Αγαπάμε να τον μισούμε και μισούμε που τον έχουμε τόσο πολύ ανάγκη. Του αποδίδουμε όλα τα λάθη και τα στραβά μας, τον δαιμονοποιούμε και φωνάζουμε «απεταξάμην» μετά από κάθε απογοήτευση που μας προκαλεί. Υψώνουμε μπροστά του θεόρατα τείχη κι όμως ο άτιμος πάντα καταφέρνει και τρυπώνει. Και τότε τον θεοποιούμε ξανά και πάμε πάλι απ’ την αρχή. Δε χρειάζονται περισσότερες συστάσεις για τον έρωτα, νομίζω.
Κι όπως ακριβώς κανείς δε γλιτώνει από τον έρωτα και πέφτει στα δίχτυα του αργά ή γρήγορα, με τον ίδιο τρόπο κανείς δε γλιτώνει κι από τις απομιμήσεις του. Κι όταν λέω απομιμήσεις αναφέρομαι στην κατάσταση που βιώνουμε σε μια τέτοια περίπτωση κι όχι απαραίτητα στο ότι δεν είναι αληθινά τα όσα νιώθουμε. Πάμε λοιπόν να δούμε μαζί ποιες είναι αυτές;
Έρωτας στη ζώνη του Friendzone
Και στα σκάει έτσι η ζωή και πέφτεις στον έρωτα φίλου-κολλητού. Γυρίζει κάποιος διακόπτης εν μία νυκτί και το φιλαράκι μας απρόσμενα κάνει την καρδιά μας να χτυπά δυνατά. Θα μου πείτε βέβαια ότι ο έρωτας έτσι ξαφνικά εμφανίζεται και δεν επιλέγεις ούτε το πότε ούτε το με ποιον, οπότε γιατί αυτή η περίπτωση να είναι έρωτας μαϊμού; Ναι θα συμφωνήσω στο πρώτο σκέλος, δηλαδή στο κομμάγτι του συναισθήματος, αλλά θα διαφωνήσω στο δεύτερο που αφορά στην κατάσταση. Θα επιμείνω λοιπόν στην αρχική μου άποψη, για τον απλούστατο λόγο ότι όταν σε βρει πραγματικά αυτό το συναίσθημα θέλεις να το φωνάξεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου, να το ζήσεις και να πέσεις με τα μούτρα. Όταν λοιπόν ερωτεύεσαι φίλο κι επειδή διακυβεύονται πολλά περισσότερα από μια χυλόπιτα, μαζεύεσαι και προσπαθείς να το καταπιέσεις αρχικά. Έτσι το βιώνεις μόνος σου και μάλιστα αρνητικά. Ίσως καταφέρεις στη συνέχεια να το εκδηλώσεις ή νομίζεις ότι το εκφράζεις με μπηχτές, με αλλαγή συμπεριφοράς, με έμεσες σκηνές ζήλιας και καταλήγεις τελικά να το ξεπεράσεις αναγκαστικά, προς τιμήν της φιλίας, ή να το εξομολογηθείς σε μια στιγμή μεγάλης αδυναμίας. Αν όλη αυτή η κατάσταση που βιώνεις σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι απομίμηση τότε ποια είναι; Υπάρχουν ασφαλώς περιπτώσεις που βγήκαν τελικά από τη ζώνη του Friendzone κι ίσως σ’ αυτές μπορούμε να μιλήσουμε για αληθινό έρωτα. Αν όμως δε φτάσεις να βγεις από τη γκρίζα περιοχή τότε ναι -ίσως- είσαι ερωτευμένος, αλλά σίγουρα αυτό δεν είναι έρωτας.
Έρωτας θερινής νυχτός
Ας περάσουμε στην επόμενη απομίμηση, αυτήν του απωθημένου. Άλλη περιπτωσάρα. Αναπτύσσουμε συναισθήματα για κάποιον, φτιάχνουμε σενάρια κάθε λογής στο κεφάλι μας και τα βαφτίζουμε «πραγματικότητα». Γνωρίζουμε ή και φροντίζουμε να μάθουμε πολλά για το άτομο ενδιαφέροντός μας, παρακολουθούμε -όσο μας επιτρέπει η καθημερινότητά μας- τις κινήσεις του στο διαδίκτυο και γενικά μετατρέπουμε το άτομο αυτό σε εμμονή, κι εθιστική ανάγκη. Το ζούμε κυριολεκτικά στο πετσί μας και σε κάθε κύτταρό μας αλλά ούτε λόγος για να διεκδικήσουμε το πρόσωπο που προκάλεσε όλα τα παραπάνω. Οι λόγοι πολλοί και δεν είναι της παρούσης να τους αναλύσουμε. Σημασία έχει ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση πάλι μόνοι μας βιώνουμε αυτό το συναίσθημα και κανείς δεν εγγυάται, ούτε καν εμείς οι ίδιοι, ότι θα προσπαθήσουμε έστω να διεκδικήσουμε ένα μερίδιο στην αληθινή πλευρά του, ξέρετε σ’ αυτήν την αμφίπλευρη. Γινόμαστε ουσιαστικά αυτοί που κρυφοκοιτάμε μέσα από την κλειδαρότρυπα, αθόρυβα και πολλές φορές σαν κρίπουλες χωρίς να βρίσκουμε πάντα τη δύναμη ν’ ανοίξουμε την πόρτα και να πούμε «ήρθα», από φόβο μη φύγουμε με το ίδιο εισιτήριο.
