Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από το να μεγαλώνουμε. Και λέγοντας αυτό δεν εννοώ ασφαλώς το να μεγαλώνουμε ηλικιακά και σωματικά, αφού αυτό είναι αναπόφευκτο, ούτε και το να ωριμάζουμε μέσα από τις όποιες εμπειρίες μας, αφού κι αυτό έρχεται μοιραία. Η παγίδα κρύβεται στο να μεγαλώνουμε ψυχικά για τον λόγο ότι επιτρέποντάς το, αυτομάτως μάς χαρακτηρίζει έλλειψη υπομονής κι επιμονής, αποφυγή ανοίγματος πέραν των ορίων μας και της ασφαλούς ζώνης μας, απαξίωση των ονείρων και των επιθυμιών μας, εντονότερος συντηρητισμός και στροφή σε ταμπού, κλισέ και στερεότυπα.
Κι όμως όσο κι αν μάς σαστίζει να βλέπουμε όλα τα παραπάνω συγκεντρωμένα, όσο κι αν αρνούμαστε ότι έχουμε πέσει ή ότι θα πέσουμε σ’ αυτή την παγίδα, είναι σχετικά αδύνατο να το αποφύγουμε. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα το ελέγξουμε σ’ ένα σχετικά μικρότερο βαθμό. Και για ν’ αποδείξω τα λεγόμενά μου, πάμε να δούμε δέκα φράσεις που, έστω κι άθελά μας, υιοθετούμε, χρησιμοποιούμε και λέμε με την ένταξή μας στην ενήλικη ζωή κι ανήκουν στο φάσμα του «γερνάω μαμά».
1. «Μεγαλώσαμε γι’ αυτά»
Μια φράση τριών λέξεων η οποία αρκεί για να αφανίσει κάθε ελπίδα, όνειρο, φιλοδοξία, επιθυμία, αυθορμητισμό, παρορμητισμό και διάθεση αφού μπορεί να χρησιμοποιηθεί σ’ ένα πολύ μεγάλο εύρος δραστηριοτήτων ή και διασκέδασης, όπως είναι μια απρογραμμάτιστη ημερήσια απόδραση, μια έξοδος σ’ ένα κλαμπ, μια έντονη αθλητική δραστηριότητα, η εκμάθηση ενός νέου χόμπι ή γλώσσας, το να κάνεις μια φάρσα, να μπεις σε μια παιδική χαρά και πολλά ακόμα. Το ότι αυξάνονται λοιπόν τα κεριά στην τούρτα δε συνεπάγεται τίποτα από τα παραπάνω.
2. «Εγώ στην ηλικία σου»
Η εν λόγω φράση, χρησιμοποιείται πάντα με συμβουλευτικό χαρακτήρα -νομίζουμε- ενώ ουσιαστικά έχει μια απαξιωτική χροιά προς τον αποδέκτη και τη γενιά στην οποία ανήκει. Ουαί κι αλίμονο, αν περνούσαν τα χρόνια κι έμεναν όλα ίδια και στάσιμα. Ασφαλώς κάθε εποχή και γενιά έχει τ’ αρνητικά της, έχει όμως και τα θετικά της κι όλα, πάντα, αλλάζουν και διαμορφώνονται κατά περίπτωση. Συνεπώς δεν είναι δίκαιο να συγκρίνουμε ανόμοιες καταστάσεις. Ν’ αναπολούμε με νοσταλγία ναι, να κουνάμε επιδεικτικά τον δείκτη μας όχι.
