Πόσο ειλικρινείς έχουμε υπάρξει αρχικά τον εαυτό μας και έπειτα με τους υπόλοιπους; Θέλουμε να πιστεύουμε πως η απάντηση κρύβεται κάπου ανάμεσα στο αρκετά, στο πολύ και στο απόλυτα. Είναι όμως έτσι; Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το διαπιστώσουμε, αλλά ας θέσουμε στον εαυτό μας μια πολύ απλή ερώτηση: «Χρησιμοποίησα ποτέ κάποιον στην προσωπική μου ζωή»; Ίσως αρχικά σκεφτούμε πως εμείς δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι ή μπορεί μουδιασμένα να ανακαλέσουμε ένα όνομα, φροντίζοντας αμέσως να το διώξουμε από τη σκέψη μας, σαν μια ύστατη προσπάθεια να αποφύγουμε να δούμε την κατάσταση κατάματα. Κι αν η απάντηση στην ερώτηση είναι «ναι» ήμασταν αρκετά ξεκάθαροι, ώστε να το παραδεχτούμε πρώτα σε εμάς και έπειτα στο πρόσωπο που είχαμε απέναντί μας;
Ανέκαθεν μας φόβιζε το γεγονός πως έμμεσα ή άμεσα εκμεταλλευτήκαμε τις προθέσεις κάποιου για να εξυπηρετήσουμε δικούς μας σκοπούς. Οι λόγοι που μπορεί να μας οδήγησαν σε μια τέτοια πράξη είναι αρκετοί. Μπορεί να θέλαμε να εκτονωθούμε, να περάσουμε κάποιες στιγμές καλά (πάντα με τη συναίνεση του άλλου προσώπου -αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο) ή η στάση μας να ήταν μέρος της προσπάθειάς μας να ξεπεράσουμε μια προηγούμενη σχέση, περνώντας σε μια επόμενη με σκοπό να νιώσουμε καλύτερα. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα να χρησιμοποιήσαμε κάποιο άτομο για να κάνουμε ένα πρόσωπο που μας ενδιέφερε να ζηλέψει. Ίσως πάλι η κακή ψυχολογία, ο φόβος της μοναξιάς και οι ανασφάλειές μας να μας οδήγησαν στο να παίξουμε με τα αισθήματα ενός ανθρώπου που πίστεψε σε εμάς.
Όταν χρησιμοποιούμε ένα πρόσωπο στα ερωτικά μας -ανεξάρτητα απ’ το γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο- κύριος σκοπός μας είναι να νιώσουμε καλύτερα. Φροντίζουμε να καλύψουμε την όποια ανασφάλειά μας, διεκδικώντας ή παίρνοντας αυτό που επιθυμούμε. Εκμεταλλευόμαστε ό,τι τυχόν νιώθει το άτομο που έχουμε απέναντί μας για εμάς, για τόσο-όσο, μέχρι δηλαδή να εκπληρώσει τον σκοπό του, κι έπειτα το απομακρύνουμε από τη ζωή μας, συνήθως με μια φθηνή δικαιολογία, αφού προφανώς δύσκολα βρίσκουμε το θάρρος να ξεστομίσουμε την αλήθεια, λέγοντας «σε χρησιμοποίησα».
Πολλές φορές αρνούμαστε να παραδεχτούμε πώς έχουν τα πράγματα ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό -πόσο μάλλον στον άλλον-, λες κι είναι τα λόγια εκείνα που πρόκειται να μας ντροπιάσουν κι όχι η ίδια μας η συμπεριφορά. Μπαίνουν στη μέση ο εγωισμός και το υπερευαίσθητο κι εύθικτο εγώ μας που δε μας επιτρέπουν να τσαλακωθούμε και ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η παραδοχή πως εκμεταλλευτήκαμε κάποιο άτομο θα φέρει στην επιφάνεια τις ανασφάλειές μας που αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα μας. Κάτι τέτοιο θα ήταν δύσκολο να το διαχειριστούμε, αφού από τη μία θα φαινόμασταν αδύναμοι και από την άλλη θα ερχόμασταν πρόσωπο με πρόσωπο με τις αδυναμίες, τους φόβους και τις λάθος επιλογές μας. Αυτή η αλήθεια θα μας έκανε επίσης να μοιάζουμε απάνθρωποι κι ανώριμοι στα μάτια του μέχρι πρότινος ερωτικού μας συντρόφου και φυσικά κάτι τέτοιο δεν το σηκώνει η υπόληψή μας.
Γι’ αυτό, λοιπόν, στρουθοκαμηλίζουμε και πείθουμε τους εαυτούς μας ότι ποτέ δε χρησιμοποιήσαμε κάποιον -κι ούτε πρόκειται να το κάνουμε. Κι όσο πέφτουμε σ’ αυτή την παγίδα τόσο αποφασίζουμε -συνειδητά ή μη- να μην αντικρύσουμε την πραγματικότητα. Μπορεί κάποιες συμπεριφορές μας προς άλλους να μην είναι σωστές, αλλά ας έχουμε τουλάχιστον επίγνωση των πράξεών μας. Εσύ, την επόμενη φορά που δε θα ‘χεις και τις καλύτερες προθέσεις, θα βρεις το θάρρος να πεις «σε χρησιμοποίησα»; Η ειλικρίνειά σου -όσο κι αν δεν είναι αρεστή, όσο κι αν μπορεί να ξεσηκώσει αντιδράσεις- κάποια στιγμή μπορεί και να εκτιμηθεί. Κι αν όχι, τουλάχιστον εσύ δε θα ‘χεις πια αυταπάτες…
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