Έρωτας μπελάς
Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν στον έρωτα-μπελά, αφού με σημάδεψε ένας τέτοιος για να είμαι ειλικρινής. Μ’ αυτόν τον όρο αναφέρομαι σ’ εκείνους τους έρωτες που σε ξεβολεύουν, με την κακή έννοια όμως τελικά, που σε σπρώχνουν στα όριά σου αλλά όχι με διάθεση από μέρους τους να τα ξεπεράσετε μαζί. Μιλάω γι’ αυτούς που με τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους εκμηδενίζουν τον εγωισμό και κάθε άμυνά σου, παίζουν με τα νεύρα και τα συναισθήματά σου. Βρίσκουν τον τρόπο να ξεχάσεις όλα όσα ήξερες ή νόμιζες ότι γνώριζες για ‘σενα και μένεις να κοιτάς σαν μ@λάκας και ν’ απορείς πώς στο καλό σε τούμπαρε πάλι και ξανά και ξανά; Με ποιον τρόπο κατάφερε αυτό που κανείς άλλος δεν έκανε έως τώρα και μάλιστα με την περίεργη κι όχι καλή συμπεριφορά του; Απορείς δε συνεχώς πού πήγε ο τσαμπουκάς κι η ανεξαρτησία σου. Άνοιξε η γη και τα κατάπιε; Και το χειρότερο; Μαντέψτε. Τίποτα απ’ αυτά δε θα ήταν εφικτό αν δεν το επιτρέπαμε εμείς οι ίδιοι. Κατατάσσω λοιπόν αυτήν την κατηγορία ως τη γνησιότερη απομίμηση του έρωτα, αφού η άλλη πλευρά υπάρχει ερωτικά στη ζωή μας -έστω με τον τρόπο που υπάρχει και σε αντίθεση με τις προηγούμενες δύο περιπτώσεις- και μας δίνει τόσα-όσα, ώστε να διατηρείται το συναίσθημα από πλευράς μας έως εξαντλήσεως των αποθεμάτων υπομονής και ψυχικής υγείας.
Έρωτας «Χαραλάμπης»
«Ελα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε» λέει το γνωστό παραδοσιακό τραγούδι το οποίο είναι συνυφασμένο με τη φράση «με το ζόρι παντρειά». Γι’ αυτό λοιπόν τους έρωτες που τους προκαλούμε στον εαυτό μας εκβιαστικά και με το στανιό, μόνο έτσι μπορούμε να τους αποκαλούμε. Στους περισσότερους, αν όχι σε όλους, έχει υπάρξει έστω και μια σχέση που τελικά δεν ήταν έρωτας αλλά ανάγκη. Ανάγκη να νιώσουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι, ανάγκη να μας ερωτευτούν, ανάγκη να μην είμαστε μόνοι μας, ανάγκη να βιώνουμε τις χαρές του κι ας μη βιώνουμε την ουσία του. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο δε γίνεται ούτε σκόπιμα ούτε συνειδητά κι ασφαλώς ούτε με διάθεση να πληγώσουμε την άλλη πλευρά. Τόσο δυνατή είναι πολλές φορές αυτή η ανάγκη που μας ρίχνει στην πλάνη ενός ψευτό-έρωτα, μας πετάει σε μια καθημερινότητα και ρουτίνα που μας έρχεται τόσο βολική που δε λέμε να ξεκολλήσουμε με τίποτα και για κανέναν λόγο. Αυτή λοιπόν θεωρώ ότι είναι η πιο επικίνδυνη απομίμηση γιατί δύσκολα ξυπνάς από το λήθαργό της. Τη βολή πολλοί αγάπησαν τον βολεμένο κανείς.
Γι’ αυτό λοιπόν προσοχή στις απομιμήσεις και μην ξεχνάτε ν’ αναζητάτε το σήμα γνησιότητας μπας κι αποφύγουμε κάποιους μπελάδες.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
