Πιστεύω ακόμα στον Άγιο Βασίλη

Πιστεύω ακόμη στον Άγιο Βασίλη ή Μέγα Βασίλειο ή Βασίλειο Καισαρείας. Στην ιστορική φιγούρα, στο γιο, στο διδάσκαλο, στον αδερφό, στον καθοδηγητή, στο φιλάνθρωπο, στο υπέροχο πρόσωπο που συνοψίζει τους παραπάνω τίτλους ευγενείας κι αρχοντιάς.

Πιστεύω στον άνθρωπο που μέσα απ’ τις πράξεις και τα έργα του έδωσε πνοή στην έννοια «θείο δώρο» και τη μοίρασε σε όλους, ανεξαρτήτου χρώματος, γλώσσας και θρησκείας. Δε σταμάτησα ποτέ να πιστεύω στο λαμπρό παράδειγμά του, σε ένα τρόπο ζωής βγαλμένο μέσα απ’ τις πύλες του παραδείσου.

Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, να γράφω την κάρτα μου με όσα θέλω να μου φέρει ο Άγιος Βασίλης. Σαν παιδί έβλεπα τη γιορτή των Χριστουγέννων μία ευκαιρία να πάρω καινούρια παιχνίδια, να γεμίσω με δώρα επειδή, κατά τα λεγόμενα των άλλων, ήμουν ένα πολύ καλό παιδί. Ήταν η επιβράβευσή μου για μία χρονιά που πέρασε κι εγώ δεν είχα ιδέα τι έκανα σωστά. Απλώς, απολάμβανα τα δώρα μου χωρίς να μπαίνω σε δεύτερες σκέψεις. Άλλωστε, τα Χριστούγεννα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τα δώρα.

Καθώς μεγάλωνα, άρχιζα να συνειδητοποιώ πως δεν είναι ένας Άγιος που μου φέρνει τα δώρα, αλλά οι γονείς μου. Σκεφτόμουν, πως δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία ποιος κρύβεται από πίσω αρκεί τα δώρα να συνεχίσουν να φτάνουν κάτω απ’ το δέντρο. Αυτή ήταν η χαρά μου, η ολοκλήρωσή μου σαν παιδί τη διάρκεια των χειμερινών διακοπών. Δεν ήμουν ικανός να αντιληφθώ την ουσία του δώρου, τα συναισθήματα που κρύβει πίσω του.

Κι όμως, μετά από τόσα χρόνια ακόμα πιστεύω στον Άγιο Βασίλη και στο μεγαλύτερο δώρο που έκανε στους ανθρώπους, την αγάπη. Μας δίδαξε έμπρακτα τη σημασία της μέσα από προσωπικές θυσίες κι αγώνες. Χρησιμοποίησε υλικά αγαθά για να μας μεταλαμπαδεύσει το μοναδικό δώρο που έχουμε ανάγκη. Αγάπησε τους ανθρώπους γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτό που θα ήθελε να είναι, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα γίνουν αυτό που ονειρεύτηκε. Με την ελπίδα πως θα μάθουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους με συνέπεια κι ανιδιοτέλεια.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο των Χριστουγέννων, πίσω από κόκκινα σκουφιά και στολισμένα δέντρα. Το νόημα είναι το άγγιγμα της ανθρώπινης ψυχής, της ευαισθησίας μας. Πρώτα πρέπει να ζεστάνουμε τις καρδιές μας και μετά να βάλουμε ξύλα στο τζάκι. Πριν στολίσουμε το σπίτι, ας στολίσουμε την ψυχή μας. Για κάθε ένα δώρο που θα πάρουμε φέτος να αγκαλιάσουμε πρώτα τον άνθρωπο και στη συνέχεια το δώρο. Γιατί τα πιο σημαντικά δώρα που έχουμε στη ζωή μας είναι οι δικοί μας άνθρωποι.

Είναι η εποχή της συνεισφοράς, της ανιδιοτέλειας, της ανθρωπιάς. Παρ’ όλο που αυτή θα έπρεπε να είναι η καθημερινή συμπεριφορά μας, τέτοιες μέρες επηρεαζόμαστε περισσότερο απ’ το πνεύμα των Χριστουγέννων. Απλώνουμε το χέρι βοηθείας μας, όσο μας επιτρέπουν οι συνθήκες, κάνουμε καλές πράξεις, στην προσπάθειά μας να εξαγνίσουμε την ψυχή μας για να υποδεχτεί το νέο έτος. Έτσι λοιπόν, αυτές τις άγιες μέρες, σαν καλοί Σαμαρείτες, ας προσφέρουμε υλικά και συναισθηματικά αγαθά σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη.

Να ξεχάσουμε για λίγο τα προβλήματά μας, τις ατελείωτες υποχρεώσεις και τα βάσανα που θα φέρει η νέα χρονιά κι ας επικεντρωθούμε σε αυτά που πραγματικά αξίζουν. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, μας έδειξε το δρόμο ο ανοιχτοχέρης Άγιος. Όχι σαν όσιοι χριστιανοί, αλλά ως άνθρωποι με αγνά αισθήματα και προθέσεις. Να ξεκινήσουμε τη νέα χρονιά με μία καινούρια αντίληψη για τη ζωή, την οποία μέχρι τώρα καταχραστήκαμε. Όχι για κανέναν άλλον, μόνο για όλους τους άλλους που είναι εκεί έξω και μας χρειάζονται.

Άγιε μου Βασίλη, φέτος και για κάθε χρονιά που θα ακολουθήσει, θα ήθελα να φέρεις αγάπη και μία αγκαλιά σε όλους μας!