Δε νομίζω ότι θα καταφέρω να σβήσω από τη μνήμη μου τη στιγμή που έστειλες μήνυμα λέγοντας ότι θέλεις να μιλήσουμε. Σχεδόν έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου γιατί ήξερα πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Όχι ότι δεν έβλεπα τον χωρισμό να έρχεται, απλώς δεν ήθελα να το πιστέψω κι έτσι προσποιούμουν εδώ και καιρό ότι όλα είναι στο μυαλό μου. Ήξερα κι ας το αγνοούσα.
Δε νομίζω επίσης ότι θα καταφέρω να ξεχάσω εύκολα τη στιγμή που πράγματι μου ανακοίνωσες ότι τελειώσαμε. Τη στιγμή εκείνη που πέρασαν όλες οι δικές μας στιγμές από τη σκέψη μου, σαν την πιο όμορφη ταινία μικρού μήκους. Τη στιγμή που τα συναισθήματά μου για σένα υπερδιπλασιάστηκαν και ξεχείλισαν, τόσο που άρχισαν να κυλούν δάκρυα από τα μάτια μου. Δεν είπα σχεδόν τίποτα, δεν είχα το κουράγιο, αφού ήξερα ότι δε θ’ αλλάξει κάτι. Κι εσύ που ανέκαθεν δεν ένιωθες άνετα με την έκθεση συναισθημάτων, για ν’ αλαφρύνεις την κατάσταση -ασχέτως που πέτυχες το αντίθετο- πέταξες τη φράση «Μην κλαις. Δεν είναι ο πρώτος χωρισμός μας ούτε ο τελευταίος», συμπληρώνοντας ένα «Δεν τρέχει τίποτα». Κι έφυγες. Και τώρα, λοιπόν, έστω και ετεροχρονισμένα, ήρθε η ώρα να σου απαντήσω.
Πράγματι δεν τρέχει τίποτα που από δω και πέρα θα είμαστε δυο ξένοι και όταν σε συναντήσω ίσως να μη μιλήσουμε καν. Το πολύ-πολύ να πέσουν κάποιες ματιές από ενδιαφέρον ή από περιέργεια. Κι όταν αυτές συναντηθούν δε θα είναι πλέον από πάθος κι έρωτα, ούτε θα καταλήξουν σε κάποιο φιλί μας. Δεν τρέχει τίποτα που δε θα ξαναπιαστούμε χέρι-χέρι και δε θα περπατάμε πειράζοντας ο ένας τον άλλον, σαν μικρά παιδιά. Δεν τρέχει τίποτα που θα είμαστε δυο άγνωστοι που γνωρίζονται καλά.
Δεν τρέχει τίποτα που μετά από χρόνια δε θα είσαι το πρώτο άτομο που θα μου λέει καλημέρα και το τελευταίο για καληνύχτα. Είναι οκ που πλέον δε θα μιλάμε καθημερινά, δε θα λαμβάνω μηνύματά σου κι ούτε θα μαθαίνω τα νέα σου. Συμφωνώ ότι δεν τρέχει τίποτα που θα μοιράζεις στιγμές, γέλια κι ατάκες κι εγώ δε θα είμαι μέσα σ’ όλα αυτά. Και ξέρεις πόσο λατρεύω τις μικρές στιγμές, ιδίως αυτές μαζί σου. Όλες εκείνες που οι περισσότεροι λογίζουν για ασήμαντες.
Δεν τρέχει τίποτα που από δω και πέρα όταν θα πηγαίνω στο στέκι μας με την παρέα μου, θα νομίζω ότι όπου να ‘ναι θα φανείς και θα τους χαιρετήσεις όλους, αφήνοντας εμένα τελευταία για να σκύψεις και να μου δώσεις ένα από τα γρήγορα κι αμήχανα φιλιά σου γιατί «είναι μπροστά τα παιδιά», όπως έλεγες κάθε φορά που και καλά γκρίνιαζα για να σε πειράξω.
Είχες δίκιο τελικά. Δεν τρέχει τίποτα που ξαπλώνω στο κρεβάτι μας και νομίζω ότι μυρίζω ακόμη το άρωμά σου, αυτό που αρκούσε για να ξεχάσω ό,τι με προβλημάτιζε. Που κάθε Κυριακή πλέον είναι μαρτύριο αντί να μοιάζει με μικρή γιορτή όπως όταν ήμασταν μαζί. Δεν τρέχει τίποτα που δε θα ξανά χωθώ στο αγαπημένο μου σημείο, τον λαιμό σου ·εκεί που περνούσαν όλα ως δια μαγείας.
Δεν τρέχει τίποτα που πονάω στην ιδέα ότι εσύ αντιμετωπίζεις τον χωρισμό μας πολύ καλύτερα από εμένα, το ότι ίσως προχώρησες ήδη κι εγώ μετά βίας ανοίγω τα παντζούρια στο δωμάτιό μου. Δεν τρέχει τίποτα που αρρωσταίνω στη σκέψη ότι χαρίζεις αλλού τις αγκαλιές και τα φιλιά σου, όχι από εγωισμό, αλλά από πόνο.
«Δεν τρέχει τίποτα», είπες κι έφυγες. «Δεν τρέχει τίποτα», απαντώ. Θα σε ξεχάσω.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
