Υποτίθεται πως όταν βρισκόμαστε σε μια σχέση, το έχουμε επιλέξει συνειδητά, είμαστε ερωτευμένοι ή τρέφουμε πλέον βαθύτερα συναισθήματα, περνάμε όμορφα, εξελισσόμαστε από κοινού κι όλα αυτά τα ωραία που γνωρίζουμε. Υποτίθεται επίσης πως όταν παύουν να υφίστανται τα παραπάνω έρχεται ο χωρισμός.
Γιατί ξεκινάω τις προτάσεις με τη λέξη «υποτίθεται»; Γιατί δυστυχώς δεν είναι πάντα αυτοί οι λόγοι που μας κάνουν να μπαίνουμε σε μια σχέση και συνεπώς η απουσία τους δεν είναι πάντα αιτία χωρισμού. Και συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ενώ το τέλος φαντάζει τόσο κοντά απέχει μίλια, γιατί πολύ απλά αναβάλουμε συνεχώς τον χωρισμό. Ας δούμε λοιπόν μαζί δέκα λόγους που συμβαίνει αυτό.
1. «Είναι κάτι νύχτες μοναξιάς που δεν ξημερώνουν»
Έτσι λέει ένα γνωστό άσμα κι είναι αλήθεια. Ζόρικη η μοναξιά κι επικίνδυνη. Μας αναγκάζει ν’ αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας, να κοιτάξουμε τα λάθη και τα πάθη μας κατάματα, να τα διαχειριστούμε ή να τ’ αποχωριστούμε κι ίσως δεν είμαστε έτοιμη για κάτι τέτοιο. Επίπονη διαδικασία, άσε που έχουμε βιώσει τη μοναξιά και στο παρελθόν και καθόλου δε μας άρεσε. Τη βαρεθήκαμε, μπουχτίσαμε και δύσκολα θ’ ανεχτούμε να πέσουμε ξανά στα δίχτυα της. Οπότε τώρα που είμαστε σε μια σχέση δεν υπάρχει λόγος να προκαλούμε την τύχη μας. Καλύτερα μια αδιάφορη σχέση παρά μια ουσιαστική σχέση με τον εαυτό μας ή τουλάχιστον έτσι θεωρούμε.
2. «Μαμά γερνάω»
Θα μου πείτε ότι κι αυτό συμπεριλαμβάνεται στο προηγούμενο, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι διαφορετικό να φοβόμαστε τη μοναξιά γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μας κι ανεξαρτήτως ηλικίας και διαφορετικό να τη φοβόμαστε όλο και πιο πολύ όσο μεγαλώνουμε κι εξηγώ αμέσως τον λόγο. Περνώντας τα χρόνια, αυξάνονται οι εμπειρίες, τα τραύματα κι οι πληγές και γινόμαστε πιο απαιτητικοί κι επιλεκτικοί. Ταυτόχρονα όμως έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει το απόλυτο, το τέλειο κι έτσι πολλές φορές μένουμε σε μια σχέση γιατί πληροί αρκετά ή πολλά από τα κριτήριά μας. Συνεπώς έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν υπάρχει λόγος να ρισκάρουμε μ’ έναν χωρισμό και μετά να μην μπορούμε να βρούμε κάποιον αντάξιο. Να μην προσθέσω στους λόγους και τα κοινωνικά στερεότυπα γύρω από την ηλικία, τα οποία επηρεάζουν τους περισσότερους.
3. Η παγίδα του καλού παιδιού
Πόσες φορές δεν έχει μπει το μικρόβιο του χωρισμού κι όμως μονολογήσαμε «μα είναι καλό παιδί, γιατί να μην προσπαθήσω». Μεγάλη παγίδα τα καλά παιδιά. Έχουμε κάνει λάθος επιλογές, έχουμε πληγωθεί, έχουμε κλάψει, έχουμε καψουρευτεί, έχουμε πέσει στα πατώματα και κάθε φορά δώσαμε υπόσχεση στον εαυτό μας «ποτέ ξανά». Και τώρα που έχουμε δίπλα μας έναν καλό άνθρωπο, είναι δυνατόν να θέλουμε να χωρίσουμε; Όχι δεν είναι γι’ αυτό «σκάσε και κολύμπα» λέμε μέσα μας κι εξακολουθούμε να μένουμε κάπου που ίσως δε χτυπά δυνατά η καρδούλα μας ή κάπου που δεν ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες αλλά υπάρχουν τόσα άλλα θετικά κι έτσι θεωρούμε αχαριστία να τ’ αγνοήσουμε. Ο έρωτας δεν είναι σαν το νερό, ώστε να υποφέρεται χλιαρός.
