«Θα μεγαλώσει και θα στρώσει, λέγανε όλοι», μόνο που παραστρώσαμε και μετράμε κάθε ανούσια γνώμη των άλλων. Κόμπλεξ παντού τριγύρω, αδέξια καλυμμένα, συντονισμένα από εμάς τους ίδιους, τους δημιουργούς. Άνθρωποι χωρίς τεκμηριωμένη άποψη, ευθυνόφοβοι και κυρίως αμετάπειστοι, κατακλύζουν τον κόσμο του σήμερα. Μεγαλώσαμε για να ταιριάζουμε κι όχι να ξεχωρίζουμε. Μέγα λάθος. Αν πρέπει να ρίξουμε ευθύνες, φταίει ο κοινωνικός μας περίγυρος και λίγο περισσότερο οι γονείς.
Η πλειοψηφία των γονέων ανέθρεψαν τα παιδιά τους, όπως νόμιζαν καλύτερα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει γονιός που δε θα έκανε τα πάντα για το παιδί του, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Σωστά έπραξε αλλά στην πορεία υπερέβαλε. Έτσι, ερχόμενοι στο τώρα βλέπεις εμάς τους 20άρηδες ως «τη γενιά του καναπέ».
Περνάμε όλη μας την ώρα σε ένα καναπέ. Εκεί τρώμε, επικοινωνούμε, διασκεδάζουμε. Καταφέραμε να μετατρέψουμε το μεγαλείο της ζωής σε μία ανιαρή πραγματικότητα. Δε μας έλειψε τίποτα και τα βρήκαμε όλα εύκολα. «Ωχαδερφιστές». Δε μας νοιάζει τίποτα πέρα από την πάρτη μας.
Αντιλήψεις για τη ζωή ακρωτηριασμένες, ένα συνονθύλευμα ιδεών που μπάζει στα πρώτα δευτερόλεπτα μιας συζήτησης. Δεν υπάρχει ουσιαστική πνευματική εξέλιξη αλλά μία κενή ιδεολογική στασιμότητα. Ίσως δε σκληραγωγηθήκαμε όσο χρειαζόταν και τώρα τα βρίσκουμε σκούρα. Γινόμαστε πιόνια γιατί δεν έχουμε ελεύθερη βούληση, δεν ξέρουμε τι πιστεύουμε πραγματικά.
Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο με τα πιόνια; Η χειραγώγηση. Είσαι ικανός να κατεβάσεις αμάσητο όποιο παραμύθι σου πουλήσουν, σε τιμή λιανικής, διότι δεν έχεις επιχειρήματα να το αντικρούσεις. Δεν έχεις ψάξει λίγο βαθύτερα μέσα σου να βρεις το νήμα της ψυχής σου, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Σε καθορίζουν οι κουβέντες των άλλων, επειδή εσύ δεν ξέρεις ποιος είσαι. Εδώ βαριέσαι να διαβάσεις αυτό το κείμενο, θα μου πεις. Σιγά μη δουλέψεις λίγο με τον εαυτό σου. Δε φταις εσύ, έτσι μεγάλωσες.
Ο γονιός είναι ο πρώτος δάσκαλος του παιδιού του, ο πιο καταλυτικός παράγοντας στη διαπαιδαγώγησή του. Ο ρόλος του πέρα από βιολογικός είναι και πνευματικός. Μέσα από τον ίδιο θα περάσει στο παιδί του θεμελιώδεις αξίες για τη ζωή, βοηθώντας το να δημιουργήσει το προσωπικό του στίγμα. Μαθαίνει να σκέφτεται σε βάθος και να δρα την κατάλληλη στιγμή. Γνωρίζει πού πατάει, πού θέλει να πάει.
Δείξε στο παιδί σου τα μονοπάτια της ζωής κι άφησέ το να επιλέξει. Δε χρειάζεται τις υποδείξεις σου, τη στήριξή σου έχει ανάγκη. Είμαστε ο καθρέφτης των γονιών μας, η αντανάκλαση τους στην κοινωνία, τα είδωλα όχι τα πρόσωπα. Για αυτό το λόγο, ως τωρινός ή μελλοντικός γονιός, σκέψου τι άνθρωπο θέλεις να αναθρέψεις. Η κοινωνία μας, ναι, αυτό το μαύρο χάλι, δε χαρίζεται σε κανέναν, τους χαστουκίζει όλους. Είσαι σίγουρος ότι θες να μεγαλώσεις ένα θύμα;
Ο άνθρωπος πρέπει να επεξεργάζεται ό,τι διαβάζει κι ακούει. Είναι υποχρέωσή του να έρχεται σε τριβή με όλα τα θέματα και να κάνει το συνήγορο του διαβόλου, μέχρι να κατασταλάξει στις ιδεολογίες του. Τα ελεύθερα πνεύματα, οι ανένταχτοι κέρδισαν τις πιο ένδοξες μάχες, επειδή εναντιώθηκαν στη μάζα και τη μούχλα της, όσο εμείς βαριόμασταν να σηκώσουμε τον κώλο μας απ’ το κρεβάτι. Αμφισβήτησαν την καθωσπρέπει κοινή γνώμη, ανοίγοντας το δικό τους δρόμο. Ως δάσκαλός του λοιπόν, είναι καθήκον σου να τον ωθήσεις στην πραγμάτωση του «είναι» του.
Τα παιδιά είναι σαν την πλαστελίνη. Μπορείς να τους πλάσεις και να τους μεταμορφώσεις σε ό,τι θελήσεις. Σφουγγάρια, που θα ρουφήξουν ό,τι τους προσφέρεις. Εγώ σου προτείνω να κάνεις την αλλαγή.
Πρώτα απ’ όλα δίδαξέ του να σέβεται τον εαυτό του, να αγαπάει αυτό που είναι και όχι αυτό που εσύ θες να δεις ή κάποιος τρίτος. Μετάδωσέ του την υπερηφάνεια που νιώθεις, διότι εξελίχθηκε σε ένα θαυμάσιο άνθρωπο, αξιόλογο μέλος μίας σάπιας κοινωνικής δομής. Του το οφείλεις.
Οι άνθρωποι λέμε «όχι» στο εύκολο, στο πρόχειρο και σκεφτόμαστε πριν δράσουμε. Αυτό μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα. Κατάλαβέ το!
Επιμέλεια Κειμένου Θάνου Αραμπατζή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θάνος Αραμπατζής
