Από τον άνθρωπό σου ζητάς χάδια βοήθειας όχι δήθεν «τι έχεις;»

Ανεξαρτήτως του πόσο αισιόδοξος ή όχι είναι ο καθένας μας μπροστά στις δύσκολες καταστάσεις ή τις άβολες συγκυρίες, όλοι ανεξαιρέτως έχουμε διανύσει τουλάχιστον μία άσχημη περίοδο, όπου η πίεση από τις υποχρεώσεις, το άγχος του να αντεπεξέλθουμε, η στεναχώρια ή κι ο θυμός μάς κατέβαλαν, με αποτέλεσμα να μάς διακρίνει μια κακή ψυχολογία γενικότερα.

Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για μια περίοδο, κατά την οποία δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάλσαμο από το να χαίρεις της έμπρακτης ή συναισθηματικής συμπαράστασης και στήριξης των οικείων αγαπημένων προσώπων κι ιδίως όταν προέρχεται από τον άνθρωπό σου. Το βάλσαμο αυτό όμως, κρύβει μια τεράστια ψυχολογική παγίδα, στην οποία όλοι έχουμε πέσει κι από τον ρόλο του παθόντα αλλά κι από τον ρόλο του υποστηρικτή.

Συνήθως λοιπόν η αντίδρασή μας περιλαμβάνει προσπάθεια συζήτησης, ώστε ο σύντροφός μας ν’ ανοιχθεί και να συζητήσει, είτε για ό,τι τον πιέζει είτε -εάν γνωρίζουμε τι- για το πώς νιώθει. Η προσπάθεια αυτή ξεκινά με μια φράση «Τι έχεις; Μίλησέ μου να σε βοηθήσω» ή κάποια παρεμφερή κι η οποία δεν έχει σχεδόν ποτέ θετική ανταπόκριση, για πολλούς λόγους. Κάποιοι δεν αγαπούν να μιλούν για ό,τι τους στεναχωρεί τη στιγμή που το βιώνουν, άλλοι πάλι και μόνο στο άκουσμα της ερώτησης νιώθουν ασφυκτική πίεση ή μερικοί, όντας σε άρνηση της κατάστασης, αποφεύγουν ν’ ανοίξουν σχετική συζήτηση. Το καλύτερο δυνατό που μπορούμε λοιπόν να κάνουμε, είναι αντί της παραπάνω ερώτησης να προχωρήσουμε σε μια τρυφερή δήλωση του τύπου «Μωρό μου, είμαι εδώ οποτεδήποτε νιώσεις την ανάγκη να μιλήσεις» αφήνοντας τον σύντροφό μας όταν θα είναι έτοιμος να έρθει σε μας.

Μια δεύτερη ερώτηση που οδηγεί σε κακή τοποθέτηση από πλευράς μας είναι η «τι χρειάζεσαι από μένα αυτό το διάστημα». Ναι μεν αποτελεί μια δήλωση εμφανούς υποστήριξης και προθυμίας, η οποία δείχνει τη διάθεσή μας να συμπαρασταθούμε με κάθε τρόπο στον άνθρωπό μας, από την άλλη όμως τον οδηγεί ασυναίσθητα να νιώσει ανήμπορος κι ανίκανος, με αποτέλεσμα να βυθίζεται περισσότερο στην κακή του ψυχολογία. Μια ερώτηση σαν την παραπάνω, ακόμα κι αν βρει -αρχικά τουλάχιστον- θετική αντίδραση από τη σχέση μας, κάπου στην πορεία, συνειδητά ή υποσυνείδητα θα νιώσει ανεπαρκής, αφού στο μυαλό του όλα φαντάζουν βουνό.

Αντίθετα, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι ν’ ανακουφίσουμε τη σχέση μας αθόρυβα και διακριτικά με μικρές και σχεδόν αόρατες κινήσεις και λεπτομέρειες όπως ν’ αναλάβουμε δουλειές που συνήθως δεν είναι στην αρμοδιότητά μας. Τα παραδείγματα αμέτρητα, από το να φροντίσουμε να βάλουμε βενζίνη στο αμάξι ή να το πλύνουμε, να πληρώσουμε εμείς τους λογαριασμούς και γενικά να διευκολύνουμε την καθημερινότητα απ’ αυτές τις  ασήμαντες κατά τ’ άλλα αγγαρείες, οι οποίες όμως για τον άνθρωπό μας τη δεδομένη στιγμή φτάνουν να γίνουν λόγος άγχους και πίεσης. Μπορούμε ακόμα να ετοιμάσουμε το αγαπημένο του φαγητό, ή μια βραδιά στο σπίτι με κρασί και μουσική, ένα αφρόλουτρο γεμάτο όμορφα αρώματα ή να του κλείσουμε ένα ραντεβού για χαλαρωτικό μασάζ, αφού το στρες σωματοποιείται και συσσωρεύεται σε συγκεκριμένα σημεία. Η λίστα όλων αυτών των μικρών υποχρεώσεων που επιβαρύνουν την καθημερινότητά μας αλλά και των μικρών απολαύσεων τις οποίες συνήθως στερούμαστε, είναι αρκετά μεγάλη ώστε να προσφέρουμε τη βοήθεια που σιωπηλά ουρλιάζει πως χρειάζεται ο σύντροφός μας.

Μπορεί να φανούν εκ πρώτης ασήμαντες λεπτομέρειες ή ακόμα κι αστεία όλα τα παραπάνω, αλλά απλώς θυμηθείτε πώς νιώθετε εσείς οι ίδιοι και τι ιδανικά θα περιμενάτε σε μια ανάλογη περίπτωση καθώς διανύετε μια σκοτεινή περίοδο γεμάτη πίεση από παντού. Αν το καλοσκεφτούμε, είναι απολύτως λογικά, γιατί ο καθένας μας θέλει να νιώθει ότι ο άνθρωπός του είναι καταφύγιο κι όχι δεκανίκι, ότι είναι το ασφαλές λιμάνι του κι όχι σημείο αναφοράς, ότι πράγματι ο άνθρωπός του είναι παρών επί ίσοις όροις κι όχι μία ακόμα σκιά.