Αδιαμφισβήτητο γεγονός αποτελεί η ύπαρξη περιστατικών σ***oυαλικής βίας σε κάθε κοινωνία, τα οποία αντί να φθίνουν με τα χρόνια στα πλαίσια του υποτίθεται εξευγενισμένου πολιτισμού μας και της ευρείας και ταχύτατης διάδοσης της γνώσης και της πληροφορίας χάρη στο διαδίκτυο, αυξάνονται συνεχώς και μάλιστα με επικίνδυνους ρυθμούς.
Ο λόγος απλός ναι μεν, δύσκολα διαχειρίσιμος κι αναστρέψιμος δε, όπως αποδεικνύεται σχεδόν καθημερινά. Ονομάζεται έλλειψη παιδείας. Έλλειψη παιδείας λοιπόν γενικά αλλά κι ειδικά στον τομέα της σ***oυαλικότητας, από τη διαχείριση έως και την έκφρασή της.
Σ’ αυτό το σημείο δε γίνεται να μην αναφερθεί ότι, δυστυχώς, η πλειοψηφία των περιστατικών σ***oυαλικής βίας ή και πίεσης έχει ως θύτες το αντρικό φύλο κι ως θύματα το γυναικείο. Κι εδώ έρχεται να προστεθεί κι ο δεύτερος λόγος ύπαρξης του φαινομένου, τα διάφορα απαρχαιωμένα κοινωνικά στερεότυπα γύρω από την ανατροφή ενός αγοριού, τα οποία καλά κρατούν ακόμη και μάλιστα τα διαιωνίζουμε σαν κάποιο έθιμο απαράμιλλης αξίας. Πάμε λοιπόν να δούμε μαζί τέσσερα απ’ αυτά αν κι όλα ξεκινούν και πηγάζουν από το πρώτο.
Πρέπει να είσαι «Άντρας»
Λάθος κατά τη γνώμη μου. Κάθε παιδί πρέπει ν’ ανατρέφεται με βάση το να γίνει σωστός άνθρωπος. Και πάμε τώρα να δούμε γιατί έβαλα τη λέξη άντρας σε εισαγωγικά. Γιατί στο μυαλό μας έχει ποτίσει η ιδέα ότι ένας άντρας πρέπει να είναι μάτσο, να χαρακτηρίζεται ως δυνατός, διεκδικητικός, απόλυτος, σκληρός κι αρρενωπός. Κι αυτή τη στρεβλωμένη άποψη την περνάμε στα αγόρια από την παιδική τους ηλικία ακόμη, με φράσεις του τύπου «Μην κλαις. Οι άντρες δεν κλαίνε». Αυτό πάλι πώς προέκυψε; Ασφαλώς κι έχουν το δικαίωμα να κλάψουν κι εκφράσουν κάθε αρνητικό συναίσθημα -όπως όλοι μας άλλωστε- κι αυτό δε θα τους κάνει να φανούν αδύναμοι ούτε θα μειωθεί ο ανδρισμός τους, αλλάζοντας μελλοντικά την εικόνα του Α-male.
