10 ταινίες αν θες να χάσεις δυο ώρες από τη ζωή σου

Όλοι μας, έχουμε την τάση ν’ αγνοούμε τον χρόνο, κάποιοι περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Γινόμαστε ενίοτε ή συχνά, αναβλητικοί μεταθέτοντας ενέργειες, δραστηριότητες, στόχους ή αγγαρείες συνεχώς, πιστεύοντας πως ο χρόνος είναι πάντα αρκετός. Άλλες φορές πάλι, ξοδεύουμε αλόγιστα πολύ χρόνο σε ανούσια πράγματα, όπως το συνεχές κάψιμο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Θα δούμε μαζί λοιπόν, δέκα γνωστές ταινίες -κάποιες απ’ αυτές έκαναν μεγάλη επιτυχία, αρκετές εισπράξεις και κάποιες πήραν βραβεία ή και Oscar-οι οποίες στα δικά μου μάτια -κι όχι μόνο- δεν ήταν τελικά τόσο καλές. Δέκα ταινίες, κάθε μια από τις οποίες διαρκεί ένα δίωρο και τις οποίες αν δεις θα μάθεις να εκτιμάς πόσο σημαντικός είναι αυτός ο χρόνος τελικά ώστε να τον σπαταλάς αλόγιστα. Θα ξεκινήσω μ’ αυτήν που θα σοκάρει, την πλειοψηφία τουλάχιστον και θα τελειώσω με την αγαπημένη μου χειρότερη ταινία που με οδήγησε να κάτσω κάτω από το ντουζ σε εμβρυακή στάση.

1. The Notebook

Δεν είμαι εδώ -και ποια είμαι εγώ άλλωστε- για να κρίνω όσους τη λάτρεψαν. Αλλά συγγνώμη κιόλας, έχω σκυλοβαρεθεί να βλέπω ταινίες όπου ο έρωτας παρουσιάζεται σαν κάτι εξιδανικευμένο, ξεκινάει πάντα κεραυνοβόλα, με όμορφη τρέλα και σούπερ ρομαντικές χειρονομίες. Πόσο γρήγορα ερωτεύονται ρε παιδιά όλοι στις ταινίες και πόσο γρήγορα, μέσα σ’ ελάχιστους μήνες, αλλάζει επίπεδα η σχέση; Εμείς τόσους μήνες θέλουμε για να καταλάβουμε αν μας γουστάρει κάποιος. Κουράστηκα επίσης να βλέπω ταινίες όπου ο έρωτας για ν’ αξίζει πρέπει να είναι απαγορευμένος και συγκεκριμένα ανάμεσα σε άτομα διαφορετικών φιλοδοξιών και στόχων ζωής. Επίσης ο έρωτας πάντα, εκφράζεται με παθιασμένα φιλιά επανασύνδεσης ενώ βρέχει καταρρακτωδώς, περιλαμβάνει λιμνούλες, πάπιες, καρδουλίτσες, ουράνια τόξα, μονόκερους κι ασφαλώς ολόγιομο φεγγάρι πριν από την πρώτη φορά των πρωταγωνιστών. Το μόνο που μου άρεσε ήταν μία φράση του πρωταγωνιστή -η οποία επαληθεύτηκε στο τέλος- κι ίσως ήταν το μόνο ρεαλιστικό στιγμιότυπο «Δε θα είναι εύκολο, θα είναι πολύ δύσκολο. Θα το παλεύουμε κάθε μέρα.».

2. La La Land

Δεν είμαι φανατική των musical, να είμαι ειλικρινής κι ούτε μπορώ να πω ψέματα ότι η ταινία δε με έκανε να βαρεθώ με την κοινοτυπία ενός -μαντέψτε- μεγάλου έρωτα. Μόνο που σ’ αυτήν την περίπτωση πήρε τον δεύτερο κοινότυπο δρόμο, αυτόν του χωρισμού και του μεγάλου δράματος, αφού τα όνειρα του καθενός, τούς εμπόδιζαν να συνεχίσουν κοινή πορεία. Πού είναι οι υποχωρήσεις κι οι συμβιβασμοί; Μαλάκες είμαστε εμείς στην κανονική ζωή και έχουμε λιώσει παπούτσια στο μπρος πίσω; Λες να είμαστε όντως;  Το μόνο που παραδέχτηκα είναι ότι η εν λόγω ταινία προβάλει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πάσης φύσεως καλλιτέχνες στην καθημερινότητά τους.

