Αν οι σχέσεις είναι ματς ας είναι τουλάχιστον φιλικά

Έρχεται η ώρα που ένας άντρας και μια γυναίκα συνάπτουν σχέση και το ματς αρχίζει με τον διαιτητή να σφυρίζει την έναρξη στη σέντρα. Άντρας και γυναίκα ξεκινούν επιθετικά με σύστημα 4-4-2, στέλνουν πολλά –πραγματικά πολλά όμως– τρυφερά μηνύματα, παίρνουν αμέτρητα τηλέφωνα για ασήμαντους λόγους, προτείνουν συνεχώς διαφορετικά μέρη για έξοδο -κι όχι μόνο. Ένα παιχνίδι ανταγωνισμού ποιος θα σκοράρει πρώτος με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο.

Κάπου στη διάρκεια του αγώνα, συνήθως μετά από μερικούς μήνες, κι οι δύο πλευρές προσπαθούν να αποκτήσουν τη μεγαλύτερη κατοχή μπάλας στο παιχνίδι, γυρίζοντας το σύστημα σε 3-5-2. Και κάπως έτσι, κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες στιγμές ζήλιας. «Ποιος/α είναι αυτός/ή που σου έστειλε, σε πήρε τηλέφωνο, σου έκανε like;». «Πάλι με τα φιλαράκια σου θα βγεις;». «Γιατί έκανες like σε αυτόν/ήν;».

Όσο μεγαλώνει η προσπάθεια για κατοχή, τόσο σκληραίνει η διεκδίκηση και συνεπώς αυξάνεται ο κίνδυνος για φάουλ. Σε αυτό το σημείο πέφτουν κι οι πρώτες κίτρινες κάρτες, με άντρα και γυναίκα να προειδοποιούν και να απειλούν.

Το ματς εξελίσσεται κι οι δύο μονάδες –συγγνώμη, ομάδες– εμφανώς κουρασμένες πλέον αποφασίζουν να γυρίσουν σε ένα σύστημα περισσότερο αμυντικό (ένα 5-3-2). Κλειδώνονται στον εαυτό τους κι η επικοινωνία όπως κι οι άλλοτε ατελείωτες συζητήσεις σιγά-σιγά παύουν. Η άμυνα συνεχώς δυναμώνει και σφίγγει κι απ’ τις δύο πλευρές, με τις πρώτες κόκκινες κάρτες να πέφτουν στο ματς. Έντονοι καβγάδες, χωρισμοί με μικρή διάρκεια μεν αλλά ικανοί να κουράσουν τη μία ή και τις δυο πλευρές.

Ο αγώνας πλησιάζει στη λήξη του και τότε οι δύο ομάδες αποφασίζουν να προχωρήσουν σε αλλαγές. Βεβιασμένες, σπασμωδικές κινήσεις, συμβιβασμοί που μόνο μεγαλύτερη ζημιά μπορούν να προκαλέσουν, αφού η κάθε μονάδα αλλοιώνει τον χαρακτήρα της για να ικανοποιήσει το ταίρι της.

Η φάση αυτή δεν κρατάει πολύ, οδηγώντας τον έναν ή και τους δύο στο μεγάλο «μπαμ». Τότε ο διαιτητής, έχοντας κρατήσει και τις απαιτούμενες καθυστερήσεις, σφυρίζει τη λήξη του αγώνα, στέλνοντας τις δύο ομάδες στα αποδυτήρια.

Τελικά, ποιος κέρδισε; Wait a minute, παρασύρθηκα.

Οι σχέσεις δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας, ασχέτως που άθελά μας ή όχι τις κάνουμε να μοιάζουν. Δε θα ‘πρεπε καν να υπάρχουν δύο διαφορετικές ομάδες αλλά αντιθέτως, δύο μονάδες που συνθέτουν μία υπέροχη ομάδα. Δεν είναι οι σχέσεις παιχνίδι κατοχής, ώστε όποιος κατακτήσει το κέντρο να ‘χει και το πάνω χέρι. Εξέχουσα σημασία επίσης έχει οι δύο μονάδες να μην αλλοιώσουν την προσωπικότητά τους και τα «θέλω» τους για να γίνουν αρεστοί  στην άλλη πλευρά. Οφείλουν κι οι δύο να βρουν αρμονικό τρόπο συνύπαρξης με σεβασμό και επικοινωνία μεταξύ τους.

Καθοριστικό ρόλο στο ξεκίνημα της σχέσης, όπου ο ενθουσιασμός μας παρασύρει, έχει η αποφυγή της εθελοτυφλίας ως προς τα χαρακτηριστικά του συντρόφου μας. Εκεί ακριβώς την πατάμε όλοι, αφού εξιδανικεύουμε στοιχεία και καταστάσεις αγνοώντας τα καμπανάκια που ηχούν και προειδοποιούν για μελλοντική καταστροφή. Άρα η ερώτηση είναι μία: Δέχεσαι τον άνθρωπό σου όπως ακριβώς είναι; Ποτέ και κανείς, με αποτέλεσμα στην πορεία να εκνευριζόμαστε με πράγματα που όχι μόνο γνωρίζαμε εξαρχής αλλά ξαφνικά έχουμε την απαίτηση να τα αλλάξει ο άλλος, απλά επειδή τώρα επιλέξαμε να τα δούμε.

Οι σχέσεις είναι πιο απλές από αυτό που έχουμε σφηνώσει στο μυαλουδάκι μας και δεν υπάρχουν στρατηγικές, ούτε πολύπλοκα συστήματα ή πλάνα αγώνα που μπορούν να διευκολύνουν την κατάσταση.  Ακόμα περισσότερο, όμως, δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, λοιπόν, κι αν όντως πρέπει οι σχέσεις να μοιάζουν με αγώνα ποδοσφαίρου, ας είναι τουλάχιστον φιλικό ματς, όπου το νόημα και για τις δύο ομάδες είναι να εντοπίσουν τα λάθη τους, τα κενά τους και με τις κατάλληλες κινήσεις για να βελτιωθούν και να εξελιχθούν.