Αν υπήρχε ένα ρολόι να μετρούσε αντίστροφα τον χρόνο

Έχετε ακούσει ή ακόμα καλύτερα έχετε δει την ταινία “In Time”; Πρόκειται για μια ταινία, η υπόθεση της οποίας αν μη τι άλλο θα σας προβληματίσει στο έπακρο σχετικά με την αντιμετώπιση της ζωής και τη διαχείριση του χρόνου.

Για όσους λοιπόν δεν τη γνωρίζουν, αναφέρω σύντομα ότι εξελίσσεται το 2161, όπου το χρήμα έχει εξαφανιστεί και τη θέση του έχει πάρει ο χρόνος. Οι άνθρωποι γερνούν φυσιολογικά, μόνο μέχρι τα εικοσιπέντε, ενώ ύστερα έχουν την ίδια φυσική παρουσία μέχρι να πεθάνουν. Τότε αρχίζει και λειτουργεί το ενσωματωμένο ρολόι στο χέρι τους που αρχικά τους δίνει ορισμένο χρόνο ζωής με βάση την αντίστοιχη -οικεία σ’ εμάς σαν έννοια- οικονομική κατάσταση. Οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν προκειμένου να κερδίζουν επιπλέον χρόνο, τον οποίο όμως ξοδεύουν για να αγοράσουν τροφή, για να επιβιβαστούν στο λεωφορείο, για να πληρώσουν τα όποια χρέη τους.

Πόσο διαφορετική λοιπόν θα ήταν η ζωή μας αν αντί για το χρήμα υπολογίζαμε τον χρόνο; Πόσο διαφορετικά θα αντιμετωπίζαμε τις όποιες καταστάσεις, αν αντί για τα συμβατικά ρολόγια, τα οποία απλώς μας δείχνουν την ώρα να κυλά μπροστά, είχαμε ενσωματωμένα ρολόγια, τα οποία αντικατοπτρίζουν το πέρας του, όπως στην ταινία;

Δυστυχώς έχουμε την τάση ν’ αγνοούμε τον χρόνο, να θεωρούμε δεδομένο ότι είναι πάντα αρκετός κι έτσι καταλήγουμε να τον ξοδεύουμε άσκοπα στη ρουτίνα της καθημερινότητας, να τον σκορπάμε κυνηγώντας άτομα και καταστάσεις με τα οποία θα έπρεπε να ασχοληθούμε το ελάχιστο δυνατό, τον σπαταλάμε με τεράστια ευκολία σε κάθε τι που μας στεναχώρησε ή μας αδίκησε.

Αν όμως είχες το ρολόι της ταινίας στο χέρι σου να σου υπενθυμίζει συνεχώς πόσο εύκολα χάνεται κάθε στιγμή, θα έκανες το ίδιο; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Θεωρώ πως θα φρόντιζες με περίσσια προσοχή το πως περνάς κάθε δευτερόλεπτο της μέρας σου. Πιστεύω ακόμα ότι θα έβρισκες τρόπο ν’ αναπτύξεις μηχανισμό αντιμετώπισης του πόνου και κάθε άλλου αρνητικού συναισθήματος. Ασφαλώς κάθε αρνητικό συναίσθημα χρειάζεται περισσότερο χρόνο για την αποδοχή κι αντιμετώπισή του συγκριτικά μ’ ένα καλοδεχούμενο θετικό, θα φρόντιζες όμως να το περιορίσεις στο ελάχιστο δυνατό και θα βιαζόσουν με όλη σου τη δύναμη και το πείσμα να το ξεπετάξεις και να το ξεπεράσεις. Επιπλέον και συμπληρωματικά, θα επιδίωκες να γεμίζεις την κάθε σου μέρα με όσο το δυνατόν πιο όμορφες στιγμές, είτε αφιερώνοντας χρόνο στον εαυτό σου, είτε στην οικογένεια και τους φίλους σου.

Θα κατανοούσες ότι ακόμα και η πιο απλή στιγμή μετράει κι έχει τεράστια σημασία καιό,τι σήμερα θεωρείς δεδομένο, θα το χάζευες με όλη σου την ψυχή -τη θάλασσα, τον ουρανό, ένα λουλούδι, ένα ρετρό μαγαζάκι που σου έκανε εντύπωση. Θα προσπαθούσες με κάθε τρόπο ν’ απολαύσεις τα πάντα γύρω σου.

Θα ενδιαφερόσουν επίσης πολύ περισσότερο για τον εαυτό σου και τις επιθυμίες του. Θα έκανες ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να κυνηγήσεις τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου, είτε αφορούν στην επαγγελματική είτε στην προσωπική σου ζωή. Ξαφνικά δε θα σε απασχολούσαν τυχόν ασήμαντοι φόβοι, όπως το να μη διεκδικήσεις το άτομο που σου αρέσει ή το να ζητήσεις προαγωγή/αύξηση λόγω φόβου απόρριψης. Ο μόνος σου φόβος κι η μόνη σου φροντίδα θα ήταν να μη σκορπάς άδικα τον χρόνο σου.

Αν έβλεπες την αντίστροφη μέτρηση συνεχώς, πόσες αγκαλιές, πόσα «σ’ αγαπώ» και «μου έλειψες» θα μοίραζες στα άτομα που νοιάζεσαι; Σίγουρα πολύ περισσότερα απ’ όσα συνήθως. Θα προσπαθούσες ν’ απορροφάς σαν σφουγγάρι κάθε δευτερόλεπτο, χωρίς να παραλείπεις να εκφράζεις τα συναισθήματά σου έχοντας τη σκέψη του κεκτημένου και δεδομένου.

Πόσο διαφορετικά θα εκμεταλλευόσουν τον χρόνο σου και πόσο θα εκτιμούσες τη ζωή σου, λοιπόν αν υπήρχε ένα τέτοιο ρολόι; Μπορεί να μην υπάρχει βέβαια, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ισχύουν όσα αντιπροσωπεύει. Το ότι δε βλέπουμε τον χρόνο που απομένει είναι ευλογία, μια ευλογία που δυστυχώς δεν εκτιμάμε. Ο χρόνος δεν είναι εμπόδιο, αλλά το μεγαλύτερο δώρο που μας δόθηκε. Αξιοποίησέ το σωστά.