Δε θεωρείσαι πιστός αν δε σου έχει δοθεί μία καλή ευκαιρία για ν' απιστήσεις

Σκεφτόμουν όλες τις συμφωνίες που κάνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους σε μία σχέση. Τις υποσχέσεις που δίνουν, ηχηρές ή σιωπηλές, και σε τι βαθμό τις τηρούν. Είναι σχεδόν πάντα ίδιες κι αυτονόητες. Μία εξ αυτών είναι η πίστη, η αφοσίωση στον άνθρωπό σου. Δε λέγεται ανοιχτά, φωναχτά, αλλά εννοείται. Άλλωστε, πώς μπορείς να τη ζητήσεις απ’ το σύντροφό σου χωρίς να φανείς φοβισμένος ή απελπισμένος; Η πιο συχνή, αμοιβαία υπόσχεση, η οποία σπάνια κρατείται μέχρι τέλους.

Η απιστία θεωρείται η ύψιστη προδοσία στη σχέση. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, εννοώ τη σωματική επαφή μ’ ένα τρίτο πρόσωπο, όχι φυσικά την έλξη. Καθημερινά, ελκόμαστε από όμορφους ανθρώπους και δημιουργούμε τρελά, σεξουαλικά σενάρια μέσα στο μυαλό μας. Η σεξουαλική έλξη δε θεωρείται απιστία, αλλά ανανέωση, έξαψη της φαντασίας και του πάθους, τα οποία διοχετεύονται στο σύντροφό μας. Η προδοσία έρχεται όταν η θεωρία εξελίσσεται σε πράξη κι η απόσταση μεταξύ τους είναι μεγάλη.

Κατά καιρούς, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν πολλές δικαιολογίες για να την εξηγήσουν και να συγχωρεθούν. Την αποδίδουν στην αδυναμία του χαρακτήρα τους, στις συνεχόμενες προκλήσεις που υπάρχουν γύρω τους. Άλλοτε φταίει το ποτό, άλλοτε η κακή στιγμή ή οι ασφυκτικές δεσμεύσεις. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένας και μοναδικός λόγος για την εφαρμογή της, η ευκαιρία. Αν εμφανιστεί μία καλή ευκαιρία κι ο άνθρωπος είναι σίγουρος πως μπορεί να το καλύψει, κατά πάσα πιθανότητα θα την αρπάξει. Είναι μία σκληρή άποψη, όμως στηρίζεται στην ανθρώπινη φύση.

Βέβαια, θα συναντήσεις πολλούς, οι οποίοι θα ορκίζονται πως δε θα κεράτωναν ποτέ τον πολυαγαπημένο τους σύντροφο. Κάποιες φορές παθιάζονται τόσο πολύ από το βαθιά συγκινητικό τους μονόλογο, που μετά τον όρκο κάνουν και το σταυρό τους. Ίσως, δεν είναι ψεύτες και πράγματι το πιστεύουν, αλλά εκφράζονται εκ του ασφαλούς. Αν πιστεύεις πως είσαι πιστός σύντροφος, ενώ δεν είχες ποτέ την ευκαιρία να απατήσεις, κάνεις ένα μεγάλο λάθος. Δεν είσαι αφοσιωμένος, αλλά μη θελκτικός, θεωρητικά, από μία υποκειμενική πλευρά.

Εγώ, από μία υπερβολικά ρεαλιστική σκοπιά, σε καταλαβαίνω. Το κυνικό σκεπτικό μιας σχέσης συνοψίζεται στο: «Είμαστε μαζί και περνάμε καλά μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο στην πορεία». Θα είσαι πιστός στον άνθρωπό σου, ώσπου να βρεις το επόμενο βελτιωμένο μοντέλο. Η απληστία κι οι ανασφάλειες μας ωθούν στο κέρατο. Και για να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, πάρε μία ζυγαριά και βάλε στη μία πλευρά το ταίρι σου και στην άλλη τον ονειρεμένο εραστή σου. Με το χέρι στην καρδιά, πού γέρνει;

Προσωπικά, δε θα τη συγχωρούσα ποτέ. Τη δικαιολογώ, τη σέβομαι σαν απόφαση και γεγονός, αλλά ο χωρισμός έπειτα είναι αυτονόητος. Δε θα με πείραζε, δε θα με στενοχωρούσε, διότι δοθείσης μίας ανάλογης ευκαιρίας θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Δεν αποτελεί μία ρομαντική τοποθέτηση, όπως έχουμε συνηθίσει όλοι να ακούμε, αλλά αληθινή. Τα μεγάλα λόγια υποδηλώνουν μία ψεύτικη αφοσίωση, ένα «για πάντα» που καταρρέει μέσα σε δευτερόλεπτα. Λέγονται πολύ γρήγορα, όσο γρήγορα και ξεχνιούνται.

Ο αντίλογος στηρίζεται σε συναισθηματικά επιχειρήματα, στην αγάπη και τον έρωτα που ενώνουν δύο ανθρώπους. Σε δυνατούς δεσμούς, που κάνουν αδύνατη κάθε προδοσία. Σίγουρα, ανάμεσά μας υπάρχουν ζευγάρια που δεν παραβίασαν καμία συμφωνία μεταξύ τους, τα οποία παρέμειναν ενωμένα σε κάθε δυσκολία με σύμμαχο τα τρυφερά κι αγνά τους αισθήματα. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, αποτελούν την εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα. Βρήκαν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν ποτέ να ονειρευτούν κι αποφάσισαν πάση θυσία να το διατηρήσουν. Οι περισσότεροι δημιουργούν σχέσεις συμβιβασμού κι επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

«Δε θεωρείσαι πιστός, αν δε σου έχει δοθεί μία καλή ευκαιρία για να απιστήσεις». Μέχρι να συναντήσεις, λοιπόν, μία τέτοια ευκαιρία είσαι απλώς υπό εξέταση. Αν την προσπεράσεις με το κεφάλι ψηλά, τότε είσαι αφοσιωμένος. Αν όχι, χώρισε και ξαναπροσπάθησε. Το ίδιο σκηνικό θα επαναλαμβάνεται έως ότου συναντήσεις τον άνθρωπο που θα σε κρατήσει δίπλα του και θα διαγράψει μονομιάς κάθε άλλη επιλογή, πέρα από την ουσιαστική, πιστή αγάπη.