Οι βαρετές μέρες δίνουν αξία στις ξεχωριστές

Ίσως, το πιο άχρηστο γνωμικό στην ιστορία της ανθρωπότητας να είναι το: «Η ζωή είναι ωραία». Είναι ελλιπές, ανούσιο και παραπλανητικό. Μοιάζει περισσότερο με τρενάκι του τρόμου. Ανεβαίνεις για να κάνεις την πλάκα σου, χέζεσαι απ’ το φόβο σου σε κάθε στροφή και μόλις κατέβεις το παίζεις άνετος, μέχρι να ξανανέβεις. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της, όμως στην πλειοψηφία της είναι ευθεία γραμμή σαν εγκεφαλογράφημα φασίστα. Αν ήταν ποίημα, θα ήταν πεζό με κάποιες λυρικές αποχρώσεις στα κέφια του. Για τον ίδιο λόγο, οι αναμνήσεις περιορίζονται μόνο στις συγκλονιστικές εμπειρίες που βιώσαμε.

Δεν είναι βαρετή, σε καμία περίπτωση. Έχει ποικιλία ανάλογη των επιθυμιών και των δυνατοτήτων μας, είναι πολύχρωμη με τον τρόπο της. Είναι μοναδική, καθώς κάθε μέρα της δεν μπορεί να επαναληφθεί, κάθε δευτερόλεπτο που πέρασε χάθηκε στο παρελθόν ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Στο μεγαλύτερο ποσοστό της, την επαναλαμβάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Πέμπτη σήμερα πήγαμε στη δουλειά, γυρίσαμε, κάτσαμε να χαλαρώσουμε και σκεφτήκαμε πως η βδομάδα φτάνει επιτέλους στο τέλος της. Θα έρθει το Σάββατο για να ξεκουραστούμε και θα σκεφτόμαστε τα προβλήματα της Δευτέρας. Το ίδιο μοτίβο βδομάδα παρά βδομάδα με μικρές ξεχωριστές πινελιές. Μήπως η ζωή μας δεν είναι και τόσο μοναδική;

Δυστυχώς, όλη μας η ζωή είναι μία αίθουσα αναμονής. Ζούμε περιμένοντας το επόμενο συγκλονιστικό συμβάν στην καθημερινότητά μας, το γεγονός που θα τη βελτιώσει. Μέχρι τότε απλώς πηγαίνουμε με τα νερά της. Βυθιζόμαστε καθημερινά στη μονοτονία που επιλέξαμε, διότι φαινόταν ως η μόνη επιλογή. Άλλωστε, όλοι γύρω μας το ίδιο δεν κάνουν; Επιβιώνουν μέχρι να ζήσουν και πάλι απ’ την αρχή.

Δε θα ήταν τόσο άσχημο όσο φαίνεται αν θέταμε τους δικούς μας όρους και κανόνες στη μονοτονία μας, αν επιβάλλαμε στη ζωή τη ζωή μας. Ίσως τότε να μην άκουγα εικοσάχρονους να βαριούνται τη ζωή τους, τριαντάχρονους να τη φοβούνται, σαραντάχρονους να τρέμουν τη μοναξιά και πρεσβύτερους να κακολογούν τους νεότερους για τις ιδεολογίες τους. Ίσως τότε να ήταν όλα διαφορετικά.

Βλέπεις, φίλε μου, η ζωή δεν είναι ποτέ όσο ωραία φαίνεται στις φωτογραφίες. Την ακριβέστερη αντίληψη για την αξία της την έχεις κάτι μοναχικά βράδια με ποτό και τσιγάρο. Αυτή είναι η αληθινή μορφή της και συνήθως είναι τερατώδης. Αυτήν τη μορφή της έδωσε το μυαλό μας, για να μας προειδοποιήσει για το αύριο, για όλα αυτά που χρειάζονται αλλαγή ή πέταμα κι είναι πολλά. Αν δεν ξυπνάς με χαμόγελο, τότε γιατί σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι; Αν δε γουστάρεις τη δουλειά σου, γιατί συνεχίζεις να πηγαίνεις; Για να ζήσεις, θα μου πεις. Τη βλέπεις την ειρωνεία, φίλε μου;

Η ζωή είναι θείο δώρο, όχι βάλτος. Κάθε στιγμή της, κάθε ανάσα είναι ανεκτίμητης αξίας. Οι αδιάφορες μέρες υπάρχουν για να μας θυμίζουν την αξία των υπόλοιπων. Να μας παροτρύνουν να καταβάλουμε κάθε δυνατή ή αδύνατη προσπάθεια για να πετύχουμε το όνειρο. Να μας προσγειώνουν μετά από μια επιτυχία και να μας ανεβάζουν ύστερα από μια αποτυχία.

Είναι ο χρόνος που έχουμε ανάγκη για να ανασυνταχθούμε και να ξαναβγούμε στη βιοπάλη. Είναι οι μέρες που θέτεις στόχους, που απολαμβάνεις τα λάφυρα, μέρες προετοιμασίας για τα επόμενα. Άρα, όπως καταλαβαίνεις είναι πολύ πιο σπουδαίες από όσο τις καταλογίζουμε.

Η ζωή αποτελείται από μια απίστευτη αρμονία. Δε συμπεριλαμβάνει τίποτα άχρηστο. Από το άπειρο σύνολο των αριθμών που περιέχονται σε αυτήν, θα λείπει πάντα ένας, το μηδέν. Πρώτη ανάσα, πρώτη λέξη, πρώτο περπάτημα κι όλα τα επόμενα, όμως ποτέ το μηδέν, διότι η ζωή ενώνεται με απίστευτη ευκολία με μία μόνο πράξη. Είναι μα πρόσθεση, ή αφαίρεση αν θέλεις, εμπειριών, ιδεολογιών, αξιών, ανθρώπων, στιγμών και το μηδέν δε μετράει.

Κάθε σήμερά σου χτίζει το αύριό σου. Προσοχή στα θεμέλια.