Αντιπαθούμε όσους μας αντιπαθούν

Σύμφωνα με τους κανόνες της φυσικής σ’ ένα μαγνητικό πεδίο, τα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται. Εμείς μεταφέραμε τον κανόνα στην κοινωνική μας ζωή, αγνοώντας τη φυσική του ερμηνεία. Δηλαδή, οι θετικοί πόλοι έλκονται απ’ τους αρνητικούς και το αντίστροφο. Ερμηνεύοντας τα συμπεράσματα σε σχέση με τις ανθρώπινες επαφές μας, είναι απόλυτα σαφές πως δεν ελκόμαστε ούτε από τα αντίθετα ούτε απ’ τα συμπληρώματα. Ο άνθρωπος έλκεται απ’ αυτούς που έχουν τα προτερήματα που λείπουν απ’ τον ίδιο, αυτά που προσωπικά θα ήθελε πολύ να έχει κι αυτά που αναγνωρίζει ως θετικά. Αυτός είναι ο κύριος λόγος δημιουργίας σχέσεων συμπάθειας κι εκτίμησης.

Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αρέσουμε σε όλους, όπως είναι μηδαμινές οι πιθανότητες να συμπαθήσουμε όλους όσοι θα περάσουν απ’ τη ζωή μας. Στις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχει μια αμοιβαιότητα, ένα άρτιο «δούναι και λαβείν», που επιφέρει την ισορροπία. Όποιο πρόσωπο μου δείξεις, αυτό θα συναντήσεις και σε μένα. Βέβαια, όπως είναι καθολικά γνωστό η αγάπη είναι παράλογη, σε αντίθεση με την εμπάθεια, η οποία είναι ένα λογικό αποτέλεσμα μιας συμπεριφοράς. Αντιπαθούμε όσους μας αντιπαθούν, διότι αυτή είναι η φυσική μας αντίδραση μετά από μία αρνητική συμπεριφορά, πράξη αν θέλεις προς εμάς.

Δεν είναι εκδικητική αυτή η στάση, μάλλον αναπόφευκτα φυσιολογική θα τη χαρακτήριζα. Είναι αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος ειρηνικής επικοινωνίας με ανταλλαγή εχθρικών ματιών, ένα ξεψυχισμένο «γεια» απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο και τόσο πισώπλατο θάψιμο που θα μπορούσαμε να καλύψουμε τον Παρθενώνα. Εντάξει, θα μου πεις δεν είναι όλοι έτσι, κάποιοι έχουν κι ένα επίπεδο τύπου: «Δε θα πέσω εγώ στο επίπεδό του». Δεν έχεις καταλάβει πως εκείνη τη στιγμή, όχι μόνο έχεις πέσει στο επίπεδό του αλλά σε έχει κερδίσει κιόλας, διότι επηρεάστηκες απ’ τις κακεντρέχειες. Άλλωστε, σ’ έναν αγώνα θαψίματος, όπως και σ’ έναν αγώνα βλακείας, κερδίζει η ομάδα με τη μεγαλύτερη εμπειρία.

Η αντιπάθεια γεννάται από μία πράξη, μία κουβέντα και καλλιεργείται απ’ τα αντίποινα. Για να μη χωνεύονται δύο άνθρωποι, ο πρώτος δε γούσταρε το δεύτερο για τους δικούς του λόγους κι ο δεύτερος συμφώνησε. Από κει κι έπειτα μπορεί να μείνει στην ιστορία ως μία ψυχρή σχέση ή η αιτία για τον 3^ο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να χειροτερέψει η κατάσταση, πρέπει να μείνει εξ αρχής ως μία αντιπάθεια. Άσχετα με το λόγο που γεννήθηκε, δεν πρέπει να καλλιεργείται, επειδή στη συνέχεια θα δημιουργηθεί μια αλυσίδα μίσους κι αντίπαλων στρατοπέδων. Μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει μια τέτοια κατάσταση, καθώς οξύνονται οι εντάσεις.

Ο κόσμος είναι πολύ καλός με τους άχρηστους κι αντίστοιχα σκληρός με τους πετυχημένους. Σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής σου, όταν αναβαθμίζεσαι κι ανυψώνεσαι κοινωνικά, πνευματικά, οικονομικά δημιουργείς αντιπάλους, που σε φθονούν. Όταν έχεις πιάσει πάτο, κανένας δε θα γυρίσει να σου τραβήξει ένα χαστούκι, διότι σε λυπάται, φίλε μου. Αυτό είναι το πρόσωπο της κοινωνίας μας, το οποίο συνοψίζεται σε μία μόνο έκφραση: «Γιατί αυτός κι όχι εγώ;». Δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί την αξιοκρατία της ζωής, οπότε προσπαθεί να επέμβει για να χαλάσει τη ροή της. Η αντιπάθεια είναι απόρροια της ζήλιας.

Έτσι, κάθε φορά που κάποιος θέλει να σε μειώσει, να σου δημιουργήσει μια λανθασμένη εικόνα, να τον ευχαριστείς. Να του σφίγγεις το χέρι και να τον ευχαριστείς, διότι αντί να κοπιάσει για να κερδίσει όσα κέρδισες, άραξε σε μία άκρη και φώναζε πως δεν τα αξίζεις. Αν τον αντιμετωπίσεις θα του αποδείξεις πώς είναι σωστός, μην το κάνεις. Σίγουρα τον αντιπαθείς, αλλά μην του δώσεις τη χαρά να το καταλάβει, γιατί στο τέλος θ’ αναλωθείς σε μια άσκοπη διαμάχη. Έχτιζες τον εαυτό σου και τους στόχους σου μέρα με τη μέρα για να τα απολαύσεις, όχι για να μιζεριάσεις.