Γιατί πρέπει να σταματήσoυν τα «τι κάνεις» που στέλνετε ως χωρισμένοι

Όταν ξεκινάμε μια νέα σχέση, πρωταγωνιστεί στη ζωή μας, εκτός από τον καινούριο έρωτα και μια συσκευή, η οποία έτσι κι αλλιώς έχει γίνει επέκταση του χεριού μας· το κινητό. Ανταλλάσσουμε συνεχώς, άλλοτε παιχνιδιάρικα μηνύματα, άλλοτε γεμάτα υπονοούμενα, άλλοτε τρυφερά, με τη σχέση μας να είναι το πρώτο άτομο το οποίο θα λάβει την καλημέρα μας και το τελευταίο που θα στείλουμε την καληνύχτα μας. Ασφαλώς, πέρα από τα παραπάνω, θα ανταλλάξουμε κι αρκετές κλήσεις μέσα στην ημέρα, είτε με σκοπό να εκφράσουμε στο ταίρι μας ότι μας έλειψε, είτε να το ελέγξουμε, είτε απλώς να μάθουμε πώς ήταν η μέρα του.

Στις αρχές, μια τέτοιου είδους συμπεριφορά κι εξάρτηση θεωρείται φυσιολογική, αφού υπάρχει ενθουσιασμός κι άρα θεωρούμε αδύνατο να μην επικοινωνούμε υπερβολικά συχνά μεταξύ μας. Δε σταματάει όμως εκεί αφού κάτι αντίστοιχο γίνεται και σ’ όλη τη διάρκειά της, ίσως σε ελαφρώς μικρότερο βαθμό κι υποκινούμενο πλέον από διαφορετικό κίνητρο, τη συνήθεια, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι καλή. Γιατί; Γιατί σε περίπτωση που φτάσει η ώρα του χωρισμού, εκτός από τα συναισθήματά μας για τον πρόσφατα πρώην μας, πρέπει να ξεπεράσουμε και το κινητό μας- για να μην πω ότι υπερτερεί αυτό έναντι του ατόμου.

Από ‘κει που είχαμε συνηθίσει να βομβαρδίζουμε ο ένας τον άλλον με μηνύματα και κλήσεις όλη μέρα, ξαφνικά πέφτει η απόλυτη σιωπή, από το μούδιασμα του χωρισμού. Αυτή η σιωπή, σε συνδυασμό με τα αισθήματα που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον, αφού, ανεξάρτητα από τη λήξη, δεν εξανεμίζονται εν μία νυκτί, μάς οδηγεί, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ν’ ανταλλάσσουμε μηνύματα, τα οποία πλέον είναι τυπικά με φράσεις του τύπου «Τι κάνεις; Πώς είσαι;», με σκοπό να ικανοποιήσουμε αυτή μας τη ρουτίνα που έχει διακοπεί.

Δες εδώ πώς να ξεπεράσεις οριστικά τον χωρισμό σου!

Μέγα λάθος, εκτός κι αν υπάρχει διάθεση επανασύνδεσης κι από τις πλευρές. Αρχικά, πώς είναι δυνατόν να γράφουμε τόσο άψυχα, άνευρα και ξερά στον μέχρι πρότινος άνθρωπό μας, στον οποίο κάποτε μιλούσαμε με απέραντη τρυφερότητα; Αυτό από μόνο του, επιδεινώνει τη στεναχώρια του χωρισμού, αφού πολύ πιθανόν θέλουμε να εκφραστούμε πολύ διαφορετικά αλλά λίγο ο φόβος, λίγο ο εγωισμός δε μάς το επιτρέπουν, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε πολύ χειρότερα συγκριτικά. Επιπλέον, από τη στιγμή και μόνο που θα πατήσουμε το κουμπί της αποστολής, γεννάται μια νοσταλγία η οποία συνοδεύεται από επίπονες πλέον αναμνήσεις, όπως για παράδειγμα ότι τέτοια ώρα ήμασταν μαζί ή κάναμε την καθιερωμένη βιντεοκλήση. Μάς κατακλύζουν που μάς κατακλύζουν, σχεδόν όλη τη μέρα, φροντίζουμε κι από μόνοι μας να υποβάλλουμε τον εαυτό μας σ’ αυτή τη δύσκολη διαδικασία.