3. Shakespeare in love

Μια ομολογουμένως πρωτότυπη ιδέα του σεναριογράφου να προβάλει το πώς ο Shakespeare εμπνεύστηκε κι έγραψε το «Ρωμαίος κι Ιουλιέτα» από τη μούσα κι έρωτά του, που όμως δεν αποδόθηκε όπως θα έπρεπε και θα του άξιζε. Σκηνές με αρκετά κακό χιούμορ, πολλές φορές κεκαλυμμένα προσβλητικές, αφού δείχνει τον Shakespeare να παίρνει ιδέες για το έργο, ακόμα και τον ίδιο τον τίτλο, από άτομα του περιβάλλοντός του τυχαία. Τι ευχαριστήθηκα; Την bitchy απόδοση της βασίλισσας Ελισάβετ, με το βιτριολικό κι ειρωνικό χιούμορ της, η οποία δυστυχώς εμφανίστηκε μόνο σε δύο σκηνές.

4. Everly

Μια ταινία, η οποία πραγματεύεται κάτι τόσο σημαντικό -την εξαναγκαστική μαστροπεία και κράτηση γυναικών- κι η οποία με τεράστια μαεστρία σε κάνει να ξεχάσεις το παραπάνω φαινόμενο και ν’ αναφωνείς «Τι είδα ρε μαλάκα;». Η πρωταγωνίστρια λοιπόν, προσπαθεί να γλιτώσει από την ιαπωνική μαφία κι από το δωμάτιο-διαμέρισμα όπου κρατείται, όταν ο αρχηγός της μαφίας προκειμένου να την εμποδίσει, αποστέλλει άλλες κρατούμενες γυναίκες, έναν εκτελεστή με τον λυσσασμένο σκύλο του, μέλη της μαφίας, ένα σαδομαζοχιστή Ιάπωνα που αφανίζει κόσμο με δηλητήρια, τον Ξέρξη από τους 300, τα Ορκ από τον Άρχοντα. Εντάξει τα δύο τελευταία δεν ισχύουν, αλλά πιστέψτε με θα μπορούσαν. Μια άνευ ουσίας σπλατεριά, όπου ο σκηνοθέτης, ξεκάθαρα θέλει να γίνει Ταραντίνο, όταν μεγαλώσει.

5. Once upon a time in Hollywood

Και μιας και τον ανέφερα, γιατί βρε Ταραντίνο μου, μάς το έκανες αυτό; Σχεδόν τρεις ώρες ταινία, με σενάριο και σκηνοθεσία δικά σου, πρωταγωνιστές Leonardo Di Caprio και Brand Pitt για να μας δείχνεις ταυτόχρονα τρεις άκυρες ιστορίες, χωρίς κανένα νόημα κι ύπαρξη, οι οποίες δε συνδέθηκαν ποτέ ούτε απέκτησαν λόγο υπόστασης; Να τονίσω μόνο σ’ αυτό το σημείο, ότι στις δύο ώρες ταινίας πέφτει τίτλος «6 μήνες μετά». Ότι τι; Τι είδαμε πριν για να δούμε και την εξέλιξή του, η οποία μάλιστα κράτησε άλλα σαράντα αιώνια λεπτά; Once upon a time λοιπόν κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς όχι και τόσο μετά απ’ αυτό.

6. 365 Days

Πώς να το θέσω έτσι ευγενικά κι εκλεπτυσμένα; Τι άρρωστη, σεξιστική και γεμάτη λανθασμένα στερεότυπα, μαλακία ήταν αυτή; Το έθεσα διακριτικά; Δεν υπάρχει γυναίκα -αναφέρομαι στο συγκεκριμένο φύλλο αφού έτσι το θέλει η ταινία- η οποία με μερικές χλιδές, ψώνια κι ερωτικά παιχνίδια θα καταλήξει τελικά να ερωτευτεί τον απαγωγέα της. Καμία όμως κι αν υπάρξει περίπτωση ένα θύμα να πιστέψει ότι αγαπά τον θύτη, τότε ονομάζεται «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» κι αφορά σοβαρή ψυχική διαταραχή η οποία δε θα παρουσιαζόταν με τέτοιο τρόπο σε μια ταινία της προκοπής. Τώρα αν σας ενδιαφέρει η τσόντα της ταινίας, οκ, τόσα sites υπάρχουν, προτιμήστε τα.

7. Green Lantern

Αγαπάμε DC, αλλά όχι αυτή τη βαρετή, εντελώς προβλέψιμη απόδοση, με το κακό χιούμορ και τα κακά εφέ. Περιμένεις τουλάχιστον την τελική μάχη ανάμεσα στον σούπερ ήρωα και τον κακό να σε αποζημιώσει και τελικά δε σώζεται ούτε εκεί. Το μόνο που άξιζε, σχετικά με την εν λόγω ταινία, είναι όταν ο Ryan Raynolds, ο πρωταγωνιστής, σε επόμενη ταινία του, όπου ενσάρκωσε τον θεούλη Deadpool αφιέρωσε μια σκηνή στην ταινία Green Lantern. Συγκεκριμένα, σαν Deadpool, του δόθηκε η δυνατότητα να γυρίσει πίσω τον χρόνο, οπότε πήγε στο σπίτι του εαυτού του στην αληθινή ζωή και τον πέτυχε να διαβάζει το σενάριο του «Green Lantern» και να μονολογεί «That’s good». Τον πέτυχε στο μεσόφρυδο και τα είπε όλα ο ίδιος λοιπόν.

