Όποιος ερωτεύτηκε, πόνεσε

Έρωτας. Έχει γίνει κλισέ αυτή η λέξη, λέγεται πολύ εύκολα, γρήγορα, χωρίς την πλήρη συναίσθηση του τι εκφράζει. Ο άνθρωπος αγνοεί το βάθος και το βάρος που την προσδιορίζουν, τη σημασία που κρύβεται πίσω από αυτά τα έξι γράμματα.

Στην κορύφωσή του, ο έρωτας είναι σεξ, το καλύτερο πνευματικό σεξ που θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις. Μοναδικός, παράλογος, ανυπάκουος, ακραίος. Δεν περιορίζεται, βρίσκεται μόνιμα στις ακραίες εκφάνσεις των συναισθημάτων μας. Είναι απόλυτος, υπερεγωιστικός, ευλογημένα καταστροφικός. Η ισχυρότερη ανθρώπινη αδυναμία.

Ο ολοκληρωμένος έρωτας μετατρέπεται, με την πάροδο του χρόνου, σε αγάπη. Το πάθος γίνεται στοργή, φροντίδα, η ένταση κι ο εγωισμός αλλάζουν σε αμοιβαίο σεβασμό, αλληλοεκτίμηση, εμπιστοσύνη, κατανόηση. Τη θέση του «τώρα» παίρνει το μέλλον, τα όνειρα και τα σχέδια για μία κοινή πορεία, μία αλληλένδετη ζωή. Είναι το επόμενο βήμα, για δύο ανθρώπους που κατέθεσαν την ψυχή τους στα χέρια του άλλου, ένωσαν συνειδητά τις καρδιές τους, περνώντας απ’ τα άκρα στη μέση λύση, τη χρυσή τομή.

Ο ολοκληρωτικός έρωτας καταλήγει στον πόνο. Είναι εγωιστικά ασφυκτικός, ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης. Μέσα απ’ τον παραλογισμό του δεν αφήνει περιθώρια για να επικρατήσει η λογική. Οι άνθρωποι γίνονται απόλυτοι, χάνονται μέσα στο σκοτάδι του μυαλού τους απαιτώντας απ’ τον άλλο να κάνει ένα βήμα πίσω, να αλλάξει. Πιέζουν και πιέζονται στην προσπάθειά τους να διατηρηθούν αναλλοίωτοι, να αναδειχθούν νικητές στο μεταξύ τους πόλεμο. Κι όταν δεν καταφέρουν να βάλουν σε μια τάξη το χάος τους, αυτοκαταστρέφονται.

Όποιος ερωτεύτηκε, πόνεσε. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο να μην πληγωθείς απ’ τον έρωτα και τη δύναμή του, να μην υποφέρεις από μια τεράστια συναισθηματική απώλεια -αν ισχύει το αντίθετο, ήταν μια απλή έλξη, τίποτα παραπάνω. Λόγω του εγωισμού και της κτητικότητας καταστρέφεται, τα μαύρα σενάρια που δημιουργούνται στο μυαλό του τον αποκαρδιώνουν. Η απώλεια ενός κόσμου που σήμαινε τα πάντα για αυτόν τον οδηγεί στην τρέλα, στην παράνοια. Είναι αβάσταχτος αυτός ο πόνος, δεν ξεπερνιέται με το χρόνο, δεν ξεχνιέται ποτέ εντελώς, μόνο καλύπτεται, μεταμφιέζεται μέχρι να βγει ξανά στην επιφάνεια. Αυτός ο πόνος είναι ιερός.

Αμέτρητες προσπάθειες γίνονται για να επουλωθούν οι πληγές. Ποτά, τσιγάρα, βρισίδια κι ακραίες συμπεριφορές προσπαθούν να απαλλάξουν τον άνθρωπο απ’ το βάσανό του. Θέλει να ξεσπάσει, όμως, όλοι αυτοί οι τρόποι βοηθούν μονάχα παροδικά. Κι ο χειρότερος τρόπος είναι εκείνη η ξένη αγκαλιά, που γνωρίζει από πριν ότι δεν αξίζει, πως δεν είναι αυτή για εκείνον, όμως αφήνεται. Δεν υπάρχει φάρμακο για αυτήν την πληγή, ακόμη κι ο χρόνος είναι βασανιστικός, εχθρικός. Κανένας δε βρήκε τη λύση, κανένας δεν κατάφερε να γλυτώσει απ’ το μυαλό του.

Στο κεφάλι μας είναι όλα. Τόσο απλή φράση και ταυτόχρονα τόσο δυσνόητη. Θέλεις να το απασχολείς, να μη σκέφτεται όλα αυτά τα απαγορευμένα. Να διαγράψεις όλες τις αρνητικές σκέψεις, όμως, αυτές είναι κάθε βράδυ εκεί να σε πνίγουν. Πώς να γλυτώσεις απ’ την άβυσσο του πληγωμένου σου μυαλού; Τι να κάνεις για να το ξεπεράσεις; Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι αναμνήσεις. Αυτές οι πόρνες θύμησες που δε λένε να σβήσουν, δε σωπαίνουν. Σε κοροϊδεύουν για όσα δεν κατάφερες να ζήσεις, για όσα έμειναν μισά και τώρα σε στοιχειώνουν. Από αυτές δε μπορείς να ξεφύγεις.

Ο ερωτευμένος θα πονάει για μια ζωή, για όσο θυμάται τον μοναδικό άνθρωπο που τον άγγιξε βαθιά στην ψυχή. Ίσως, κάποτε οι αναμνήσεις να γλυκαίνουν. Ίσως, συνεχίσει να ζει με την ελπίδα να τον ξανασυναντήσει, να του δοθεί και πάλι η ευκαιρία να γευτεί την απόλυτη ευτυχία. Κανείς δεν ξέρει, δεν είναι σε θέση να μιλήσει για κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό του. Διότι, μόνο ο ίδιος ξέρει τι πέρασε, τι ένιωσε και τι περιμένει. Κανένας δεν μπόρεσε να καταλάβει αληθινά τον πόνο του άλλου, τη θλίψη στα μάτια του και το χάος μέσα του. Ο άνθρωπος βιώνει τον έρωτα μόνος του.

Αν ο έρωτας δε μετατραπεί σε αγάπη, θα γίνει πόνος.