Μαζί με όλα τα υπόλοιπα που έχουμε θυσιάσει τα τελευταία χρόνια, αποφασίσαμε να κάνουμε το ίδιο και με τις αγκαλιές. Φταίει που ο καθένας μας κλείστηκε για τους δικούς του λόγους στον μικρόκοσμό του; Φταίει η κατάσταση κι οι συνθήκες που βιώνουμε; Φταίει ότι κάπου στον δρόμο αφήσαμε κομμάτι της ανθρωπιάς μας; Δεν είμαι σίγουρη αν είναι κάποιο απ’ αυτά ή συνδυασμός όλων και δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το αποτέλεσμα· ξεχάσαμε τη σπουδαιότητα μιας αγκαλιάς.
Η αγκαλιά λοιπόν, αν το δούμε εντελώς επιφανειακά είναι μια σαρκική πράξη. Είναι η στιγμή που δύο ανθρώπινα σώματα ενώνονται σ’ ένα, με διαφορετικά κυρίαρχα συναισθήματα ανά περίπτωση. Κι ακριβώς αυτό είναι η μαγεία της. Είναι τα συναισθήματα που εκφράζονται μέσω αυτής, που την κάνουν τόσο σημαντική κι απαραίτητη.
Η αγκαλιά λοιπόν δεν είναι απλώς μια πράξη αλλά συναίσθημα. Κάποιες φορές σημαίνει «σε νοιάζομαι» και «σ’ αγαπώ» και κρύβει μέσα της όλη την τρυφερότητα κι αγάπη του κόσμου, με αποδέκτη κάποιο οικογενειακό μας πρόσωπο, κάποιον φίλο, το μωρό ή το παιδί μας, τον σύντροφό μας. Κρύβει μια δόση από «να προσέχεις» κι από «εγώ είμαι εδώ ό,τι χρειαστείς». Άλλες φορές πάλι κυριαρχούν τα στοιχεία του έρωτα, το πάθος, αυτή η όμορφη τρέλα, η ταχυκαρδία και ταχυπαλμία, οι κοφτές και βαριές ανάσες, με αποδέκτη ασφαλώς τον σύντροφό μας, που κάνουν μια αγκαλιά εκρηκτική, τόσο που κανείς από τους δύο δε θέλει να βγει από ‘κει. Κι υπάρχουν φορές που είναι αντίστοιχα παιχνιδιάρικη με μια δόση παιδικής αθωότητας και ταυτόχρονα σκανταλιάς. Ξέρετε μιλάω για εκείνες τις πρωινές αγκαλιές στο κρεβάτι με τη σχέση μας που ξεκινούν μ’ αυτόν τον τρόπο, με μαθηματική ακρίβεια περνούν στις ερωτικές για να καταλήξουν τελικά στις πρώτες,, συνδυάζοντας μαγικά όλα τα παραπάνω. Μια τέτοια αγκαλιά εύχομαι σε όλους σας να βρείτε.
Δεν είναι όμως μόνο το συναίσθημα που συνοδεύει μιαν αγκαλιά αλλά κι η ανάγκη που αυτή κρύβει. Πόσες φορές δεν είπαμε χωρίς λόγια «μείνε», απλώς αγκαλιάζοντας σφιχτά τον άλλον, δείχνοντας την ανάγκη της παρουσίας του. Πόσες φορές δε δηλώσαμε «μου έλειψες κι είχα ανάγκη να σε δω» ανοίγοντας τα χέρια μας και βάζοντας μέσα τον αποδέκτη; Ή μήπως είναι λίγες οι περιπτώσεις που εμείς χωθήκαμε σε μια από φόβο, από απελπισία ή κι από πόνο, δηλώνοντας την ανάγκη να μην είμαστε μόνοι αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή, θεωρώντας την ως καταφύγιο κι ως το πιο ασφαλές μέρος του κόσμου; Ούτε όμως είναι λίγες οι φορές που νιώσαμε την ανάγκη να ζητήσουμε συγγνώμη από κάποιον, προσφέροντας στη συνέχεια την αγκαλιά μας σαν επισφράγιση της αλήθειας όσων είπαμε. Ή άλλες φορές που νιώσαμε την ανάγκη να δηλώσουμε το ευχαριστώ μας ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια μας από χαρά κι ευγνωμοσύνη.
Είναι μαγικό το πόσα συναισθήματα, πόσες ανάγκες και πόσους συνδυασμούς αυτών των δύο, μπορεί να κρύβει μια τόσο απλή σαρκική πράξη. Είναι απίστευτο να συνειδητοποιείς πόσα πολλά μπορεί να δηλώσει περίτρανα μια απλή -στο μυαλό μας- αγκαλιά και πόσα μπορεί να προσφέρει. Δίνει δύναμη και κουράγιο, διώχνει τις φοβίες, τον πόνο και τη θλίψη κι έτσι προσφέρει έστω και στιγμιαία ανακούφιση. Είναι επίσης τρόπος έκφρασης αγνών ή και γεμάτων έρωτα συναισθημάτων κι έτσι αυτά μετουσιώνονται μέσω αυτής με τον πιο υπέροχο τρόπο. Η αγκαλιά είναι φάρμακο, είναι αγάπη, έρωτας, δύναμη, αισιοδοξία και χαρά.
Γι’ αυτό ας σταματήσουμε να τη θυσιάζουμε. Ας θυμηθούμε να τη ζητάμε όταν την έχουμε ανάγκη κι όταν θέλουμε να εκφραστούμε κι ας είμαστε πρόθυμοι να την προσφέρουμε με την ίδια ευκολία στους οικείους μας. Είμαστε άνθρωποι, ερωτευόμαστε, αγαπάμε, νοιαζόμαστε, εκτιμούμε, σεβόμαστε, πονάμε και φοβόμαστε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με μια «απλή» αγκαλιά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
