Κάποιοι δε βγήκαν ποτέ ραντεβού

Όσο και να μας κάνει εντύπωση, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω που δεν έχουν βγει ποτέ στη ζωή τους ραντεβού, όχι γιατί δεν ήθελαν, γιατί το απέφυγαν ή γιατί ποτέ δε φλέρταραν, αλλά γιατί δεν έτυχε.

Πολλές οι σχέσεις που δημιουργούνται απ’ το στενό –οικογενειακό, φιλικό ή εργασιακό– μας περιβάλλον. Είναι οι κλασικές περιπτώσεις όπου δύο άτομα, ξαφνικά ή σταδιακά, αποκτούν ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον, φλερτάρουν –άλλοτε διακριτικά, άλλοτε πιο έντονα–, παρουσία άλλων συνήθως ή κάποτε και με την προτροπή τους, σαν ένα σύγχρονο προξενιό που, τελικά, ευδοκιμεί.

Κάποιοι πάλι θα βάλουν μεσάζοντα τον κοινό γνωστό να ψαρέψει, κάποιοι θα το παλέψουν μόνοι τους, μέχρι να ‘ρθει η στιγμή να ανταλλάξουν τηλέφωνο ή social media προφίλ, ώστε να ξεκινήσει και πιο έντονα η μεταξύ τους επικοινωνία. Συνεχή μηνύματα που καταλήγουν σε ολονύχτια τηλεφωνήματα είναι ο τρόπος που τα δύο αυτά άτομα θα ‘ρθουν πιο κοντά, θα αποκτήσουν οικειότητα και θα οδηγηθούν με τον ρυθμό τους στο πρώτο και τελευταίο ραντεβού -που συνήθως δεν κανονίζεται καν, απλά προκύπτει, αφού βρίσκονται συχνά στον ίδιο χώρο. Και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, σηματοδοτώντας την έναρξη της σχέση τους. Έτσι απλά, λιτά κι απέριττα προέκυψε το δικό τους «μαζί».

Υπάρχουν, όμως, κι οι περιπτώσεις όπου το φλερτ ξεκίνησε απ’ το πουθενά, χωρίς τα δύο άτομα να γνωρίζονται ήδη, χωρίς την ασφάλεια της οικειότητας, την ανακουφιστική παρέμβαση τρίτων και χωρίς να είναι σίγουροι για το αποτέλεσμα.

Μια γνωριμία τυχαία, μια ατάκα θανατηφόρα, ένα βλέμμα κι ένα χαμόγελο πονηρό, πυροδοτούν μια νέα σπίθα. Η χημεία συμβατή, η αίσθηση γνώριμη κι όλα οδηγούν στο κλείσιμο του πρώτου ραντεβού. Η αγωνία κι αυτή η ανυπόμονη λαχτάρα για το μέρος συνάντησης, η ανασφάλεια για την πρώτη κουβέντα που θα ξεκινήσει τη συζήτηση και την επόμενη που θα την κρατήσει μακριά από χασμουρητά, το άγχος για το ντύσιμο και το styling που θα εντυπωσιάσουν, η περιέργεια να μάθεις τον άλλο∙ όλα έχουν τη γλύκα τους.

Αν πετύχει η συνταγή, θα υπάρξει και δεύτερο και τρίτο ραντεβού, με τα δύο άτομα να απορροφούν σαν σφουγγάρι τις πληροφορίες, τις ιστορίες απ’ τα παιδικά χρόνια και τη μετέπειτα ζωή τους, για το άτομο που τους ενδιαφέρει.

Μια ιεροτελεστία γλυκιά και βασανιστική ταυτόχρονα, αφού κι οι δύο πλευρές ανυπομονούν για τη σφραγίδα, το πρώτο φιλί. Μια διαδικασία που δίνει χρόνο και χώρο και στους δύο να γνωριστούν, να μοιραστούν λόγια και καταστάσεις. Τίποτα και κανένας δεν τους βιάζει να πάνε πιεστικά στο επόμενο στάδιο της σχέσης, αντιθέτως απολαμβάνουν τη μαγεία όλου αυτού.

Και καλά κάνουν! Αυτή η μαγεία είναι που λείπει πλέον. Η ανυπομονησία να βρεθείς ξανά με το άτομο που σε ενδιαφέρει, η προσπάθεια να φαίνεσαι άψογος εμφανισιακά κι ετοιμοπόλεμος με έξυπνες κι αστείες ατάκες  που θα κάνουν το ραντεβού πιο πικάντικο και θα εξασφαλίσουν επιθυμία για ένα επόμενο.

Στην πλειοψηφία μας μάθαμε να βιαζόμαστε σε όλα. Παρασυρθήκαμε απ’ τους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητας και τρέχουμε να γνωρίσουμε κάποιον, να του πετάξουμε δυο-τρεις ατάκες ώστε να πέσει άμεσα στο κρεβάτι μας ή να γίνει η νέα μας σχέση. Βιαζόμαστε τόσο να φτάσουμε στο αποτέλεσμα που χάνουμε ολόκληρη τη διαδρομή. Τρέχουμε χωρίς λόγο κι ουσία, απλά για να πούμε ότι κάπου φτάσαμε. Και μόλις τελικά το καταφέρουμε, μας πιάνει απογοήτευση. «Αυτό ήταν όλο;» και τα διαλύουμε όλα. Βαριόμαστε εύκολα πλέον. Μάθαμε, μαζί με τους ανθρώπους, να ξεπετάμε και τα δικά μας συναισθήματα.

Σίγουρα, το να βγεις αρκετά ραντεβού δεν αποτελεί απαραίτητο συστατικό για να ξεκινήσει μια σχέση, αποτελεί όμως ένα ουσιώδες συστατικό για να μάθεις να απολαμβάνεις, να μάθεις να δίνεις στον εαυτό σου τον απαιτούμενο χρόνο να ζήσει μερικές μοναδικές στιγμές, που θα χαραχθούν στη μνήμη σου και κάτι σημαντικό θα σου προσφέρουν, ακόμα κι αν δεν καταλήξει σε σχέση.

Μάθε να απολαμβάνεις τη διαδρομή χωρίς να βιάζεσαι να φτάσεις…