Εγώ σε προκαλώ, εσύ αντέχεις;

Άκουσέ με προσεχτικά, γιατί πλέον ό,τι έχω να πω θα το λέω μία φορά, όχι από μαγκιά, απλά κουράστηκα να εξηγώ.

Ξέρω τι ψάχνω από ένα σύντροφο κι αυτά ακριβώς θα ζητήσω∙ τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω. Δε θα απαιτήσω να πάρω πίσω όσα σου δίνω, θα στα προσφέρω έτσι κι αλλιώς. Όμως μη θεωρήσεις τίποτα δεδομένο, γιατί δεν είναι.

Τα χαρτιά μου θα τα φανερώσω όλα απ’ την αρχή, χωρίς μυστικά, στρατηγικές και δηθενιές. Κι αν σου κάνουν, αν σου ταιριάζουν, μένεις. Διαφορετικά, φεύγεις. Μην κάνεις το λάθος να αλλάξεις για ‘μένα. Δε θα χαρώ ούτε θα το εκτιμήσω. Ξέρεις γιατί; Γιατί κάποια στιγμή, μια μέρα, ξαφνικά, θα μετανιώσεις, θα ξενερώσεις, θα μπουχτίσεις και θα τα πάρεις όλα πίσω. Γι’ αυτό καλύτερα άνοιξε την πόρτα νωρίς, θα ‘ναι όλα πιο εύκολα έτσι.

Ανήκω στους ανθρώπους που δε φοβούνται  τα συναισθήματά τους, ούτε και ντρέπονται να τα εκφράσουν. Θα γελάσω, θα λυγίσω και θα κλάψω, θα θυμώσω και θα φωνάξω, γιατί αυτό είμαι, άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα τα οποία παθιάζονται και λαχταράν να βγουν στην επιφάνεια. Προτιμώ να τα ζω όλα έντονα, ακόμα και τον πόνο, παρά να τα καταπιέζω. Εσύ μπορείς;

Να ξέρεις ότι κουβαλάω μέσα μου πληγές, κάποιες απ’ αυτές με άλλαξαν. Όχι τον χαρακτήρα μου, το χατίρι αυτό δεν το έκανα σε κανέναν, άλλαξαν όμως τον τρόπο που αντιμετωπίζω εμένα κι όσα θέλω. Μην πιστέψεις ότι θα βγάλω κάποια από αυτές σαν απωθημένο σε ‘σένα, γιατί δε θα το κάνω. Φρόντισε απλώς να μην ανοίξεις νέες.

Α, μ’ αρέσει και να θέτω όρια. Όχι στους άλλους αλλά σε ‘μένα. Δεν το κάνω από φόβο μην πάθω τα ίδια, ούτε από εγωισμό, απλά έτυχε να ξέρω τι θέλω, ή μάλλον το κατάφερα επιτέλους, και δεν μπορώ πλέον να κάνω πίσω, είναι αργά. Ασφαλώς κι είσαι ελεύθερος να πεις και να κάνεις ό,τι θέλεις, αφού η ζωή σου είναι μοναχά οι δικές σου επιλογές. Αν, όμως, αυτές συγκρουστούν με τις δικές μου, θα εξηγηθώ ειλικρινά με την αποχώρησή μου.

Ακούγομαι απαιτητική; Πιστεύεις ότι με ένα λάθος τα διαλύω όλα; Μπα. Υποχωρήσεις κάνουμε όλοι, με τις κόκκινες γραμμές μου έχω το πρόβλημα. Αυτές μην περάσεις. Ακόμα με νομίζεις για σκληρή; Προτιμάς, δηλαδή, να κρύψω αυτό που είμαι, ό,τι και να ‘μαι, και να το φανερώσω ύστερα αργά και βασανιστικά; Γιατί; Για να χάσουμε κάθε εκτίμηση ανάμεσά μας; Το ψέμα δε μου πάει, δε μου ταίριαξε ποτέ.

Εσύ έχεις όρια και κόκκινες γραμμές; Στοιχηματίζω πως ναι. Μη μου κρύψεις κανένα απ’ τα δύο, διαφορετικά θα μου στερήσεις την επιλογή να τα σεβαστώ ή να φύγω έγκαιρα, για το καλό και των δυο μας.

Τα ελαττώματά μου πολλά. Μήπως κι υπάρχει κανένας που δεν έχει; Τα γνωρίζω κι αυτά καλά, γι’ αυτό δε θα σου κρύψω ούτε ένα. Θα τα παραδεχτώ εξαρχής, και το αν θα προσπαθήσω να τα βελτιώσω, να θυμάσαι ότι είναι δική μου υπόθεση κι απόφαση. Το ίδιο ισχύει και για ‘σένα. Αν τα κουσούρια σου μου κάνουν, θα τα αγαπήσω ένα-ένα μαζί με ‘σένα, αρκεί να τα γνωρίζω από την αρχή. Μη μου αφήσεις το περιθώριο να σκεφτώ πως άλλαξες στην πορεία.

Μην προσποιηθείς, μη γίνεις κάποιος άλλος, μην κρυφτείς. Να ‘σαι ο εαυτός σου απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Να ‘σαι μαζί μου ακριβώς εκείνος που είσαι όταν μένεις μόνος σου και ξεγυμνώνεις σκέψεις και συναισθήματα χωρίς αναστολές. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ, να ‘σαι σίγουρος. Εσύ;

Τι είναι αυτό που ψάχνω, τελικά; Έναν άνθρωπο να τον θαυμάζω και να το σέβομαι, κι εκείνος εμένα, ακόμα κι όταν έρθει το τέλος. Χρειάζεται μαγκιά για να το πετύχουμε αυτό. Εγώ σε προκαλώ! Εσύ αντέχεις;