Είσαι άντρας και σου οφείλεται το «κρεβάτι»
Συναρτήσει του παραπάνω κι ως κομμάτι της ψευτο-αρρενωπότητας που λανθασμένα διδάσκουμε στα αγόρια, έρχεται κι η πεποίθηση ότι για κάθε άντρα είναι δεδομένο ότι του οφείλεται το κρεβάτι. Και πώς συμβαίνει αυτό; Μαθαίνοντας τους ότι έχουν απεριόριστα «ερωτικά» δικαιώματα. Κατ’ αρχάς τα πείθουμε ότι η παρθενία είναι βάρος που πρέπει να ξεφορτωθούν άμεσα, σαν θυσία μετάβασης από την παιδικότητα στον ανδρισμό. Αυτό ενδεχομένως να δημιουργήσει στο μυαλό τους τη λανθασμένη εντύπωση ότι πρωταρχικός στόχος σε μια σχέση είναι το κρεβάτι. Επίσης πόσες φορές δεν καμαρώσαμε ως γονείς όταν το αγόρι μας επιδείκνυε έκπληκτο το μόριό του που μόλις το ανακάλυψε; Κι όταν συμβαίνει αυτό κι εμείς γελάμε αντί να διδάξουμε στο παιδί τα όριά του, αυτό καταλαβαίνει ότι έχει πετύχει κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα κι ότι αυτό που έχει και κάτω είναι ανεκτίμητης αξίας. Δεν έχω δει τέτοια χαρά πάντως με τα κορίτσια. Ίσα-ίσα που αν κάνει κάποιο κορίτσι αντίστοιχη κίνηση σπεύδουμε να του εξηγήσουμε ότι δεν είναι πρέπον κι οφείλει να καλυφθεί.
Πρέπει να είσαι κυνηγός
Έχω πει και σε παλιότερο κείμενο ότι «Ο άντρας είναι κυνηγός κι η κόρη περιστέρα. Από την πόλη έρχομαι και στην κορυφή κανέλα». Όταν περνάμε στα αγόρια μας τόσο έντονα το παραπάνω παλιακό στερεότυπο και τους πιπιλάμε το μυαλό ότι για να κερδίσουν τον στόχο τους πρέπει να είναι διεκδικητικοί κι επίμονοι, χωρίς όμως ταυτόχρονα να τους μαθαίνουμε τα όρια τους, τότε αυτά εύκολα ξεπερνιούνται. Τους ξυπνάμε άθελά μας τα πρωτόγονα ένστικτα του κυνηγού, αυτά που δε δέχονται εύκολα το «όχι» ως απάντηση, αυτά που θα προσπαθήσουν να φέρουν τον κόσμο τούμπα ώστε να τα «όχι» να γίνουν «ναι» κι αρκετές φορές δυστυχώς ν’ αγνοηθούν εντελώς και να γίνουν «έτσι θέλω». Οφείλουμε ως γονείς να τους διδάξουμε ότι ναι είναι όντως καλό να είσαι διεκδικητικός με τα θέλω σου, όμως πρέπει επίσης να τους μάθουμε πως όταν αυτά δε συνάδουν με τα θέλω των άλλων πρέπει να σέβονται και να σταματούν. Να τους μάθουμε ότι η ερωτική απόρριψη είναι μέρος του παιχνιδιού κι ότι ασφαλώς δεν πλήττει τον ανδρισμό τους.
Είσαι άντρας κι έχεις ορμές
Είναι απόλυτα φυσιολογικό στο μυαλό μας ότι ένας άντρας έχει ορμές τις οποίες δεν είναι εύκολο να κατευνάσει κι ότι σε συνδυασμό με αυτό οι γυναίκες δεν έχουν και τόσες ή τελος πάντων μπορούν να τις δαμάσουν ευκολότερα. Μαντέψτε κυρίες και κύριοι ότι όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες, απλώς όταν οι μισοί διδάσκονται από μωρά να είναι σκλάβοι τους -οι άντρες- ενώ οι άλλοι μισοί μαθαίνουν να ‘ναι υπόλογοι και να ντρέπονται γι’ αυτές -οι γυναίκες- τόσο το χάσμα θ’ αυξάνεται και τόσο θα επικρατεί η άποψη ότι ο μόνο ο άντρας το έχει ανάγκη κι άρα κάποιος του το χρωστά. Όσο αφήνουμε αυτό να συμβαίνει τόσο τ’ αγόρια θεωρούν ότι είναι ανίκανοι κι έρμαιο μπροστά στον έλεγχο της ερωτικής τους επιθυμίας, ενώ για τις γυναίκες είναι απλώς μια πηγαία ανάγκη αναπαραγωγής.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
