Γιατί όσοι έχουν παιδιά υποβαθμίζουν τα ζόρια όσων δεν έχουν;

Το να είσαι γονέας, κι ειδικότερα στις ημέρες μας όπου εργάζονται κατά κύριο λόγο κι οι δύο, αποτελεί στην κυριολεξία full time εργασία, αφού εκτός από τον εαυτό του ο καθένας, έχει να σκεφτεί και να φροντίσει ένα ή και περισσότερα εξαρτώμενα απ’ αυτόν άτομα.

Είναι απόλυτα κατανοητός και σεβαστός λοιπόν ο αγώνας των γονέων, μέσα στην κάθε ημέρα, όπου παλεύουν να καλύψουν όλες τις υποχρεώσεις τους στο σπίτι, στη δουλειά, στην προσωπική τους ζωή, αλλά και με τα παιδιά τους. Αδιαμφισβήτητα, όσο ισορροπημένο κι αν είναι ένα άτομο, όσο σωστά και να προγραμματίζει τον χρόνο του και τις υποχρεώσεις του, μειώνεται ο προσωπικός χρόνος του αποκτώντας παιδιά κι είναι λογικό, αφού προκειμένου να μην αμελήσει το σπίτι, την εργασία ή τα παιδιά του, διαλέγει να παραμελήσει πρώτα και κύρια τον εαυτό του κι ίσως σε κάποιες περιπτώσεις τον σύντροφό του.

Αυτό που δεν είναι όμως κατανοητό, είναι ότι αρκετοί γονείς -σε καμία περίπτωση όλοι- νιώθουν την ανάγκη, κάθε φορά που ακούν έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει παιδιά, να παραπονιέται ότι δεν τον βαστούν τα πόδια του, να τον ειρωνευτούν και καλά αστειευόμενοι ή και προσβλητικά. Κάποιοι γονείς λοιπόν, έχουν την τάση να μην παραδέχονται τα προβλήματα και την ψυχοφθόρα καθημερινότητα όσων ακόμα δεν έχουν τεκνοποιήσει.

Κι αυτό, δυστυχώς, δεν είναι αλήθεια κι οι λόγοι είναι απλοί. Κατ’ αρχάς, το ότι κάποιος δεν έχει παιδιά, σημαίνει αυτόματα διαφορετικές προτεραιότητες με βάση την ηλικία κι όχι ευκολότερες μέρες. Άλλος, ίσως να εργάζεται σκληρά και πολλές ώρες, είτε να δουλεύει σ’ ένα όχι και τόσο αρμονικό περιβάλλον. Κάποιος μπορεί να έχει αναρίθμητες υποχρεώσεις, πέρα από τη δουλειά του και να τρέχει σε τρελούς ρυθμούς μέσα στην ημέρα του. Άλλος, ενδεχομένως να έχει υπό τη φροντίδα του κάποιον ηλικιωμένο ή άνθρωπο με πρόβλημα υγείας. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι αφιερώνουν προσωπικό χρόνο για να πάνε γυμναστήριο ή σε κάποια άλλη δραστηριότητα ή χόμπι. Θα μου πείτε, ότι αυτό το κάνουν για τον εαυτό τους. Ναι, σωστά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν τους εξουθενώνει κατά τη διάρκεια και μάλιστα σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους. Όλα τα παραπάνω λοιπόν δεν είναι ούτε ασήμαντα ούτε ξέγνοιαστα, πολύ παραπάνω δε, εάν κάποιος έχει ν’ αντιμετωπίσει συνδυασμό όλων ή κάποιων από τα παραπάνω.

Τι γίνεται αν κάτι από όλα αυτά ή κι όλα τ’ αντιμετωπίζει κάποιος γονέας; Προφανώς, κανείς δεν είπε ότι το να είσαι γονέας είναι εύκολη υπόθεση, αλλά αυτό δε συνεπάγεται ότι μονομιάς πρέπει να εκμηδενίζουμε και ν’ απαξιώνουμε την όποια ψυχολογική φθορά ενός ανθρώπου που δεν είναι γονιός. Τα προβλήματα κι η κούραση, δυστυχώς δεν κάνουν διακρίσεις, σύμφωνα με την οικογενειακή κατάσταση του καθενός.

Μη στήνουμε όμως στο απόσπασμα αυτή τη μερίδα ανθρώπων-γονέων κι ας βάλουμε στο μικροσκόπιο όλους μας, αφού κάποια στιγμή σίγουρα, μας ξέφυγε ατάκα του τύπου «αχ τα προβλήματά σου να είχα», αφήνοντας τον αποδέκτη σύξυλο. Είναι στη φύση μας ν’ αποκτούμε υπεροψία έναντι στα προβλήματα των άλλων, αφού σημασία για εμάς, έχουν μόνο όσα βαραίνουν τη δική μας πλάτη. Είναι φοβερό, πόσο συχνά αμελούμε και βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την πάρτη μας, αλλά όταν μιλάμε για προβλήματα, ξαφνικά γινόμαστε το κέντρο του κόσμου.

Παίζει σημαντικό ρόλο σ’ αυτό, η καθαρότητα του μυαλού κι η αντικειμενικότητα, αφού όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα ή μια δύσκολη μέρα, με τον θυμό, την κούραση και τον εκνευρισμό να σε κατακλύζουν, δεν έχεις την ίδια διαύγεια, όσο τη στιγμή που ακούς κάτι αντίστοιχο, από άλλο άτομο. Αυτή ακριβώς η διαδικασία είναι που μας οδηγεί, όταν είμαστε ακροατές, να βρίσκουμε λύσεις ευκολότερα κι άρα αυτόματα να ειρωνευόμαστε το άτομο που έχουμε απέναντί μας, χλευάζοντας το ότι πελαγώνει εύκολα. Όταν όμως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει σε εμάς, αλλάζουν οι ρόλοι το ίδιο εύκολα. Επίσης, είναι λογικό, από τη στιγμή που εμείς αντιμετωπίζουμε κάτι αρνητικό, από μια δύσκολη και κουραστική μέρα έως ένα οποιοδήποτε πρόβλημα, να μας ξεβολεύει και να πασχίζουμε να το ξεφορτωθούμε εύκολα, παραπονούμενοι, ενώ όταν δε μας αφορά, δε μας επηρεάζει κι άρα το υποτιμούμε μαζί με τον φορέα του.

Προβλήματα και κούραση λοιπόν πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου κι ύπαρξης ή μη παιδιών. Οπότε την επόμενη φορά που θα σας έρθει ν’ αστειευτείτε, ειρωνευτείτε, χλευάσετε ή υποτιμήσετε κάποιον άλλον για τα δικά του θέματα, θυμηθείτε πρώτα να μπείτε στη θέση του και ν’ αναλογιστείτε πόσο θα σας βάραινε. Μια καλή κουβέντα και λίγο κουράγιο, αρκούν κι είναι δωρεάν.