8. Love Rosie

Η συγκεκριμένη ταινία μετουσιώνει τέλεια το ρητό «Όταν κάτι το θέλεις πολύ ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Ένα ακόμα παραμύθι λοιπόν που συγκεντρώνει όλα τα κλισέ του κόσμου, έναν παιδικό έρωτα ο οποίος έγινε εφηβικός και τελικά δεν ξεπεράστηκε ποτέ, ούτε όμως κι εκφράστηκε ποτέ, παρά μόνο όταν ήταν ήδη αργά. Όχι όμως για την ταινία, η οποία έφερε ρομαντικά δράματα στη ζωή των δύο πρωταγωνιστών έως ότου τελικά αποδεχτούν τη μοίρα τους και καταλήξουν μαζί, μετά από άπειρα σκαμπανεβάσματα, αποδεικνύοντάς μας πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Α και πως τα ξενοδοχεία κοντά στο κύμα μάλλον φυτρώνουν. Όχι αγαπημένα μου παιδιά, στην πραγματική ζωή δε γίνονται όλα για κάποιον βαρυσήμαντο λόγο, ούτε πάντα έχουν το happy end που θέλουμε κι ούτε ο μεγάλος έρωτας της ζωής μας θα περιμένει εμάς μια ζωή να ξεκουνήσουμε.

9. Bachelor (Ελληνικό)

Πολύ καλή επιλογή Ελλήνων ηθοποιών, δε λέω, αλλά η ταινία ήταν μάπα κι όχι εξ’ αιτίας τους. Κακή αντιγραφή της πρωτότυπης, ξένης ταινίας Bachelor, με John Galyfianakis -κι όχι μόνο- να δίνει ρέστα με το απλανές βλέμμα και τις γκάφες του. Μπορεί οι περιπέτειες της ελληνικής να μην ήταν ίδιες με της ξένης, αλλά η κεντρική ιδέα κι απόδοση ήταν ολόιδια με μια σημαντική διαφορά κι όχι υπέρ της ελληνικής, αφού ο ρατσισμός εθνικότητας, εξωτερικής εμφάνισης, σεξουαλικότητας πήγαινε κι ερχόταν σε μεγάλο μέρος της ταινίας και καλά με τη μορφή χιούμορ.

10. 2001: A Space Odyssey

Πώς γίνεται ταινία του 1968, ν’ αποτυπώνει τόσο εύστοχα μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα, να πετυχαίνει καλά, για την τότε εποχή, εφέ και ν’ αποτυγχάνει στην απόδοση να περπατά κανείς με έλλειψη βαρύτητας είναι απίστευτο. Η έλλειψη βαρύτητας λοιπόν είτε αποδόθηκε με περπάτημα σε τοίχους και ταβάνια είτε μ’ ένα αίσθημα ότι οι πρωταγωνιστές είναι συγκαμένοι. Πάμε παρακάτω.  Η ταινία ήταν πιο αργή δε γίνεται κι επιτρέψτε μου να παραθέσω δυο σκηνικά που μου συνέβησαν. Πρώτον, από κάποιο σημείο κι έπειτα, έβαλα την ταινία σε ταχύτητα 2.0 και τότε η ροή ήταν φυσιολογική όπως σε κάθε ταινία. Δεύτερον και πριν σκεφτώ το παραπάνω, πάτησα κάποια στιγμή παύση να χωνέψω αυτό που βλέπω και νόμιζα στιγμιαία ότι η ταινία συνέχιζε. Το κομμάτι όμως που με στοίχειωσε περισσότερο, ήταν στην αρχή της ταινίας, όπου για δεκαπέντε λεπτά-κυριολεκτώ- παρακολουθούσα ένα κοπάδι πιθήκων να χοροπηδούν και να ουρλιάζουν. Αρχικά γέλασα γιατί μου θύμισαν πώς είμαι το πρωί χωρίς καφέ, αλλά όταν πέρασαν δέκα λεπτά και συνέχιζαν, άρχισα να χοροπηδώ και να ουρλιάζω μαζί τους. Οφείλω να ομολογήσω πως πολλά άλλαξαν μέσα μου μετά απ’ αυτήν την ταινία, κάτι έσπασε κι ήταν σίγουρα τα νεύρα μου.

Όποιος λοιπόν, δεν εκτιμά τον πολύτιμο χρόνο που μας έχει δοθεί, ας κάνει έναν μαραθώνιο με τις παραπάνω ταινίες κι αν δε μετανιώσει για την απραγία ή τη σπατάλη του, να μη με λένε Μαρία.