Αποφεύγεις τα συναισθήματά σου με τρικ για να νιώσεις καλύτερα

Δύσκολο να κοιτάς τον εαυτό σου κατάματα, να τον αντιμετωπίζεις στα ίσα και να παραδέχεσαι τα συναισθήματά σου στην εκάστοτε φάση σου, ειδικά εφ’ όσον είναι αρνητικά. Επιμένουμε μαζοχιστικά να κολλάμε σε κάθε τι που μας προκαλεί πόνο, θυμό, οργή, θλίψη, άγχος κι ο λόγος είναι πολύ απλός. Επειδή ακριβώς το όποιο αρνητικό συναίσθημα είναι πολύπλοκο, μη αρεστό κι ανεπιθύμητο πασχίζουμε να το ξεφορτωθούμε, αντί να δώσουμε στον εαυτό μας τον απαραίτητο χρόνο να το βιώσει και να περάσει από όλα τα στάδια του, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ουσιαστική επούλωση.

Με τα θετικά συναισθήματα, ασφαλώς, δεν ακολουθούμε την ίδια οδό, αντιθέτως τα βιώνουμε στο έπακρο, δίνουμε όσο χώρο και χρόνο κερδίσουν επάξια και ρουφάμε τις στιγμές που προκύπτουν χάρη σ’ αυτά σαν σφουγγάρι. Το ίδιο -όσο και να μας δυσκολεύει η αποδοχή αυτής της παραδοχής- οφείλουμε να κάνουμε και με τα υπόλοιπα συναισθήματα, τα όχι και τόσο ευχάριστα. Αντ’ αυτού ακολουθούμε τον επικίνδυνο δρόμο της αποφυγής τους. Κάνουμε μάλιστα τόσο κόπο να τ’ αποφύγουμε, που ειλικρινά αν διοχετεύαμε όλη την προσπάθεια κι ενέργεια στην αντιμετώπισή τους, τ’ αποτελέσματα θα ήταν τόσο άμεσα κι επιτυχή που ούτε καν το φανταζόμαστε. Και μάλιστα, η άρνησή τους γίνεται με τόσο ύπουλο τρόπο που καταφέρνουμε να ξεγελάσουμε κι εμάς τους ίδιους.

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι, ούτε κι οι φορές, που ξέφυγαν με την κατανάλωση σε οτιδήποτε βρώσιμο, σε περιόδους που η ψυχολογία τους δε βρισκόταν σε καλή κατάσταση. Ουσιαστικά κι υποσυνείδητα, καταφεύγουμε σε υπερβολική κατανάλωση τροφίμων, προκειμένου να εκμαιεύσουμε μια όποια ευχαρίστηση. Κι αυτό είναι ένα κόλπο που πιάνει κι όντως μας ξεγελάει, αλλά δυστυχώς παροδικά, με αποτέλεσμα να το εφαρμόζουμε ξανά και ξανά για όσο νομίζουμε πως χρειάζεται.

Μια ακόμα μετάφραση της άρνησης είναι η συνεχής κι ανελλιπής ενασχόληση με οποιαδήποτε δραστηριότητα, η οποία ναι μεν μπορεί -ή κι όχι- να είναι δραστηριότητα της ρουτίνας και καθημερινότητάς μας, αλλά σίγουρα όχι σ’ αυτόν τον βαθμό. Κάποιοι βλέπουν ολημερίς ταινίες, κάποιοι μετατρέπονται σε βιβλιοφάγους, άλλοι δοκιμάζουν συνεχώς όποια συνταγή μαγειρικής/ζαχαροπλαστικής πέσει στα χέρια τους, ενώ άλλοι θα τολμήσουν να ξεκινήσουν κάτι καινούριο, όπως η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας.

Ειδική κατηγορία, όπως πάντα, αποτελούν τα πάσης φύσεως αρνητικά συναισθήματα, τα όποια έχουν προκληθεί από μια ερωτική απογοήτευση ή έναν χωρισμό. Σε μια τέτοια περίπτωση λοιπόν, υπάρχει ένας έντονος συνδυασμός όλων των παραπάνω μαζί με μια δόση υπερπροσπάθειας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τι εννοώ; Δεν είναι τυχαίο ότι σε στιγμές ερωτικού πόνου, αυξάνεται η χρήση τους, με τον εκάστοτε χρήστη ν’ ανεβάζει συνεχώς τραγούδια, ψαγμένα quotes κι ατάκες ή φωτογραφίες, με σκοπό να τραβήξει για λίγο το ενδιαφέρον των γύρω του, σαν απέλπιδα φωνή βοηθείας. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι αναζητούμε συνεχώς νέους φίλους/ακόλουθους κι ίσως πολλές φορές φτάνουμε να φλερτάρουμε με κάποιους απ’ αυτούς. Μην μπερδεύεστε παιδιά, δεν είναι σαμπρέλα ο έρωτας για να περνάει με μπαλώματα.

Ασφαλώς, κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται και βιώνει τ’ αρνητικά συναισθήματα, με εντελώς διαφορετικό τρόπο κι είναι απαραίτητο ο καθ’ ένας μας να κάνει ό,τι νομίζει πως μπορεί να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τον πόνο, τη θλίψη ή το άγχος. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα καθ’ εαυτό, αλλά αυτή η έντονη υπερπροσπάθεια αποφυγής τους, σαν μια κραυγή αγωνίας να πείσουμε τον εαυτό μας, πάνω απ’ όλα ότι είμαστε καλά. Όλος αυτός ο κόπος σίγουρα θα γυρίσει μπούμερανγκ, αργά ή γρήγορα, αφού είτε θα έχουμε κάνει μεγαλύτερο κακό στον εαυτό μας, είτε θα έχουμε προχωρήσει σε μια σχέση-σαμπρέλα, είτε δε θα έχουμε επουλώσει ουσιαστικά κι οριστικά τις όποιες πληγές μας. Το πρώτο βήμα για να νιώσεις καλά και πάλι άμεσα, είναι να παραδεχθείς με θάρρος, σε εσένα πρωτίστως, ότι δεν είσαι καλά, να ξεσπάσεις όπως νομίζεις, να κάνεις λάθη, και -γιατί όχι;- να πιάσεις πάτο. Μόνο όταν πιάνεις πάτο είσαι στην πλεονεκτική θέση να βάλεις μεγαλύτερη αντίσταση στα πόδια σου, ώστε ν’ αναδυθείς ξανά και να βρεθείς γρήγορα στην επιφάνεια.