4. Υποφέρουμε εμείς για να μην υποφέρει ο άλλος
Κοινώς τύψεις. Είναι απίστευτο ότι όλοι στα χαρτιά δηλώνουμε εχθροί οποιασδήποτε μορφής χειραγώγησης και τελικά πέφτουμε συνεχώς θύμα της και μάλιστα οπλίζοντάς τη εμείς οι ίδιοι. Πόσες φορές λοιπόν φτάσαμε να φλερτάρουμε με τον χωρισμό, αλλά τον καθυστερήσαμε γιατί βλέπαμε ότι το άλλο άτομο δεν είναι έτοιμο, ότι τρέφει ακόμη συναισθήματα για εμάς, ότι μας φέρεται ακόμη με τον ίδιο -ή σχεδόν- ενθουσιασμό όπως στην αρχή κι αμέσως νιώσαμε τύψεις για ό,τι σκεφτόμαστε. Ταλαιπωρήσαμε τον εαυτό μας σε μια σχέση που καλώς ή κακώς για εμάς τελείωσε, μόνο και μόνο για να μην ταλαιπωρήσουμε τον άλλον. Ταυτόχρονα όμως αλλάξαμε συμπεριφορά μοιραία, δείξαμε έστω κι άθελά μας την πρόθεσή μας, βάζοντας την άλλη πλευρά σε μια κατάσταση μόνιμης ανασφάλειας. Κατά τ’ άλλα, νιώσαμε τύψεις.
5. Δύσκολα κάμπτεται ο εγωισμός
Πολλές φορές οι επιλογές μας δε μας βγαίνουν, δε μας δικαιώνουν ή δεν είναι αντάξιες των προσδοκιών μας. Κι όμως επιμένουμε σ΄αυτές. Γιατί; Γιατί μας είναι πιο εύκολο να προσπαθούμε να πείσουμε εμάς και τους γύρω μας ότι επιλέξαμε ορθά παρά ν’ αποδεχτούμε ότι κάναμε λάθος εξαρχής. Εμείς λάθος επιλογή; Από πού κι ως πού; Αποκλείεται. Θα μείνουμε εκεί σχεδόν εμμονικά, θα εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια, τις αντοχές και τα όριά μας, προκειμένου να δικαιώσουμε την αρχική μας επιλογή κι ασφαλώς τον υπέρμετρο εγωισμό μας. Κι ας μην περνάμε όσο καλά θα θέλαμε. Κι ας μη λαμβάνουμε τον σεβασμό και την εκτίμηση που επιθυμούμε. Κι ας βλέπουμε ότι ο άλλος δεν είναι ερωτευμένος μαζί μας ή εμείς μ’ αυτόν. Τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κάναμε λάθος.
6. Δε θέλουμε να κρατάμε το φανάρι
Δεν είναι λίγες οι φορές που τα φέρνει έτσι η ζωή κι όλοι οι κολλητοί και φίλοι είναι σε σχέση. Μαζί τους κι εμείς. Κι έχουμε φτιάξει ένα ωραίο παρεάκι, αφού έχουμε βρει όλοι μια αγκαλιά ν’ αράζουμε και ταυτόχρονα έχουμε καταφέρει ν’ απολαμβάνουμε την παρέα μας. Έξοδοι, καφεδάκια, αποδράσεις, ταξίδια κι όλα δύο σ’ ένα. Και σχέση και φίλοι. Ιδανικό κι όμορφο όντως. Αλλά από την άλλη δε γίνεται να είναι μόνο αυτό που μας κρατά σε μια σχέση, το να φοβόμαστε δηλαδή μη χάσουμε αυτές τις στιγμές και να βρεθούμε ξαφνικά στο ίδιο σκηνικό, κρατώντας το φανάρι στους υπόλοιπους.