3. «Δεν έχω χρόνο»
Συνήθως τη λέμε σε κάποιο τσακωμό, ή αντιπαράθεση με άτομα του οικείου περιβάλλοντός μας. Είναι πολύ διαφορετικό όμως να χρησιμοποιούμε υπέρ μας τις εμπειρίες, τα λάθη και τα παθήματά μας ώστε ν’ αποφεύγουμε ν’ αναλωνόμαστε σε ό,τι μάς χαλάει τη διάθεση και πολύ διαφορετικό να ξεστομίζουμε την παραπάνω φράση. Γιατί; Γιατί αυτή δεν εμπεριέχει το νόημα του πρώτου και συνεπώς μια ώριμη αντιμετώπιση και διαχείριση, αλλά αντιθέτως εμπερικλείει αποφυγή ευθυνών κι επικοινωνίας. Το ν’ αγνοούμε όμως ένα πρόβλημα, δε σημαίνει ότι λύνεται. Πολύ θα το θέλαμε αλλά δυστυχώς δε δουλεύει έτσι.
4. «Όλα για κάποιο λόγο γίνονται»
Ασφαλώς! Όλα έχουν αιτία, αφορμή και συνέπειες. Μόνο που ως ενήλικες, όπου χάνεται σημαντικά η αίσθηση του ρίσκου, δίνοντας τη θέση του στον φόβο και στις φούσκες ασφαλείας, τη χρησιμοποιούμε για να βολευτούμε ξανά σε ό,τι μας χάλασε την άνετη κι οικεία ρουτίνα μας. Δεν έχω ακούσει ούτε δει ποτέ παιδί να συμβιβάζεται, ή τουλάχιστον να παραδίνεται αμαχητί σε μια κατάσταση που δεν του αρέσει ή που δεν ταιριάζει πλήρως σ’ αυτό που επιθυμεί. Οπότε εκτός από τη μοίρα, την τύχη ή οτιδήποτε άλλο επικαλούμαστε μονίμως, υπάρχουν επίσης οι επιλογές κι η επιμονή.
5. «Εδώ στον αγώνα»
Πόσες φορές δεν απαντήσαμε κατ’ αυτόν τον τρόπο στην ερώτηση «τι κάνεις»; Άπειρες και πάντα με το γνωστό περίλυπο ύφος σαν τον Βασιλάκη Καΐλα στις παλιές ελληνικές ταινίες. Κατανοητό να νιώθουμε κουρασμένοι από τις υποχρεώσεις που ο καθένας μας έχει επωμιστεί, κι αποδεκτό ότι πλέον έχουμε -πιθανόν, ανάλογα την ηλικία- και την οικονομική ευθύνη του εαυτού μας ή κι άλλων, το να μιζεριάζουμε όμως, αφήνοντας την καθημερινότητα να μάς πάρει από κάτω, δεν είναι λύση. Αγώνα δίνουν όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, ή βιοποριστικά προβλήματα. Οι υπόλοιποι απλώς γκρινιάζουμε χωρίς προσπάθεια ν’ αλλάξουμε ό,τι ξεπερνάει τις κόκκινες γραμμές μας.
6. «Πού λεφτά/χρόνος για καλοπέραση»
Αυτή η φράση έχει παρόμοιο ύφος και νόημα με την προηγούμενη, αφού υποδηλώνει γκρίνια, ηττοπάθεια, μιζέρια και βολή. Αδιαμφισβήτητα, δυσκολεύουν τα πράγματα όταν ως ενήλικες δε λαμβάνουμε πλέον το γνωστό «χαρτζιλίκι», ούτε έχουμε στη διάθεσή μας τον ίδιο χρόνο συγκριτικά μ’ ενός παιδιού, αντιθέτως δουλεύουμε για να έχουμε χρήματα και ταυτόχρονα οι όποιες υποχρεώσεις μάς κρατούν απασχολημένους το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, όμως αυτό δε σημαίνει ότι ξεχνάμε την καλοπέραση, με την έννοια της διασκέδασης, της χαλάρωσης και της εκτόνωσης. Ίσως μειώνεται η συχνότητα της ή η ποιότητα της λόγω οικονομικών προτεραιοτήτων, όμως η δήλωση παραίτησης είναι επιλογή μας τελικά.
