Ίσως κι η απογοήτευση να είναι απλώς μια επιλογή

Απογοήτευση: «θηλυκό, δυσάρεστο συναίσθημα ματαίωσης λόγω μη ικανοποίησης ή μη πραγματοποίησης επιθυμητού γεγονότος». Αυτός είναι ο ορισμός της απογοήτευσης σύμφωνα με το λεξικό. Εγώ προσθέτω πως είναι ένα συναίσθημα που σου αφήνει πίκρα. Κι η πίκρα που ξεπερνά τους γευστικούς σου κάλυκες δεν την ξεπερνάς απλά και μόνο όταν φας κάτι γλυκό. Χρειάζεται χρόνος για να καταλάβεις τι έγινε, να το δεχτείς για να μπορέσει να μαλακώσει η έντασή του.

Πίκρα συνήθως νιώθουμε από τη συμπεριφορά των γύρω μας, γιατί είναι εύκολο να το παίζουμε θύματα και πολύ συχνά δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας. Είτε ονομάζεται φίλος, σύντροφος ή οικογένεια. Η πίκρα έρχεται όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως περιμέναμε ή γιατί η συμπεριφορά των γύρω μας δεν ανταποκρίθηκε στα δίκαια ή άδικα υψηλά μας πρότυπα, ή αυτή που θα περιμέναμε. Κι έτσι ξαφνικά απογοητεύεσαι!

Όταν θέλεις ένα χαμόγελο που δεν έρχεται ποτέ, μετά από μια πολύ κουραστική μέρα στη δουλειά. Όταν θες να μοιραστείς κάτι χωρίς αποδέκτη. Όταν προσπαθείς να εξηγήσεις στο σύντροφό σου ότι ο τρόπος που σκέφτεσαι είναι διαφορετικός από το δικό του. Όλα πάντα ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις και σιγά-σιγά βγαίνουν στην επιφάνεια διαφορές και προβλήματα που ίσως να προκύπτουν κι από τη δική μας παθητικότητα, αφού στο θρόνο μας περιμένουμε βλακωδώς να μας κάνει κάποιος ευτυχισμένους, λες και υποχρεούται.

Και δε φεύγει εύκολα. Γιατί προφανώς και θα γκρεμιστούν όλα όταν ωραιοποιείς καταστάσεις για να φτιάξεις το ιδανικό, όταν κάποιος δεν είναι για σένα. Οι ανθρώπινες σχέσεις, είτε είναι φιλικές, συγγενικές ή ερωτικές είναι σαν παζλ. Μπορεί να έχουν εντελώς διαφορετικό σχήμα, αλλά με κάποιον τρόπο ταιριάζουν. Ενώνονται και σχηματίζουν εικόνες κι αν δεν ταιριάζει το κομμάτι, δε θα ταιριάξει επειδή το πίεσες.

Το τέλειο δε θα το βρεις ποτέ. Χρειάζονται όλες οι νότες για να παίξεις μουσική, κυρίως τα φάλτσα. Άλλωστε το ιδανικό και το τέλειο για τον καθένα έχει διαφορετικά κριτήρια. Είναι χρήσιμο να κάνεις υποχωρήσεις, χωρίς όμως να χάνεις τον εαυτό σου και χωρίς να ξεχνάς τα θέλω σου. Όποια και να είναι για τον καθένα, είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν. Άρα δεν τα ξεχνάμε και δεν τα θάβουμε για κανέναν και για τίποτα.

Οφείλουμε στο εαυτό μας, πάνω απ όλα, να είμαστε καλά μέσα μας και να είμαστε συνειδητοποιημένοι για τις επιλογές μας. Κι όσο περνάει ο καιρός αναπόφευκτα, δένεσαι κι επενδύεις σε μια σχέση. Αποκτάς εμπειρίες, μοιράζεσαι στιγμές και στο τέλος γίνεται ακόμα πιο δύσκολο και για τους δύο.

Οφείλουμε σε μας κυρίως και μετά τριγύρω, να λέμε και καμιά αλήθεια, να αναλαμβάνουμε και καμιά ευθύνη.  Οι στιγμές που αφιερώνουμε σ’ έναν άνθρωπο δεν έχουν ούτε κάρτα αλλαγής ούτε είναι μετ’ επιστροφής. Τις χαρίζουμε χωρίς να ζητούμε ή να περιμένουμε ανταλλάγματα. Γιατί αν περιμένεις αντάλλαγμα τότε η απογοήτευση είναι μονόδρομος. Ξοδεύεις ενέργεια και δίνεσαι χωρίς να είναι ειλικρινές, αφού όλα γίνονται για το χειροκρότημα που μπορεί να μην έρθει και ποτέ. Γι’ αυτό φρόντισε να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, που δεν είναι άλλη από την ειλικρινή κι αυτοκριτική σκοπιά σου. Γιατί ό, τι κι αν γίνει,  δε θα ξυπνήσεις ένα πρωί για να βρεις τον κόσμο σου γκρεμισμένο. Θα τον έχεις χτίσει εσύ, με τα καλύτερα υλικά.