Ένας ακόμα λόγος που συνιστά λάθος κίνηση η ανταλλαγή μηνυμάτων μετά τον χωρισμό, είναι ότι, πάνω στον αναβρασμό της ψυχής από την στεναχώρια που αυτός γέννησε κι όσο αναμένουμε απάντηση κι αυτή καθυστερεί, πλάθουμε τα χειρότερα δυνατά σενάρια, όπως ότι η πρώην σχέση μας ξεφαντώνει, φλερτάρει κι έχει ήδη προχωρήσει. Μπορεί όντως να είναι έτσι, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να επιβαρύνουμε επιπλέον την ήδη πονεμένη καρδιά μας, αντί να της δώσουμε μια ανάσα, κάνοντας κάτι πιο ευχάριστο με άτομα που αγαπάμε και με σκοπό να ξεπεράσουμε την όλη κατάσταση κι εμείς με τη σειρά μας, όσο το δυνατόν πιο άμεσα κι ανώδυνα.

Μα κι αν λάβουμε απάντηση στο μήνυμα, άθελά μας και μηχανικά, μάς γεννάται η ελπίδα της επανασύνδεσης. Το μυαλό, βλέποντας και πάλι το όνομα του πρώην έρωτά μας στην οθόνη μας, γυρίζει στα παλιά και γνώριμα μονοπάτια της άλλοτε μεταξύ μας επικοινωνίας και μαζί μ’ αυτό γυρίζει κι η καρδιά μας- ή μάλλον αυτή δεν έφυγε ποτέ απ’ ό,τι φαίνεται. Κι έτσι έχουμε πισωγυρίσματα, κατά βάση στη σκέψη μας και πλάθουμε ονειρικά σενάρια ότι είμαστε και πάλι μαζί. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο επίπονο από μια ελπίδα που γκρεμοτσακίζεται. Διπλά.

Τελευταίος λόγος, μα καθόλου ασήμαντος, είναι ότι σ’ αυτό το στάδιο της ανταλλαγής  τέτοιων μηνυμάτων, κατά κύριο λόγο, χάνεται ό,τι όμορφο είχαμε μέχρι τώρα χτίσει, αφού λίγο ο θιγμένος εγωισμός, λίγο ο φόβος κι οι ανασφάλειες, λίγο το συναίσθημα σε συνδυασμό με τον πόνο, μάς οδηγούν σε σπασμωδικές κινήσεις κι απαντήσεις μετά το πρώτο «τι κάνεις», με αποτέλεσμα κάποιος από τους δύο σίγουρα να ξενερώνει πολύ άμεσα και να καταστρέφεται η εικόνα που είχαμε πλάσει τόσο καιρό, ο ένας για τον άλλον. Μ’ αυτόν τον τρόπο, βεβιασμένα θα θεωρήσουμε ότι ξεπεράσαμε τον χωρισμό, πάνω στα νεύρα μας, ενώ ουσιαστικά απλά δεν έχουμε δώσει τον απαραίτητο χώρο, με τον κατάλληλο τρόπο και διαφυλάσσοντας  κι ό,τι απέμεινε. Έτσι είναι πολύ πιθανόν να έρθει η ώρα που αυτό που απέμεινε θα μάς χτυπήσει και πάλι την πόρτα, συνειδητοποιώντας ότι δεν έχουμε προχωρήσει.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να θυμόμαστε, είτε μάς αρέσει είτε όχι, ότι η διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων -στην προκείμενη θλίψη, λύπη, πόνος- είναι δυστυχώς καθαρά δική μας υπόθεση, μια υπόθεση που απαιτεί χρόνο και προσπάθεια. Κι όπως ακριβώς νιώθουμε ότι κανείς δεν μπορεί να μάς βοηθήσει, το ίδιο ισχύει και για τη συχνή ανταλλαγή μηνυμάτων με την πρώην σχέση μας. Καλύτερα να ρίξουμε ένα μπουκάλι οινόπνευμα πάνω σε ανοιχτή πληγή.