Εξόριστοι για ένα τσιγάρο

Σήμερα θα αναλύσουμε το ντέρμπι των «αιωνίων» και δεν αναφέρομαι στο «Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός» αλλά στο «Καπνιστές-Αντί-καπνιστές».

Αν και καπνίστρια, μπορώ να κατανοήσω, όσο μου επιτρέπει το πάθος μου, ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι υποχρεωμένος να εισπνέει τα δικά μου ντέρτια. Ιδανικά, όλοι οι καπνιστές θα επιθυμούσαμε να μπορούμε να απολαύσουμε ένα τσιγάρο παντού, όπως και οι υποστηρικτές της αντίθετης ομάδας θα ήθελαν να μην υπάρχουν καπνιστές. Τα «απόλυτα» όμως δεν υφίστανται στη φύση, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε.

Σίγουρα, όμως, δεν είναι λύση να εξορίσουμε όλους όσους καπνίζουν στην Σπίνα Λόγκα, όπως γινόταν κάποτε με τους λεπρούς, ειδικά εφ’ όσον στηρίζουν σε πολύ μεγάλο ποσοστό πολλές βιομηχανίες (καπνοβιομηχανίες, χώρους εστίασης και διασκέδασης).

Αποδέχομαι, λοιπόν, ότι δεν επιτρέπεται να καπνίζουμε στον κυρίως χώρο ενός μαγαζιού, αλλά γιατί αυτό, αυτόματα, πρέπει να συνεπάγεται ότι θα αναγκαστώ να βγω έξω, μέσα στο καταχείμωνο και να καταλήξω «White walker» από το «Game of Thrones»; Και καλά να έχω απέναντί μου τον John Snow, αλλά έτσι ξερό-σφύρι;

Κάθεσαι, λοιπόν, με τους φίλους σου στη γλυκιά και ζεστή θαλπωρή του μαγαζιού που συχνάζετε, έχετε αρχίσει να αναλύετε κάποιο φλέγον ζήτημα και τότε φέρνουν τον ζεστό καφέ σου. Το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις για να απογειώσεις την πρώτη γουλιά είναι να ανάψεις τσιγάρο. Προσπαθείς να κρατηθείς παρ’ όλα αυτά, για χάρη της παρέας, αλλά…

Ζητάς παύση ώστε να βγεις έξω, εκείνοι σε αγαπούν και σε έχουν χρόνια αποδεκτεί με τις αδυναμίες σου, όπως και εσύ εκείνους άλλωστε και σου υπόσχονται ότι θα περιμένουν να γυρίσεις για να συνεχίσουν την κουβέντα. Ασφαλώς και μόλις βγαίνεις, δεν μπορούν να κρατηθούν, αφού έχετε σταματήσει σε κομβικό σημείο και έτσι συμφωνούν να συνεχίσουν και να στα επαναλάβουν μόλις μπεις ξανά μέσα. Και μένεις εσύ να τους χαζεύεις από το τζάμι τουρτουρίζοντας, σαν κουτάβι που δεν του ανοίγουν την πόρτα.

Ακόμα κι αν βρέχει, οι «εξόριστοι» συγκεντρώνονται έξω από τα μαγαζιά και παλεύουν ν’ ανάψουν ένα τσιγάρο, κρατώντας ταυτόχρονα την ομπρέλα και τον καφέ ή το ποτό. Η γνωστή φιγούρα με το ένα πόδι στον αέρα σε ορθή γωνία του «Καράτε Kid», μάλλον κάπως έτσι εμπνεύστηκε.

Η κατάσταση δυστυχώς δε βελτιώνεται ούτε το καλοκαίρι. Απεγνωσμένα αναζητάς με την παρέα σου, μια όαση air condition, στο στέκι σας, αλλά εσύ γρήγορα θα βασανιστείς επειδή καπνίζεις, βγαίνοντας έξω, μέσα στη ντάλα, να κάνεις σάουνα μέσα στον ιδρώτα σου. Θα κοιτάς από μακριά τα κολλητάρια σου να δημιουργούν νέα εσωτερικά αστεία και να γελούν χωρίς εσένα.

Παιδιά, καπνιστές είμαστε όχι «Σινουκ παντός καιρού». Θα μου πεις γιατί καπνίζω; «Δεν μπορείς να αντέξεις δυο ώρες»; Τα έχουμε υπεραναλύσει αυτά, δε θα σας καταλάβουμε και δε θα μας καταλάβετε ποτέ. Δε ζητάμε πολλά εξ’ άλλου, πέρα από το να απολαύσουμε και εμεις τις μικρές χαρές αξιοπρεπώς, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, με μια καρεκλίτσα, ένα πάσο να ακουμπάμε αυτο που πίνουμε, θέρμανση ή ψύξη αντίστοιχα και επαρκή εξαερισμό.

Κι όμως, ακόμα και εμάς που καπνίζουμε, μας ενοχλεί να ανοίγουμε την πόρτα για να εισέλθουμε σε κάποιον χώρο και να νιώθουμε σαν τον Ρουβά που ξεπροβάλλει μέσα από καπνούς για να ανοίξει το πρόγραμμα. Το φαινόμενο αυτό, κατά κόρον συμβαινει στους, ας πούμε, ειδικά διαμορφωμένους χώρους των αεροδρομίων. Έχεις που έχεις το άγχος της πτήσης και πιθανόν και κούραση, μπαίνεις και στο θάλαμο αερίων, υποτίθεται για να κάνεις αυτό που σε χαλαρώνει κατά τ’ άλλα.

Στην επαρχία, όμως, η κατάσταση διαφοροποιείται αρκετά, αφού επιτρέπεται το κάπνισμα αλλά απαγορεύονται τα τασάκια. Σου φέρνουν, λοιπόν, το κλασικό πλαστικό ποτήρι με το νερό για να πετάς τις στάχτες και τα αποτσίγαρα. Ουαί κι αλίμονο, για οποιοδήποτε λόγο θελήσεις να αφήσεις για λίγο το τσιγάρο. Όχι, πρέπει να το καπνίσεις μία κι έξω ή να το πετάξεις ολόκληρο. Συν του ότι, για να λέμε και την αλήθεια, σε αυτή την περίπτωση καταχράζεσαι το δικαίωμά σου, αφού καταλήγεις να ενοχλείς τον διπλανό σου (φίλο ή μη) με τον καπνό σου.

Συνεπώς που καταλήγουμε; Οι μη καπνιστές πρέπει να αποδεχτούν την ύπαρξή μας και να κατανοήσουν ότι για εμάς, καλώς ή κακώς, το κάπνισμα είναι απόλαυση και έχουμε δικαίωμα σε καλύτερες συνθήκες και υποδομές. Οι δε καπνιστές οφείλουμε να θυμόμαστε ότι το δικαίωμά μας σταματά ακριβώς σε εκείνο το σημείο που ξεκινά το δικαίωμα των υπολοίπων. Έχουμε κάνει μια επιλογή η οποία όμως επηρεάζει και τους γύρω μας, ενώ δε θα έπρεπε.

Ωραία τα πάθη αλλά έχουν και τις συνέπειες τους.