7. «Τη ζωή σου να έκανα»
Συμπληρωματικά με το παραπάνω, έχουμε κι αυτή τη φράση «καραμέλα» την οποία πετάμε συχνά-πυκνά σε οποιονδήποτε κάνει κάτι, το οποίο θεωρούμε πολυτέλεια για τη δική μας καθημερινότητα και πρόγραμμα, νομίζοντας ότι ο αποδέκτης θα το εκλάβει ως θαυμασμό. Όμως η κεκαλυμμένη κι ωραιοποιημένη ζήλια φαίνεται κι αποτυπώνεται άψογα με την παραπάνω φράση, προκαλώντας αμηχανία ή κι εκνευρισμό στον αποδέκτη της.
8. «Εμείς θ’ αλλάξουμε τον κόσμο;»
Κάθε γενιά ενηλίκων από ολόκληρο το φάσμα, νιώθει πως έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει και τώρα μπορεί ν’ αφοσιωθεί στη ζωή του και μόνο, δίνοντας τα σκήπτρα γι’ αλλαγή και βελτίωση στα κοινά, στις επόμενες νεότερες γενιές. Η αλλαγή όμως δεν έρχεται από μια μικρή μερίδα ανθρώπων, ούτε υπάρχει χρονικό όριο για την αρχή και το τέλος της. Επίσης, η απάντηση είναι «ναι, εμείς θ’ αλλάξουμε τον κόσμο» κι αν δεν το κάνουμε άμεσα, τότε σίγουρα θα το κάνουμε έμμεσα, γαλουχώντας σωστά τους επόμενους ή έστω μένοντας ανοιχτόμυαλοι.
9. «Άντε να έρθει Σαββατοκύριακο»
Μεγάλη παγίδα αυτή η φράση, αφού όχι μόνο σημαίνει πλήρη παράδοση στη ρουτίνα των καθημερινών δραστηριοτήτων κι υποχρεώσεων, αλλά επίσης και την αποδοχή της αναμονής με την κακή έννοια. Δεν είναι λύση να νιώθουμε παγιδευμένοι στην καθημερινότητα, αναμένοντας μια ζωή ένα Σαββατοκύριακο για να χαλαρώσουμε, να διασκεδάσουμε, ν’ αφιερώσουμε έστω κι ελάχιστο χρόνο στον εαυτό μας και στους οικείους μας. Μετράνε κι οι καθημερινές στο κοντέρ με τα χιλιόμετρα, συνεπώς η διαδρομή τους πρέπει να έχει κι αυτή μια αξία, έναν σκοπό κι έναν προορισμό.
10. «Τα καλύτερα έρχονται»
Λίγο ο φόβος ότι μεγαλώνουμε, λίγο ο φόβος για το άγνωστο και τις αλλαγές, κι από την άλλη η ανασφάλεια για το αν τελικά ζούμε με τον τρόπο που είχαμε ονειρευτεί, χωρίς όμως την πρόθεση να ξεβολευτούμε πλέον και να ξεπεράσουμε τα όριά μας, μάς οδηγεί στη μοιρολατρία, στην τύχη και στην ελπίδα υπό τη μορφή της απραξίας. Αναμένουμε ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας, χωρίς όμως οι πράξεις μας να υποδεικνύουν αντίστοιχη συμπεριφορά, απαραίτητα. Τα καλύτερα, όμως, δεν έρχονται από μόνα τους, ούτε φτάνουν έτσι ανέλπιστα χωρίς προσπάθεια και κόπο από μέρους μας.
Πιστεύετε λοιπόν ακόμα ότι δεν πέσατε στη μεγαλύτερη παγίδα της ενηλικίωσης; Το ν’ απαντήσουμε ειλικρινά είναι το πρώτο βήμα αντιστροφής της κατάστασης. Το δεύτερο θα έρθει λίγο πιο ευχάριστα, μένοντας για πάντα παιδιά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
