Χιλιοπαιγμένο σκηνικό μεταξύ παιδιών και γονιών. Παιδί: «Μπορούμε να πάρουμε ένα γατάκι ή ένα σκυλάκι;». Γονείς: «Τα ζώα τ’ αγαπάμε, τα φροντίζουμε και σε καμία περίπτωση δεν τα κακομεταχειριζόμαστε, αλλά μέσα στο σπίτι δεν τα θέλω».
Ταυτιστείτε άφοβα. Πόσες φορές δεν παίχτηκε ο παραπάνω διάλογος μεταξύ ημών και των γονιών μας; Και κάθε φορά τα επιχειρήματα από πλευράς τους ήταν διαφορετικά, από το ότι τελικά εκείνοι θα καταλήξουν να τα φροντίζουν κι εμείς θ’ ασχολούμαστε ελάχιστα, έως το ότι μαδάνε και θα γεμίσουμε τρίχες. Από την πλευρά μας δε, δίνονταν υποσχέσεις ότι θα τ’ αναλάβουμε εξ’ ολοκλήρου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η απάντηση όμως παρέμενε ίδια για πολλά χρόνια στις περισσότερες περιπτώσεις.
Δεν το βάζαμε κάτω, βέβαια, αφού δίναμε τις μάχες μας ανά τακτά χρονικά διαστήματα, επιστρατεύοντας νέα επιχειρήματα, κλάματα και μουτράκια. Κάποιοι τα καταφέραμε τελικά με τα πολλά, ενώ κάποιοι άλλοι κάναμε πραγματικότητα τ’ όνειρό μας μόνο όταν μετακομίσαμε σε δικό μας σπίτι. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν ένα· οι γονείς μας, αυτοί οι σθεναροί αρνητές απόκτησης κατοικίδιου, έγιναν τελικά χαλί να τους πατήσουν τα ζωάκια μας.
Και κάπως έτσι γίναμε -κι ακόμη γινόμαστε- μάρτυρες απίστευτων σκηνικών μεταξύ των μεταλλαγμένων γονιών μας και των λατρεμένων κατοικίδιών μας. Βιώσαμε -κι εξακολουθούμε να βιώνουμε- καταστάσεις απείρου κάλους που προκαλούν γέλια σε εμάς και νευράκια στους γονείς μας λόγω της καζούρας και του τρολαρίσματος που τους ρίχνουμε. Και πώς να μην τους πειράζουμε, άλλωστε, με όσα αντικρίζουν τα ματάκια μας και με όσα ακούνε τ’ αφτάκια μας;
Τα παραδείγματα είναι άπειρα καθώς εξελίσσεται η σχέση ανάμεσα στα ζωάκια και στους γονείς μας, αλλά ας ξεκινήσουμε από το βασικότερο όλων, που δεν είναι άλλο από το ότι αυτοαποκαλούνται «γιαγιά» ή «παππούς» χάρη στα νέα εγγόνια τους -όπως οι ίδιοι δηλώνουν. Αν δε, δεν έχουμε αποκτήσει παιδιά (ακόμη), η τρέλα τους για τα τετράποδα εγγόνια πολλαπλασιάζεται.
Συνεχίζοντας με την κατάρριψη των παλιών επιχειρημάτων τους, ασφαλώς και τους έφυγε κάθε ενδοιασμός για την ύπαρξη σκύλου ή γάτας μέσα στο σπίτι. Ποιες τρίχες και ποιες ζημιές; Χωρίς κανένα πρόβλημα και καθόλου γκρίνια τρέχουν να μαζέψουν οτιδήποτε προήλθε ή προκλήθηκε από το ζωάκι μας. Μάλιστα, σε περίπτωση ζημιάς, αν κάνουμε το λάθος να μαλώσουμε το χνουδωτό μουτράκι, ανεβάζοντας ελάχιστα τον τόνο της φωνής μας, ακούμε την ατάκα «Μη μαλώνεις το παιδί. Δεν έκανε και κάτι», αφήνοντάς μας μ@λάκες -τις πρώτες φορές τουλάχιστον.
