Ακούω συνεχώς -όπως κι εσείς φαντάζομαι- τη φράση «οι σχέσεις έχουν γίνει πολύ δύσκολες στην εποχή μας». Μόνο που προς μεγάλη μας έκπληξη αυτή η φράση ακουγόταν από πολύ παλιά κι αυτό σημαίνει δύο πράγματα, αφ’ ενός ότι οι σχέσεις ήταν, είναι και θα είναι πάντα δύσκολες αφού απαρτίζονται από άτομα με διαφορετικά βιώματα και χαρακτήρες κι αφ’ εταίρου και συμπερασματικά είμαστε εμείς οι ίδιοι που δυσκολεύουμε τη ζωή μας.
Σήμερα λοιπόν θα σταθούμε σε κάποιες φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες, σε κάποιες ανεπαίσθητες συμπεριφορές μας τις οποίες θεωρούμε τόσο φυσικές και δεδομένες που καταλήγουν όμως να μας δημιουργούν προβλήματα στις σχέσεις. Πάμε λοιπόν να δούμε επτά απ’ αυτές.
Εμμονή με τη συμβατότητα
Πόσο συχνά ακούμε ότι κάποιοι χώρισαν επειδή ήταν εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες; Πολύ συχνά. Δεν είναι όμως αυτό το πραγματικό πρόβλημα αφού συνήθως οι πιο επιτυχημένες σχέσεις είναι μεταξύ φαινομενικά αταίριαστων χαρακτήρων. Κι ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, ισορροπεί ο ένας τον άλλο, εξελίσσει ο ένας τον άλλον. Όταν όμως τα άτομα που απαρτίζουν μια σχέση έχουν εμμονή με τη συμβατότητα σημαίνει ότι τείνουν να υψώνουν τείχη μπροστά από τους ίδιους και τα πιστεύω τους, δεν αφήνουν ούτε μια μικρή χαραμάδα για αλλαγή, εξέλιξη και βελτίωση, ενώ αρνούνται να ξεβολευτούν και να τολμήσουν ν’ αγγίξουν ή να ξεπεράσουν τα όριά τους. Οπότε είναι λογικό μετά στην αποτυχία να ρίχνουν τις ευθύνες στην ασυμφωνία χαρακτήρων και στην ασυμφωνία αστρολογικών χαρτών. Ας αφήσουμε λοιπόν τη συμβατότητα για τις ομάδες αίματος όπου κι έχει νόημα.
Ευτυχία υπό όρους
Όλοι το έχουμε κάνει, την έχουμε πατήσει και παρ’ όλα αυτά θα το ξανά κάνουμε. Ο λόγος ασφαλώς για το ότι αποζητούμε συνεχώς επιβεβαίωση από τον σύντροφό μας κι όταν δεν τη λαμβάνουμε μουτρώνουμε μάλιστα. Λειτουργώντας όμως μ’ αυτόν τον τρόπο αυτόματα στηρίζουμε την ευτυχία και πληρότητά μας αποκλειστικά σ’ έναν άλλον άνθρωπο, ο οποίος είναι ακριβώς αυτό· άνθρωπος. Όπως κι εμείς έτσι κι ο σύντροφός μας έχει μια καθημερινότητα ν’ αντιμετωπίσει, με τις δυσκολίες, την πίεση και τα προβλήματά της. Δεν είναι δυνατόν να είναι μόνιμα σε καλή διάθεση, με υπομονή και χωρίς άγχος ώστε να επιβεβαιώνει κάθε συμπεριφορά, απόφαση κι ενέργειά μας. Αλλά ακόμη κι αν γινόταν δεν είναι αυτός ο σκοπός, να μας χαϊδεύει δηλαδή μόνιμα τ’ αυτιά και να μας δείχνει πάντα και χωρίς εξαιρέσεις την αμέριστη προσοχή του. Σκοπός λοιπόν μιας σχέσης είναι να μοιράζεσαι τα όποια συναισθήματά σου κι όχι να τη χρησιμοποιείς ως μέσο για ν’ ανεβάσεις την αυτοεκτίμησή σου.
Ανάγκη να κάνεις τη διαφορά
Το λεγόμενο «άλλος κανείς δε γέννησε, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη». Εδώ δυστυχώς έχει παίξει μεγάλο ρόλο το διαδίκτυο, αφού λαμβάνουμε συνεχώς ερεθίσματα και πληροφορίες τα οποία δε φιλτράρουμε ούτε στο ελάχιστο. Μας κατακλύζουν λοιπόν αναρτήσεις από άλλα ζευγάρια που ταξιδεύουν συνεχώς, από ζευγάρια που απολαμβάνουν μια πιο πολυτελή ζωή, από ζευγάρια που αποφασίζουν να συζήσουν ενώ είναι λίγο καιρό μαζί και γενικώς από ζευγάρια που κάνουν κάτι διαφορετικό από εμάς ή κάτι που εμείς θεωρούμε καλύτερο από τη δική μας πραγματικότητα. Κι έτσι καταλήγουμε είτε να μπούμε στο ίδιο τριπάκι, να προσπαθούμε να πρωτοπορήσουμε δηλαδή κι εμείς οι ίδιοι βάζοντας τα γυαλιά στους υπόλοιπους, είτε -αν δεν καταφέρουμε το πρώτο- να μαραζώνουμε και να θεωρούμε ότι δεν είμαστε σε μια ιδανική κι ονειρική σχέση. Πρέπει όμως να καταλάβουμε δυο πράγματα. Πρώτον, ό,τι λάμπει δεν είναι απαραίτητα χρυσός και δεύτερον οι σχέσεις που κρατούν φαίνονται στην καθημερινότητα και στη ρουτίνα της, φαίνονται στις δυσκολίες κι όχι αποκλειστικά στα γλέντια και στις χαρές.