7. Δε θέλουμε το παρελθόν να γίνει παρόν
Ας παραδεχτούμε ότι όλοι έστω μια φορά στη ζωή μας, προχωρήσαμε σε μια σχέση μόνο και μόνο για να ξεπεράσουμε την προηγούμενη που πολύ μας στοίχισε, μας στιγμάτισε και μας ισοπέδωσε. Μιλάω γι’ αυτήν τη σχέση που μας έκανε να ξεχάσουμε όσα γνωρίζαμε για εμάς τους ίδιους, που μας έβγαλε από κάθε ζώνη ασφαλείας και που μας άλλαξε οριστικά κι αμετάκλητα κι όχι απαραίτητα με θετικό πρόσημο. Επίσης ας παραδεχθούμε όλοι ότι πολλοί ήμασταν εμείς που μείναμε παραπάνω στη νέα σχέση κι ας μην καιγόμασταν, μόνο και μόνο για να μη γυρίσουμε στα παλιά, σ’ αυτά που ναι μεν δεν ξεπεράσαμε ακόμη αλλά και που μας πόνεσαν.
8. Θέλουμε το πάνω χέρι
Κι όπως έλεγε η μητέρα μου «πάνω χέρι, κάτω χέρι. Ποιανού είναι το πάνω-πάνω»; Υπάρχουν λοιπόν σχέσεις στις οποίες εσφαλμένα ένας εκ των δύο είναι αυτός που κινεί τα νήματα. Όταν είμαστε εμείς λοιπόν σ’ αυτήν τη φαινομενικά πλεονεκτική θέση, γοητευόμαστε. Γοητευόμαστε από την προσπάθεια που κάνει ο άλλος να μας διεκδικήσει, από το ότι μας κάνει σχεδόν όλα τα χατίρια, από το ότι υποχωρεί πρώτος στους τσακωμούς και γενικά γιατί μας διευκολύνει σε όλα. Μας φαίνονται όλα εύκολα, στρωμένα με ροδοπέταλα κι ιδανικά. Συνεπώς δε χάθηκε ο κόσμος αν δεν ψηνόμαστε και πολύ, αν μας έχει περάσει ή αν δε νιώσαμε και κάτι ιδιαίτερο εξαρχής. Και να χάσουμε τέτοια βολή; Πού θα τη βρούμε ξανά;
9. Όλα είναι φθηνότερα όταν είναι δια δύο
Κάποιες σχέσεις έχουν κάνει κι ένα βήμα παραπέρα, συγκατοικώντας τ’ άτομα που την απαρτίζουν στο ίδιο σπίτι. Μοιρασμένες οι δουλειές, μοιρασμένα τα έξοδα, μοιρασμένες κι οι υποχρεώσεις κι όλα έχουν βολευτεί μια χαρά. Τώρα αν εμάς μας πέρασε ή αλλάξαμε γνώμη, δεν έχει καμία σημασία γιατί που χρόνος και λεφτά για να μετακομίζουμε και ν’ αναλαμβάνουμε ξαφνικά τόσα έξοδα μόνοι μας; Ας καθίσουμε στ’ αβγά μας τώρα που βάζουμε και κάτι στην άκρη και βλέπουμε στην πορεία. Ίσως είναι μια φάση μωρέ και θα περάσει.
10. Πρώτα θα βρούμε αντικαταστάτη και μετά θα φύγουμε
Θέλετε από φόβο μη μείνουμε μόνοι, επειδή μεγαλώνουμε και δύσκολα θα βρούμε κάτι άλλο, επειδή είναι καλό παιδί, επειδή νιώθουμε τύψεις, για να μην κρατάμε το φανάρι, για να μην αυξηθούν τα έξοδά μας, όπως είδαμε προηγουμένως; Είναι πολλές οι φορές λοιπόν που καταλήγουμε να μένουμε σε μια σχέση παραπάνω απ’ ότι ουσιαστικά θα θέλαμε, επηρεασμένοι από προσωπικές φοβίες κι ανασφάλειες οι οποίες μας μοιάζουν αξεπέραστες και για τον λόγο αυτό φροντίζουμε πρώτα να βρούμε αντικαταστάτη και μετά να λήξουμε την παρούσα σχέση. Έτσι για να είμαστε σίγουροι ότι δε θιχτεί ο εγωισμός μας, ότι δε βρεθούμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας και ματώσουμε τη φανέλα.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
