Δεν έχει υπάρξει άνθρωπος χωρίς φοβίες. Τη φύση, το σκοτάδι, το ύψος, τους κλειστούς χώρους, τις αράχνες ή τις κατσαρίδες, το θάνατο· όλο και κάτι θα σε κάνει να τρέμεις. Εγώ φοβάμαι τους ανθρώπους, μέρα με τη μέρα και περισσότερο. Τρομάζω με την κακία που κρύβουν καλά μέσα τους, το σκοτάδι της άχαρης ψυχής τους. Αναρωτιέμαι, τι μπορεί να κουβαλάνε στην πλάτη τους που να δικαιολογεί το μένος τους, τι τους ώθησε στον «αφορισμό» της κοινωνίας.
Σε όλη τη μέχρι τώρα ζωή μου προσπάθησα να τους καταλάβω, πίσω από μάσκες και προσωπεία, και το μόνο που κατάφερα είναι να γεμίσω με περισσότερα ερωτηματικά. Περιστασιακές ανθρώπινες σχέσεις, ευκαιριακές για να καλύψουν την ψυχική τους γύμνια και την απουσία συναισθημάτων. Πόσο πολύ πρέπει να ντρέπεστε για τον εαυτούλη σας, τι φοβάστε;
Ονομάζετε φιλία μία φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετράτε σε πόσους αρέσει. Πλασάρετε την εικόνα που θα θέλατε να έχετε ή που άλλοι θέλουν να βλέπουν για να γίνετε αρεστοί, αποδεκτοί από αγνώστους. Προσπαθείτε να θάψετε τις ανασφάλειές σας κάτω από καλοστημένα πλάνα. Γι’ αυτό σας φοβάμαι. Απελπισμένα ανθρωπάκια, τα οποία δεν ξέρω πού αποσκοπούν.
Χωρίς ίχνος ευαισθησίας ξεπουλάνε το μονταρισμένο «εγώ» τους. Δημιουργούν επιφανειακές φιλίες, για να μπορούν ανά πάσα στιγμή να ξεφύγουν απ’ την αλήθεια, να γλιτώσουν απ’ τους συναισθηματικούς δεσμούς. Με το ένα πόδι έξω απ’ τη σχέση νομίζουν ότι ελέγχουν το μικρόκοσμό τους, όμως, δυστυχώς, το μόνο που καταφέρνουν είναι να πληγώνουν. Γέμισε ο κόσμος φίλους-φίδια και συναισθηματικά απατημένους.
Τρέμω στην ιδέα ότι υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται με τον πόνο του άλλου. Με στοιχειώνει, με θυμώνει που χάθηκε η καλοσύνη απ’ τις καρδιές μας. Αρνητικές σκέψεις μέχρι και για τον πρώτο τυχόντα, που δεν ξέρω τι νόημα έχουν. Το απαράδεκτο σκεπτικό: «Αν δε με επηρεάζει, δε με αγγίζει», το έχεις κάνει πλακάτ και κατεβαίνεις σε πορεία. Αυτά τα μυαλά γάμησαν τον κόσμο μας.
Όπου και να κοιτάξεις κάποιος θα κρίνει, εσωτερική κι εξωτερική εμφάνιση, με κριτήρια του κώλου. Δε θα μπει στον κόπο να τον γνωρίσει, θα σνομπάρει, θα κράξει και πάντα μα πάντα πισώπλατα. Από κοντά θα φορέσει ένα χαμόγελο και θα χαιρετήσει όσο πιο εγκάρδια του επιτρέπει το θεατρικό του υπόβαθρο. Προσωπικά, όποιον δεν τον γουστάρω το έχει καταλάβει, γιατί δεν έχω τόσο ευλύγιστες φιλίες. Άραγε, κοιμάσαι ήρεμος και ξεκούραστος τα βράδια μετά από τόσο θάψιμο;
Έχω πάρα πολλά ελαττώματα και τα παραδέχομαι όλα. Με κάποια συμβιβάστηκα, άλλα προσπάθησα να τα φτιάξω, όμως τα δέχομαι όλα ως αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα μου. Αυτή είναι η ταυτότητά μου, ως μέλος του κόσμου. Σειρά σου τώρα, να δείξεις το πραγματικό σου πρόσωπο, φιλαράκι. Άσε το κρυφτούλι για τα παιδιά και γίνε υπεύθυνος. Έχεις ευθύνη απέναντι στους υπόλοιπους να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο.
Όταν είσαι ειλικρινής κι έντιμος απέναντι στους ανθρώπους, θα στο ανταποδώσουν. Αγάπησέ τους, άνοιξε διάπλατα την καρδιά σου και δέξου τους, δεν είναι δύσκολο. Μη διστάζεις, επειδή νομίζεις ότι θα πληγωθείς, απ’ τον πόνο μαθαίνεις και δυναμώνεις. Ο πόνος μας θρέφει. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσεις σταθερές, ντόμπρες ανθρώπινες σχέσεις, φίλους παρόντες στα δύσκολα κι έρωτες ανεξίτηλους.
Δε θα νιώθεις πια την ανάγκη να κατακρίνεις ό,τι βλέπεις, γιατί απλά δε θα σε απασχολεί η επιφάνεια των ανθρώπων. Θα κοιτάς απ’ τα μάτια βαθιά, μέχρι την ψυχή. Σκαλίζοντάς τους ανακαλύπτεις τα διαμάντια που κρύβουν ή τον άνθρακα, ανάλογα. Δεν είσαι ίδιος με κανένα, άρα, μην προσπαθείς να ταιριάζεις με όλους, δεν είσαι πασπαρτού. Έχεις, όμως, να διδαχθείς πολλά από τους άλλους, να πάρεις μαθήματα ζωής κι αγάπη.
Εγώ φοβάμαι τους ανθρώπους, επειδή είναι αυτοκαταστροφικοί, φοβούνται οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Ο καθρέφτης δε θα δείξει αυτό που θες να δεις, αλλά αυτό που όντως είσαι. Αν δεν το γουστάρεις, άλλαξέ το, μην κομπλάρεις. Όσο δε συστήνεσαι ως ο εαυτός σου, θα υποφέρεις απ’ τη μοναξιά, θα σε λυγίζει, θα σε καίει.
Μη φοβάσαι αυτό που είσαι, αυτό που δε θες να γίνεις να σε τρομάζει.
Επιμέλεια Κειμένου Θάνου Αραμπταζή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θάνος Αραμπατζής
