Είναι και κάποιες σχέσεις που πέτυχαν επειδή τους έλειπε το πάθος

Μέχρι τώρα, άτυπα, θεωρούσαμε ότι οι πιο δυνατοί έρωτες είναι αυτοί που αποκαλούμε «έρωτας με την πρώτη ματιά». Προφανώς πιστεύουμε κάτι τέτοιο, παρασυρόμενοι από τη σπανιότητά τους, την ορμή τους και το πάθος που δημιουργούν. Σύμφωνοι, δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί η δύναμή τους, ούτε αυτή η αλλόκοτα σπάνια ομορφιά τους, Είναι όμως κι οι πιο δυνατοί;

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Ναι μεν ένας τέτοιος απρόσμενος έρωτας, σε βρίσκει με τον δικό του τρόπο και χρόνο, αλλά αυτό ακριβώς, «σε βρίσκει», σε διαλέγει κι ως γνωστόν ό, τι έρχεται εύκολα κι αβίαστα, τείνουμε να το θεωρούμε δεδομένο, κεκτημένο κι άρα κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα, παύουμε να παλεύουμε γι’ αυτό.

Σ’ έναν έρωτα σαν τον προαναφερθέντα, τείνεις τυφλά να αποδέχεσαι τον άλλον κι επιζητείς γεμάτος ανασφάλεια το ίδιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο σύντροφος μετατρέπεται σε Θεό στα μάτια σου, με τα προτερήματα, τα ελαττώματα, τα  σωστά και τα λάθη να μοιάζουν όλα χαριτωμένα στο μυαλό σου κι άρα καλοδεχούμενα. Αυτό όμως δε θα κρατήσει για πολύ, αφού κάποια στιγμή απλώς θα ξυπνήσεις από τον ερωτικό λήθαργο και θα μετρήσεις τα λάθη ένα-ένα και δε θα λείπει κανένα, είναι το μόνο σίγουρο, είτε αυτά που έχεις κάνει εσύ, είτε αυτά που έχει κάνει το -ανθρώπινο κι ας το ξέχασες- ταίρι σου. Και κάπως έτσι, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι το μόνο που έμεινε από τον άλλοτε ασίγαστο έρωτα είναι ο απόηχός του και μια-δυο αναμνήσεις να κρατήσεις, για να λες ότι τον έζησες και καταγράφηκε στο βιογραφικό σου.

Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία έρωτα, αυτή που αρχικά ήταν ένα απλό φλερτ, ένα απλό και ταπεινό ερωτικό ενδιαφέρον, μια σχέση που δεν ξεκίνησε με τόσο πάθος κι ένταση, αλλά μετατρέπεται στον πιο μεγάλο έρωτα της ζωής σου. Μόνο προ-απαιτούμενο; Να είστε κι οι δύο πλευρές στην ίδια φάση, όπου συνειδητοποιημένοι αμφότεροι αποφασίζετε συνειδητά ν’ αφοσιωθείτε στην παρούσα σχέση.

Αυτή η άτυπη συμφωνία που όμως είναι ταυτόχρονα κι επιλογή, κρύβει μεγάλο αγώνα και προσπάθεια, αφού τίποτα δεν ήρθε ουρανοκατέβατο. Δεν είστε τυφλωμένοι από παρορμητικά και παροδικά συναισθήματα, οπότε εξ’ αρχής αναγνωρίζετε ο ένας τα ελαττώματα του άλλου και αναπτύσσετε από κοινού μηχανισμούς αντιμετώπισης, όπως ο συμβιβασμός όπου απαιτείται, η ορθή επικοινωνία κι ο διάλογος μεταξύ σας. Εντοπίζετε αμέσως κάθε κακώς κείμενο της άλλης πλευράς -μα κυρίως της δικής σας- κι αν δεν καταφέρετε να το επιλύσετε ιδανικά, τότε έρχεται η οριοθέτηση να βάλει τάξη. Τα όρια είναι για να θέτονται όχι για να καταπατούνται. Το ίδιο ακριβώς θα κάνει κι η άλλη πλευρά, οπότε έρχεσαι συχνά αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό, κάνοντας την αυτοκριτική σου. Κι αυτοκριτική σημαίνει μόνο ένα πράγμα, αυτοβελτίωση.

Καταλήγετε λοιπόν να χτίζετε μέρα με τη μέρα τον έρωτά σας, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα και των δύο, έναν έρωτα που ταυτόχρονα βελτιώνει και τους δύο κι εσείς μαζί αυτόν. Πρόκειται για μια σχέση όπου τίποτα δεν εμφανίστηκε από το πουθενά, αλλά δημιουργήθηκε με προσοχή, προσπάθεια κι αφοσίωση. Κι ως γνωστόν, ό,τι με κόπο αποκτάται, εκτιμάται και περισσότερο. Όταν μαθαίνεις να διεκδικείς και να παλεύεις για κάτι-ασφαλώς που αξίζει κι έχει ανταπόκριση- αυτό αποθηκεύεται στο υποσυνείδητό σου σαν απαραίτητο συστατικό της σχέσης.

Όπως είναι φυσικό λοιπόν, ναι μεν ένας τέτοιος έρωτας δεν ξεκινάει με την επιθυμητή ένταση, καταλήγει όμως να έχει μια δύναμη και μια επιρροή πάνω σου, άνευ προηγουμένου. Έναν έρωτα που σού προκάλεσε μεγάλο πάθος ίσως τον ξεχάσεις αργά ή γρήγορα αφού θα εξαφανιστεί το ίδιο εύκολα όπως ήρθε. Τον έρωτα όμως που σε έκανε καλύτερο άνθρωπο, ποτέ.