Η ζωή είναι ένα υπέροχο ταξίδι αισθήσεων κι εμπειριών. Μια διαδρομή ισχυρών δεσμών κι αναμνήσεων. Αυτά απ’ τη φιλοσοφική, την ευαίσθητη πλευρά της. Μακάρι να ήταν όλα τόσο ρόδινα όσο τα φαντάζεσαι αυτή τη στιγμή. Δυστυχώς, όπως θα σου έχουν δώσει πολλοί να καταλάβεις, δεν είναι.
Δημιουργείς καλές και κακές αναμνήσεις μέσα από συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις κι ανεξίτηλους ανθρώπους. Το ερώτημα όμως είναι ένα. Τι συμβαίνει με τις καλές αναμνήσεις όταν τα πρόσωπα γίνονται απρόσωπα;
Όταν οι άνθρωποι, οι οποίοι σε καθόρισαν, αποφασίζουν να σε εγκαταλείψουν για τους δικούς τους λόγους; Μάλλον αλλάζει όψη το νόμισμα. Αυτές οι υπέροχες θύμησες. αλλάζουν θέση στο θησαυροφυλάκιο της ψυχής, μετατρέπονται σε αρνητικές και πονεμένες σκέψεις. Όχι πάντα, όχι απαραίτητα, αλλά τις περισσότερες φορές επισκιάζονται απ’ την απρόσμενη φυγή τους. Ξέρεις καλά ότι όλοι φεύγουν κάποια στιγμή, τίποτα δεν είναι μόνιμο, κρατάει όσο είναι οι άνθρωποι διατεθειμένοι να το συντηρούν. Βέβαια, απ’ το να το ξέρεις μέχρι να το ζήσεις ένα «πονάω» δρόμος.
Στη συνέχεια πρέπει να το αντιμετωπίσεις, να το ξεπεράσεις. Να το αφήσεις πίσω μαζί με ό,τι σε πλήγωσε και να χαράξεις μία νέα πορεία. Τι σου λέω τώρα; Τις ίδιες μαλακίες λένε όλοι. Στα αυτιά σου φτάνει ένα: «μπλα μπλα αντέχεις μπλα μπλα συνέχισε μπλα μπλα θα τα καταφέρεις».
Σκέψου αυτήν τη συζήτηση που θα έχεις κάνει καμιά δεκαριά φορές με μουσική υπόκρουση το: «Όλα σε θυμίζουν» της Αλεξίου. Όλα στον θυμίζουν, έτσι δεν είναι; Τα πράγματα που ξέχασε στο σπίτι σου, οι ταινίες που είδατε μαζί, το μαγαζί που πήγατε στην πρώτη σας επέτειο. Όλες οι αισθήσεις σου θυμούνται τον πρώην άνθρωπό σου.
Πρώην σχέση, πρώην έρωτας, πρώην φίλος, πρώην κολλητός. Να σου πω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα αυτήν τη λέξη. Τι πάει να πει πρώην; Το φαντάζομαι σαν το προ και μετά Χριστόν, ένα πράγμα. Δύο εποχές που σημαδεύτηκαν απ’ την ύπαρξη και μη ενός ανθρώπου.
Δε γίνεται να μιλάς για πρώην ανθρώπους και συναισθήματα, είναι λυπηρό, πεζό. Η στιγμή της ένωσης δύο προσώπων με τα ιερά δεσμά της φιλίας ή του έρωτα αποτελεί ορόσημο στη ζωή μας κι όχι μία χρονολογική απογραφή. Το «είχα μία πρώην γρίπη» βγάζει περισσότερο νόημα από το «είχα έναν πρώην φίλο ή γκόμενο».
Τέλος πάντων, πίσω στο θέμα μας. Όλα αυτά που σε γυρίζουν πίσω στο χρόνο, που αναγκάζουν το μυαλό σου να παίζει σε replay όλες τις στιγμές σας είναι τα απαγορευμένα. Για τον καθένα είναι διαφορετικά, είναι αυτά τα μικρά πράγματα που πρόσεχες. Τον τρόπο που γελούσε όταν πέταγες μια μαλακία, το πώς σε κοιτούσε όταν ήθελε να ζητήσει κάτι ή την κολόνια που έβαζε καθημερινά. Και πες ότι αυτά θα τα ξεχάσεις με το χρόνο, υπάρχουν όμως κι αυτά που δε θα φύγουν. Το στέκι σας κάθεται εκεί και σε κοιτάει κάθε φορά που περνάς από μπροστά του. Ε κατεδαφίστε το, ρε παιδιά, να κάνουμε τη δουλειά μας!
Όσο και να θέλεις να ξεχάσεις, δε θα τα καταφέρεις απ’ τη μία μέρα στην άλλη. Θέλεις χρόνο για να συνειδητοποιήσεις ότι δε θα ξαναμιλήσεις με αυτόν τον άνθρωπο. Τον γελοίο κολλητό σου, με τον οποίο δε μιλάτε πια εξαιτίας μίας παρεξήγησης ή μιας χοντράδας. Βόλτες φέρνουν στο μυαλό σου όλες οι στιγμές σας, οι μοναδικές εμπειρίες και περιπέτειες που δε θα άλλαζες με τίποτα στον κόσμο. Βλέπεις τις φωτογραφίες της ηλίθιας φίλης σου, που δείχνει να περνάει τέλεια με την καινούρια της παρέα. Αυτά τα απαγορευμένα σε ρημάζουν.
Εν τέλει, θα ξεφορτωθείς τον πόνο, τη νοσταλγία από αυτές τις αναμνήσεις. Θα βαφτούν γκρι και δε θα σε επηρεάζουν πια. Είναι χρονοβόρο, αλλά κι αναπόφευκτο. Η ταχύτητα που θα γίνει εξαρτάται άμεσα απ’ τα απαγορευμένα. Μόλις σταματήσεις να χάνεσαι τη στιγμή που θα μυρίζεις το άρωμά της, θα το έχεις ξεπεράσει. Όταν πάψουν να σε ενοχλούν οι συνήθειές του στους άλλους, τότε έχεις προχωρήσει.
Τα μικρά πράγματα μας τραβάνε στους ανθρώπους. Γι’ αυτό το λόγο είναι πιο δύσκολο να ξεχαστούν. Ασήμαντες πράξεις για τους ξένους, αλλά για μας το νόημα της σχέσης μας. Σταματήσαμε γοητευμένοι να τα θαυμάσουμε όταν για τους υπόλοιπους περνούσαν απαρατήρητα. Η κλωστή που μας έδεσε και μας κράτησε μαζί για όσο άντεξε. Τα απαγορευμένα πονάνε γιατί μόνο εμείς τα προσέξαμε, δώσαμε σημασία.
Όταν ένας άνθρωπος σε βγάζει από τη ζωή του, είναι καθήκον σου να τον βγάζεις απ’ το μυαλό σου.
Επιμέλεια Κειμένου Θάνου Αραμπατζή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θάνος Αραμπατζής
