Η δύναμη ενός έρωτα αντιστοιχεί στη μοναξιά που προηγήθηκε

«Λένε πως η δύναμη ενός νέου έρωτα είναι ευθέως ανάλογη της μοναξιάς που προηγήθηκε». (Μαλβίνα Κάραλη)

Όλη η διαχρονική πραγματικότητα του έρωτα είναι διατυπωμένη μέσα απ’ αυτήν τη φράση· θα συμφωνήσουν χωρίς αμφιβολία όσοι το έχουν ζήσει κι έχουν δίκιο. Υπάρχει λοιπόν μια κατηγορία ανθρώπων, την οποία δεν τη φοβίζει τόσο η μοναξιά, όσο τρέμει τη μετριότητα στον έρωτα και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει, αφού μετριότητα κι έρωτας δεν πάνε μαζί. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κυριολεκτικά είναι ερωτευμένοι μ’ αυτό το μεγαλειώδες συναίσθημα, τον αναγνωρίζουν κι υποκλίνονται στη δύναμή του. Είναι ακόμα τα ίδια άτομα που κάθε που τους συμβαίνει να ερωτευτούν, το θεωρούν τύχη κι ευλογία και θα το ζήσουν στο έπακρο χωρίς «ναι μεν αλλά».

Σ’ αυτούς τους απόλυτα παθιασμένους ανθρώπους, δεν μπορείς να ζητήσεις να μπουν σε διαδικασία σχέσης εάν δεν κόβονται τα πόδια τους από το αμήχανο τρέμουλο του έρωτα, εάν δεν ξυπνούν και κοιμούνται με τη σκέψη του κι αν δε νιώθουν πως αυτό το συναίσθημα μετουσιώνεται μέσα από τον σύντροφό τους. Και γι’ αυτόν τον λόγο, πολλές φορές προτιμούν τη χρόνια μοναξιά, η οποία όχι μόνο δεν τους παγώνει, αλλά δυναμώνει τις πεποιθήσεις τους ακόμα περισσότερο.

Την περίοδο της μοναξιάς τους, είναι γεγονός πως τους λείπει πολύ ν’ αφεθούν σ’ έναν έρωτα που θα τους ξεσηκώσει και θα τους συνεπάρει. Προετοιμάζονται όμως γι’ αυτή τη στιγμή, αφού μένοντας μόνοι, δουλεύουν, θέλοντας και μη, με τον εαυτό τους. Μακρυά από την κινητήριο δύναμή τους, γίνονται απλοί παρατηρητές του έρωτα, βλέποντας τις αντιδράσεις των γύρω τους σ’ αυτόν και καταγράφοντας κάθε πληροφορία, την οποία μετά επεξεργάζονται και δουλεύουν με τον εαυτό τους. Έχουν τη δυνατότητα έτσι, να δουν αντικειμενικά λάθη και σωστά και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, προβάλλοντας τά σε δικές τους ανάλογες συμπεριφορές και βγάζοντας επιτέλους συμπεράσματα χωρίς να παρασύρονται απ΄ αυτό το συναίσθημα, απλώς και μόνο μέσα από το πρίσμα της λογικής ενός παρατηρητή.

Επιπλέον, δίνοντας έστω κι αναγκαστικά χώρο στον εαυτό τους, μαθαίνουν ν’ ασχολούνται μαζί του πολύ περισσότερο, συγκριτικά με τις περιόδους όπου υπήρξαν ερωτευμένοι. Συνεπώς όταν δεν υπάρχει στη ζωή τους ο έρωτας, ώστε να εκτονώσουν όλο το πάθος και την ενέργειά τους εκεί, μαθαίνουν να τα διοχετεύουν στους ίδιους. Αφουγκράζονται τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τα θέλω, τις ελπίδες και τα όνειρά τους, ανακαλύπτουν πτυχές τους που δε γνώριζαν, αναθεωρούν, θέτουν νέα όρια ή θεσπίζουν καλύτερα τα υπάρχοντα. Κι έτσι έρχεται η συνειδητοποίηση του εαυτού τους, με αποτέλεσμα να ξέρουν τι ακριβώς ψάχνουν πλέον κι όταν το βρουν, σαν λογική συνέπεια, το ζουν πιο συνειδητοποιημένοι από ποτέ και με μεγαλύτερη ένταση από κάθε φορά.

Υπάρχει όμως κι άλλη μια μερίδα ανθρώπων που γέρνει ελαφρώς κατά της μοναξιάς, αφού δεν αντέχει να κουβαλά το βάρος της γι’ αρκετό καιρό, μα πολλές φορές οι συγκυρίες είναι τέτοιες που συμβαίνει. Σ’ αυτή την περίπτωση λοιπόν γεννάται η αμφιβολία, η ανασφάλεια κι ο φόβος, ο συνδυασμός των οποίων θολώνει αρκετά την κρίση. Το παραπάνω τρίπτυχο έχει ως αποτέλεσμα ν’ απογοητεύονται και να δημιουργούν στο μυαλό τους τα πιο αρνητικά σενάρια κι ότι όσο και να παλέψουν για τον έρωτα, αυτός θα τους προσπεράσει επιδεικτικά. Σπάνια λοιπόν θα διεκδικήσουν, εξ’ αιτίας του φόβου της απόρριψης. Κλείνονται συνεχώς κι όλο και περισσότερο στον εαυτό τους, χτίζοντας τείχη στους πάντες γύρω τους, ακόμα και στους οικείους τους, κάνοντας το ζητούμενο να μοιάζει με όνειρο απατηλό, αφού έχουν ήδη προδικάσει και προδιαγράψει το μέλλον τους κι έχουν παραδοθεί αμαχητί.

Σαφώς κι έρχεται η στιγμή που, όλη η θεωρία τους ανατρέπεται κι επειδή δεν είναι προετοιμασμένοι γι’ αυτό σοκάρονται με τον έρωτα που ζουν. Από εκεί που είχαν πλάσει στο μυαλό τους ό,τι πιο καταστροφικό σε σενάριο, το οποίο μάλιστα διατηρούσαν για μεγάλο διάστημα έρχεται ξαφνικά -κι ας άργησε- ένα άτομο να τ’ ανατρέψει. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από μια ελπίδα που γεννάται, κάνοντας το εν λόγω άτομο να πέφτει με τα μούτρα στον νέο του έρωτα. Μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση, δεν είναι απαραίτητα έρωτας κι ας μοιάζει, αφού υπάρχει έντονο το στοιχείο της αυθυποβολής και της εξαναγκασμένης επιθυμίας λόγω της πολύχρονης μοναξιάς.

Όπως κι αν σε κάνει η μοναξιά να ζεις τον έρωτα, το σίγουρο είναι ότι η φράση της Μαλβίνας σε βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Απλώς στην πρώτη περίπτωση σε βρίσκει κι έτοιμο.