Η αγάπη δεν είνα το παν
Ασφαλώς -όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε- οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ρομαντικοί. Δε μιλάω για κουκλάκια, λουλούδια, καρδούλες κι αστέρια αλλά για συναίσθημα. Θέλουμε να είμαστε ερωτευμένοι με τον άλλον, να το λέει η καρδούλα μας που έλεγαν οι παλιοί. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό σε μια σχέση, αφού καλώς ή κακώς τα συναισθήματα ξεθωριάζουν αργά ή γρήγορα, μετατρέπονται σε κάτι άλλο -όπως ο έρωτας μπορεί να γίνει αγάπη-, να εξαφανιστούν μια και καλή ή να μουδιάσουν για λίγο και να επανέλθουν. Αν το σκεφτούμε λοιπόν καλά δεν είναι δυνατόν να στηρίζουμε τις σχέσεις μας εξ’ ολοκλήρου στα συναισθήματά μας -τα οποία μάλιστα είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Μια σχέση για να πετύχει θέλει πολλά παραπάνω όπως σεβασμό, επικοινωνία, υποχωρήσεις, έκφραση των αναγκών και των επιθυμιών κι ελάχιστο εγωισμό. Ωραίο λοιπόν το συναίσθημα αλλά μένοντας μόνο σ’ αυτό δύσκολα πάει παρακάτω.
Προσωπικός χώρος και χρόνος
Αυτή η παγίδα ίσως είναι η μεγαλύτερη που πέφτουμε όλοι. Είναι απόλυτα λογικό και φυσιολογικό να διοχετεύουμε όλη την ενέργεια και τον χρόνο μας σε μια σχέση που μόλις ξεκίνησε. Δεν είναι όμως φυσιολογικό να συνεχίζεται η ίδια κατάσταση όσο η σχέση εξελίσσεται γιατί πολύ απλά δε θα εξελιχθεί ουσιαστικά, απλώς θα τσουλάει όσο έχει κατηφόρα. Κάθε άνθρωπος οφείλει ν’ απολαμβάνει ό,τι ακριβώς και πριν μπει σε μια σχέση, είτε αυτό είναι φίλοι, είτε κάποιο χόμπι ή συνήθεια. Ασφαλώς και θ’ αλλάξουν κάποιες προτεραιότητες, ασφαλώς θα περιοριστεί ο χρόνος ή η συχνότητα κάποιων για να χωρέσει κι ο νέος σύντροφος στη ζωή μας. Είναι όμως πολύ διαφορετικό το να κάνουμε χώρο από το να τα πετάμε όλα και να γίνεται ξαφνικά το κέντρο του κόσμου μας αυτή η σχέση.
Η γλύκα του ανταγωνισμού
Το έχω ξαναπεί σ’ ένα αρκετά παλιότερο κείμενο· «οι σχέσεις δεν είναι αγώνας ποδοσφαίρου ώστε όποιος κατακτήσει το κέντρο παίρνει και το παιχνίδι». Πασχίζουμε να είμαστε οι κυρίαρχοι της σχέσης, αυτοί που θα έχουμε το πάνω χέρι, αυτοί που θα κάνουμε τον άλλον ό,τι θέλουμε. Γιατί; Γιατί δεν αντέχουμε να ρίξουμε τον εγωισμό μας, δεν αντέχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τις ανασφάλειες και τις πληγές μας στα ίσα ώστε να κάνουμε ένα βήμα παρακάτω. Αντιθέτως, προτιμάμε τον πιο εύκολο δρόμο, αυτόν που θέλει να καταχωνιάζουμε όλα τα παραπάνω κάτω από το χαλί και ταυτόχρονα να βρίσκουμε τρόπους να φανούμε ανώτεροι και καλύτεροι από τον άλλον. Και κάπως έτσι μια σχέση καταλήγει ν’ απαρτίζεται από δύο κακομαθημένα παιδιά που θέλουν να περάσει το δικό τους, αντί να έχει δυο συμπαίχτες που έχουν κοινό σκοπό κι όραμα.
Το καλύτερο παιδί
«Το καλύτερο παιδί» ας το αφήσουμε για τη μουσική σκηνή και για τον αγαπητό Γιάννη Πλούταρχο που το ερμήνευσε. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση να μετατραπούμε ξαφνικά όλοι σε σκασμένα και κακιασμένα ανθρωπάκια, αλλά κι η υπερβολική καλοσύνη βλάπτει και το ξέρουμε. Πόσες φορές δεν πέσαμε στην παγίδα του «καλού παιδιού» για ν’ αποφύγουμε μια ένταση ή ένα καβγαδάκι με το ταίρι μας; Πόσες φορές αποφύγαμε να εκφράσουμε όσα αισθανόμαστε ή δεν καταπιέσαμε συναισθήματα από φόβο μη χάσουμε τον άλλον; Πάρα πολλές φορές. Και τι καταλάβαμε; Χειρότερα τα κάναμε και νιώσαμε και μ@λακες. Δεν είναι εύκολο δυστυχώς να ξεπεράσουμε μια τέτοια κατάσταση, αλλά οφείλουμε στον εαυτό μας να προσπαθήσουμε, γιατί διαφορετικά κοροϊδεύουμε τόσο τον άλλον, αφού βλέπει έναν διαφορετικό χαρακτήρα απ’ αυτόν που όντως έχουμε, όσο κι εμάς τους ίδιους. Όσα πιέζουμε, όσα κουκουλώνουμε κι όσα καταπίνουμε κάποια στιγμή σκάνε με φόρα και μας πνίγουν.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
