Σ’ έναν χωρισμό ποιος είναι ο ευσεβής πόθος τουλάχιστον της μίας από τις δύο πλευρές -σ’ ένα πολύ μεγάλο ποσοστό χωρισμών βέβαια κι όχι πάντα; Ασφαλώς η επανασύνδεση.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη και κακά τα ψέματα, συνήθως ένας χωρισμός ανακοινώνεται από το ένα άτομο και σπάνια η λήξη της σχέσης είναι κοινή απόφαση. Συνεπώς κάθε πισωγύρισμα ή προσπάθεια αναθέρμανσης προέρχεται κατά κύριο λόγο από το άλλο άτομο, αυτό που δέχθηκε την ανακοίνωση και κατά πάσα πιθανότητα το βρήκε κι εντελώς απροετοίμαστο -ή σε στάδιο εθελοτυφλίας. Ωραία ως εδώ.
Το άτομο λοιπόν που κεραυνοβολήθηκε παλεύει με νύχια και με δόντια να κερδίσει πίσω τον μέχρι πρότινος σύντροφό του, πολιορκώντας τον με κάθε πιθανό τρόπο και μέσο που διαθέτει -κλήσεις, μηνύματα, απρόσμενες επισκέψεις κι όλα αυτά τα όμορφα που όλοι έχουμε κάνει έστω και μία φορά. Πάλι ωραία ως εδώ.
Αυτό που δε μας έχει απασχολήσει ποτέ ή μας έχει περάσει ελάχιστα από το μυαλό όντας σε μια τέτοια κατάσταση είναι το μετά σε περίπτωση επίτευξης του στόχου μας. Βλέπετε όντας λαβωμένοι από τον χωρισμό, τα συναισθήματά μας βράζουν και μάλιστα σε μια ιδιαίτερη μίξη στεναχώριας, θυμού, θλίψης, πικρίας, ανασφάλειας και μια μεγάλης δόσης εγωισμού πολλές φορές, τόσο που αγνοούμε οτιδήποτε άλλο πέρα από την κατάκτηση του άλλου για μία ακόμα φορά.
Έστω δηλαδή ότι καταφέραμε να είμαστε ξανά μαζί με το άτομο που μας χώρισε, πώς είμαστε σίγουροι ότι όλα βαίνουν καλώς ώστε να νιώσουμε και πάλι την ασφάλεια που νιώθαμε πριν και πώς ξανά εμπιστευόμαστε αυτό το άτομο που με μια κάποια ευκολία μας πέταξε έξω από τη ζωή του;
Όσο και να μη θέλουμε να το σκεφτούμε είναι σημαντικότατο το να νιώσουμε εμπιστοσύνη στη σχέση μας ξανά και μάλιστα ίσως είναι κι ο κύριος παράγοντας που θα καθορίσει το αν θα πετύχει ή όχι η επανασύνδεση, σε πρώτη φάση τουλάχιστον αφού οι αρχικές διαφορές που οδήγησαν στον χωρισμό θα παίξουν επίσης καθοριστικό ρόλο στη συνέχεια.
Σημαντικό λοιπόν μπορεί να είναι αλλά δεν είναι κι εύκολο, αφού παρά την ίδια μας την προσπάθεια καλούμαστε ν’ αφεθούμε, ν’ ανοιχτούμε και να ξεγυμνώσουμε εαυτόν, από σκέψεις και συναισθήματα στο άτομο που πριν λίγο καιρό τα τσαλαπάτησε όλα ανεξαιρέτως -όντως ή κατά τη γνώμη μας.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να υπάρξουμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο μέσα σ’ αυτήν τη σχέση αφού ο πόνος, η στεναχώρια κι η άρνηση που μόλις βιώσαμε είναι αρκετά από μόνα τους να μας κάνουν να κλειστούμε στο καβούκι μας, πόσω μάλλον με τον άνθρωπο που μας έκανε να τα βιώσουμε. Και κάπως έτσι όλες οι ιδιαίτερες στιγμές γίνονται βραχνάς, αφού μας είναι δύσκολο ν’ αφεθούμε ξανά, να νιώσουμε, ν’ αγγίξουμε, να φιληθούμε, να κάνουμε έρωτα, χωρίς να πονάμε, χωρίς να φοβόμαστε και χωρίς να υποβόσκουν δεύτερες σκέψεις στο μουδιασμένο μυαλό μας. Και σχέση χωρίς τσαλάκωμα και συναίσθημα είναι σαν το ανάλατο φαγητό· το τρως για να μην πεινάς αλλά δεν το ευχαριστιέσαι.
Δεν είναι όμως μόνο τα παραπάνω, αφού μια άλλη συνέπεια του χωρισμού είναι το να έρχονται στην επιφάνεια όλες οι φοβίες κι ανασφάλειες που καλά κρύβουμε κάτω από το χαλί. Αν δεν υπήρχαν παρεμβολές από τρίτο άτομο τότε όχι απλώς έρχονται στην επιφάνεια αλλά αναβλύζουν σαν γάργαρο νερό πηγής.
Κι εξηγήστε μου μετά από κάτι τέτοιο είναι όντως εύκολο να πετύχει η επανασύνδεση ή μήπως είναι μαρτύριο; Κι όσοι απαντήσετε ότι είναι εύκολο πείτε μου πώς το διαχειριστήκατε ή διαχειρίζεστε; Όταν θα νιώθουμε άγχος ή ακόμα και ζήλια σε κάθε τηλέφωνο, μήνυμα, ειδοποίηση που θα σκάει στη «νυν πρώην» σχέση, όταν θα μας λούζει κρύος ιδρώτας κάθε φορά που μας ανακοινώνει ότι θα βγει με τα κολλητάρια, πώς θα το διαχειριστούμε; Και δε μιλάω ασφαλώς για εκείνα τα άτομα που είναι πάντα έτσι, αλλά γι’ αυτά που τους καλλιεργήθηκε στην πορεία και λόγω καταστάσεων. Σχέση χωρίς εμπιστοσύνη, προσωπικό χώρο και χρόνο είναι καταδικασμένη.
Γι’ αυτό λοιπόν σε πιθανούς επόμενους χωρισμούς, προτού χαλάσουμε χρόνο, ενέργεια και συναίσθημα ας αναρωτηθούμε «είμαστε έτοιμοι να εμπιστευθούμε τον άλλον και ν’ αφεθούμε στον ίδιο και στη νέα μας προσπάθεια όπως ακριβώς και στην αρχή»; Αν δεν απαντηθεί αυτή ερώτηση καταφατικά τότε όσο και ν’ αξίζει το άλλο άτομο -κι ας μας χώρισε άδικα ή δικαίως- δεν αξίζει να μπούμε στον κόπο και να χαλάσουμε κι εμάς τους ίδιους αλλά και τον άλλον. Ωραία η καψούρα, η διεκδίκηση κι η ικανοποίηση του εγωισμού αλλά η ουσιαστική επανασύνδεση θέλει πολλά κότσια.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