Συνεχίζοντας, ασφαλώς και τα κατοικίδιά μας λαμβάνουν τις ύψιστες τιμές από τους γονείς μας μέσα στο σπίτι, αφού είναι τα πρώτα που θα σερβιριστούν την ώρα του φαγητού και τα ίδια που θα συνεχίσουν να τρώνε το κατιτίς τους στα μουλωχτά κάτω από το τραπέζι, ασφαλώς υπό την ευγενική χορηγία της γιαγιάς ή του παππού. Ξέρετε, πώς κάνουν με τα εγγόνια όταν τους δίνουν χαρτζιλίκι; Ακριβώς το ίδιο, απλώς τη θέση των χρημάτων παίρνουν οι λιχουδιές.
Επίσης, εννοείται πως έχουν προνοήσει κι έχουν γεμίσει το σπίτι με παιχνίδια για τα χνουδωτά εγγονάκια τους, τα οποία μάλιστα ποτέ δεν είναι αρκετά κι έτσι εμφανίζονται συνεχώς νέα. Εννοείται ακόμα ότι ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τις λιχουδιές τους, αφού υπάρχει ένα ντουλάπι κυριολεκτικά αφιερωμένο σε αυτές, ώστε να υπάρχει ποικιλία γεύσεων. Όταν όμως εμείς ζητούσαμε ένα ντουλάπι για γλυκά, σοκολάτες και πατατάκια δε μας έκαναν τη χάρη.
Να πω κι άλλα; Ασφαλώς και τα ζωάκια μας έχουν ξεχωριστή αντιμετώπιση από τους γονείς μας και στο θέμα του ύπνου, αφού έχουν προνοήσει να υπάρχει κρεβατάκι σε κάθε χώρο του σπιτιού με κουβερτούλα κι όλα τα καλά. Κι όμως, τόσο τα ίδια όσο κι οι γονείς μας θα τ’ αγνοήσουν όλα κι ας υπάρχουν παντού, καταλήγοντας έτσι να κοιμούνται στην αγκαλιά ή στα πόδια των γονιών μας, λαμβάνοντας ασφαλώς και τα χάδια τους.
Μιας κι είπα χάδια, να μη σχολιάσουμε και το πώς τους μιλούν; Έχετε προσέξει τη γλύκα στην ομιλία τους όταν τους απευθύνονται, αλλά κι όλα τα υποκοριστικά που τους αποδίδουν; Τα «πριγκίπισσά μου», «παλικάρι μου» κι άλλα ζουζουνιάρικα πάνε κι έρχονται. Δε λέω, κι εμείς λέμε τα ίδια και πολλά παραπάνω, αλλά δεν είμαστε αυτοί που αρχικά δεν τα θέλαμε στο σπίτι.
Και κάπως έτσι κυλούν οι μέρες, με τα ζωάκια μας ν’ αναπτύσσουν μια ξεχωριστή σχέση με τους γονείς μας. Μπορεί κάποτε να ωρύονταν ότι ναι μεν τ’ αγαπούν αλλά δε θέλουν να έχουν κατοικίδιο σπίτι, αλλά αυτά τα υπέροχα μουτράκια με τις αθώες και γεμάτες αγάπη ψυχές κατάφεραν, χωρίς καθόλου κόπο να εξολοθρεύσουν κάθε άμυνά τους.
Υ.Γ Εξαιρετικά αφιερωμένο στους δικούς μου γονείς που με έμαθαν να σέβομαι και ν’ αγαπώ τα ζώα -μετατρέποντας πλέον το σπίτι μου σε παράρτημα του Αττικού πάρκου- και που αν δεν τους τα πάω μια μέρα ρωτούν «τα παιδιά γιατί δεν τα έφερες;».
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
