Παράδεισος είναι η αγάπη

Πολλοί έχουν γράψει για τον παράδεισο κι ακόμη περισσότεροι τον έχουν φανταστεί. Σαν ιδέα αποτελείται από μαγευτικά τοπία, που συνδυάζουν στεριά και θάλασσα, υπέροχες γεύσεις, φανταστικές μυρωδιές κι όλες τις απολαύσεις που μπορεί να ονειρευτεί ο ανθρώπινος νους. Η τέλεια, αιώνια ζωή.

Αυτήν την εικόνα έχουμε για τον παράδεισο, έτσι σκεφτόμαστε τη ζωή μετά θάνατον. Βέβαια, αυτό είναι αποκύημα της φαντασίας μας, μια αναπόδεικτη ουτοπία. Προσωπικά, προτιμώ μια πιο ρεαλιστική, γήινη εκδοχή του παραδείσου, όπως αυτή που έγραψε ο συγγραφέας Mark Twain: «Ο παράδεισος υπάρχει εκεί που βρίσκεται η Εύα».

Η έννοια του παραδείσου προήλθε απ’ τη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης κι αναφέρεται στον κήπο της Εδέμ, το μέρος όπου έζησαν ο Αδάμ κι η Εύα. Ορίζεται ως η ανταμοιβή των ενάρετων ανθρώπων. Είναι ένα δημιούργημα της χριστιανικής θρησκείας για να μας δώσει την ελπίδα για τη συνέχεια της ζωής, να καταστείλει το φόβο του θανάτου. Δεν πιστεύω στη ζωή μετά το θάνατο. Ο θάνατος δηλώνει το τέλος της ζωής, τη λήξη της διαδρομής μας. Ο πραγματικός παράδεισος είναι επίγειος, όμως όχι μία συγκεκριμένη τοποθεσία. Είναι η σχέση του Αδάμ και της Εύας, η αληθινή, αγνή αγάπη μεταξύ δύο προσώπων, δύο χαρακτήρων, δύο ανθρώπων.

Κανένας δεν μπορεί να νιώσει πλήρης μόνος του. Είναι αδύνατο να επιτύχει την απόλυτη ευτυχία, το ανώτατο στάδιο ολοκλήρωσης χωρίς να ερωτευτεί. Χρειάζεται να βιώσει τη μέγιστη ηδονή, εκείνη που μόνο ένας άλλος άνθρωπος μπορεί να του προσφέρει, την ηδονή της πληρότητας. Αν έχεις δύο μάτια που λάμπουν κάθε φορά που σε αντικρίζουν και μία σφιχτή, ζεστή αγκαλιά να σε κρατάει όρθιο, τότε μονάχα αισθάνεσαι ολόκληρος, πως δε σου λείπει τίποτα. Αυτή είναι η πεμπτουσία μίας παραδεισένιας ζωής. Άλλωστε, η κόλαση δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μία απάνθρωπη μοναξιά.

Καθημερινά, παλεύουμε για να βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας. Μια καλύτερη δουλειά, ένα καλύτερο σπίτι, ένα καλύτερο αυτοκίνητο, αυτές είναι οι πιο σημαντικές ανάγκες μας. Επικεντρωνόμαστε στα υλικά αγαθά, στη διασφάλιση ενός καλύτερου μέλλοντος. Φορτωνόμαστε προβλήματα, υποχρεώσεις, άγχη για να αποκτήσουμε όσα λαχταράμε. Ύστερα από ένα σημείο δεν τίθεται θέμα επιβίωσης, αλλά απληστίας. Γινόμαστε αχόρταγοι, βασικό μας στόχο αποτελεί η απόκτηση αντικειμένων, άψυχων, άχρηστων πραγμάτων που θα τονώσουν τον εγωκεντρισμό μας. Κι όλα αυτά, γιατί; Για να καλύψουμε ένα κενό, μία απουσία. Καθημερινά, ζούμε σε μία κόλαση που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε.

Αυτός είναι ο κόσμος μας, ψεύτικος κι επιφανειακός. Δίνουμε αξία σε ανούσια αντικείμενα και περιφρονούμε τα υποκείμενα. Σχέσεις βιαστικές με ημερομηνία λήξης, στηριγμένες στην εξωτερική εμφάνιση και την ευκολία. Σταματήσουμε να ψάχνουμε για τον Αδάμ και την Εύα, πείσαμε τους εαυτούς μας ότι δεν υπάρχουν. Θυσιάζουμε ένα δύσκολο παράδεισο για μια εύκολη, πρόχειρη κόλαση. Διότι ο δρόμος μέχρι τον παράδεισο είναι ένα μεγάλο και δύσβατο ταξίδι, θέλει κόπο για να τον χτίσεις.

Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερός μας αντίπαλος. Τρέμουμε στην ιδέα να αγαπήσουμε δυνατά κάποιον και να μη μας το ανταποδώσει. Στην ιδέα της συναισθηματικής απόρριψης, λυγίζουμε, το βάζουμε στα πόδια. Αυτόν το φόβο πρέπει να νικήσουμε, να τον διαλύσουμε πριν μας διαλύσει. Η αγάπη δεν ανταλλάζεται, χαρίζεται. Ένα θείο δώρο μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς μας. Το μοναδικό, απαραίτητο εφόδιο για να κατακτήσεις και να μοιραστείς την ευτυχία, να ενωθείς παντοτινά ψυχή και σώμα με τον άνθρωπό σου.

Ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του έναν ανολοκλήρωτο παράδεισο, ένα κομμάτι ψυχικής γαλήνης. Για να ολοκληρωθεί πρέπει να τον μοιραστεί, να ανοίξει τις πόρτες του και να αφήσει τους άλλους να τον δουν, να τον αγγίξουν. Αυτός είναι ο απώτερος στόχος, ο τελικός προορισμός του ανθρώπου, η ολοκλήρωση του ψυχικού μας παραδείσου.