Κι αν σε διώχνω, μείνε

Για μια ακόμη φορά μαλώσαμε. Ίσως, ο χειρότερός μας καβγάς. Ειπώθηκαν βαριές, μισητές κουβέντες, λόγια που έσπασαν κόκκαλα και στο τέλος, απόλυτη ησυχία. Για μία στιγμή, ορκίζομαι πως σε είδα να με κοιτάς με ένα διαπεραστικό βλέμμα γεμάτο αποστροφή. Σαν να σε ενοχλούσα που βρισκόμουν στον ίδιο χώρο, να σε μαύριζε η παρουσία μου. Προτιμούσα όταν με κοιτούσες με μίσος, η απέχθειά σου προς το πρόσωπό μου με διέλυσε. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο, άνοιξα την πόρτα κι έφυγα σαν κυνηγημένος. Εγώ έφταιγα και φταίω.

Κατά τη γνωριμία μας, θυμάμαι, μου είχες πει ότι σε γοητεύουν οι παράξενοι άνθρωποι, σε μαγνητίζει η διαφορετικότητά τους. Χάρηκα, όταν το άκουσα, διότι θα ήμουν ο πιο παράξενος άνθρωπος που θα αντιμετώπιζες ως σήμερα. Σου απαριθμούσα ένα-ένα όλα μου τα ελαττώματα και γελούσες, σου φαινόμουν υπερβολικός. Τώρα, έσβησαν τα γέλια. Προσπάθησα να σε προστατέψω απ’ τον εαυτό μου, απ’ τα πάθη μου και τον τρόπο ζωής μου. «Κανένας δε γίνεται να είναι τόσο δύσκολος χαρακτήρας», μου είπες μέσα στην αγκαλιά μου και σου ψιθύρισα: «Ελπίζω κάποια μέρα να μην το μετανιώσεις».

Ήμουν εξαρχής ξεκάθαρος μαζί σου. Αντικοινωνικός, μοναχικός, συνειδητοποιημένα ψυχρός και στυγνά ειλικρινής. Η πρώτη εικόνα μου είναι αντιπαθητική και δύσκολα ανατρέπεται. Δε γουστάρω τους ανθρώπους, η συναναστροφή μου μαζί τους παραμένει σχεδόν πάντα σε ένα επιφανειακό επίπεδο. Εκ φύσεως σκληροπυρηνικός, εσωστρεφής. Δε μοιράζομαι τον πόνο μου. Προβλήματα, φοβίες, άγχη, τα φυλάω καλά κρυμμένα μέσα μου. Έχω μάθει μόνο να γελάω μπροστά σε κόσμο, να κρύβω βαθιά όσα με πληγώνουν. Δεν εκφράζομαι ανοιχτά, δε συζητάω τα συναισθήματά μου, δε με ενδιαφέρουν οι ρομαντικές, μελιστάλαχτες κουβέντες. Παιδί της σκληρής λογικής, ρεαλιστής μέχρι αηδίας. Βέβαια, άλλο να στα λέω κι άλλο να τα βιώνεις.

Στα εξομολογήθηκα όλα, για να ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις. Δε με πίστεψες. Μάλλον, θεώρησες ότι προσπαθώ να το παίξω απόμακρος, ιδιαίτερος ή πως θα αλλάξω. Όπως και να ‘χει, αυτός είμαι, ένας ανεπίδεκτα δύσκολος χαρακτήρας. Σε καταλαβαίνω, με τόσα αρνητικά, όλα τα θετικά μου στοιχεία περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Σε ένιωθα να απομακρύνεσαι, να αποστασιοποιείσαι απ’ τη σχέση μας για να αισθάνεσαι ασφάλεια. Για να το θέσω καλύτερα, εγώ σε έδιωχνα μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Σε απωθούσα με τη συμπεριφορά μου, μέχρι σήμερα. Δώσε μου λίγο από το χρόνο σου, κοίτα με στα μάτια κι άκουσε όσα με βαραίνουν.

Δεν πιστεύω σε παντοτινές αγάπες κι ανεξίτηλους έρωτες. Δε συμφωνώ με ασφυκτικές σχέσεις και γαντζωμένους συντρόφους. Δεν σκέφτομαι το μέλλον, δε νοσταλγώ το παρελθόν. Δεν άκουσες ποτέ από μένα το «Σ’ αγαπώ», αυτό που όλοι λένε με τεράστια ευκολία. Εγώ σου έλεγα πάντα την αλήθεια: «Σε χρειάζομαι». Σε έχω ανάγκη στο πλάι μου μέρα και νύχτα. Μαζί απέναντι στον κόσμο και τα προβλήματά του. Οι δυο μας να φτάσουμε εκεί όπου όλοι φοβούνται, να ξεπεράσουμε τα όρια, να ζήσουμε το όνειρο.

Έχω αλλάξει. Μπορεί να μην το κατάλαβες, αλλά δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Τώρα, γελάω περισσότερο, ξυπνάω με όρεξη κι απολαμβάνω κάθε στιγμή της ημέρας. Νιώθω πλήρης, επειδή μου κάλυψες ένα μεγάλο κενό. Βρήκα σε σένα το στήριγμα που χρόνια έψαχνα, έναν άνθρωπο να μπορώ να τον εμπιστευτώ, να βασίσω πάνω του όλες τις ελπίδες μου. Έγινες το φως στο σκοτάδι μου, διέλυσες με ένα μαγικό τρόπο όλες μου τις ανασφάλειες. Οι κακές συνήθειες δεν κόβονται αναίμακτα, όμως προσπαθώ, βελτιώνομαι καθημερινά. Εσύ με φτιάχνεις κομμάτι-κομμάτι.

Έτσι λοιπόν, μείνε. Ακόμη κι αν μαλώνουμε, τσακωνόμαστε με το παραμικρό, μείνε δίπλα μου. Αυτή θα είναι η πρώτη και τελευταία ευκαιρία που θα σου ζητήσω. Δε μπορώ να σου υποσχεθώ πολλά, παρά μόνο ότι θα παλέψω με κάθε εμπόδιο, θα τα βάλω με Θεούς και δαίμονες για να μη χωρίσουμε. Θα συνεχίσω να σε διεκδικώ μέχρι τέλους, δε θα το βάλω κάτω. Θα είμαι εδώ να προστατεύω εσένα και όσα κατακτήσαμε. Για όσο αντέξω, θα μείνω για μας, για την ευτυχία μας.

Δεν πρόκειται να σε πιέσω. Μονάχα μία ερώτηση: «Αν γύριζες το χρόνο πίσω, θα τα κρατούσες όλα ίδια ή το μετάνιωσες;».