Κάθε άνθρωπος έχει φιλοδοξίες μικρότερες ή και μεγαλύτερες, όνειρα εφικτά ή και μη, στόχους βραχυπρόθεσμους ή και μακροπρόθεσμους κι αυτό είναι το κοινό σημείο όλων μας. Η ειδοποιός διαφορά κι αυτό που αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο, είναι η διαχείριση όλων των παραπάνω.
Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι οι οποίοι κλειδώνουν κυριολεκτικά σε κάθε στόχο τους -ακόμα και στον πιο απλό και μικρής σημασίας- με πείσμα, αποφασιστικότητα, δράση-αντίδραση, πρόγραμμα και με σκοπό να γευτούν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ό,τι και να συμβεί και παρά τις όποιες δυσκολίες, τον πόνο και τα προβλήματα στον δρόμο της υλοποίησης, δεν τα παρατάνε. Όσοι ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία, ασφαλώς κι απογοητεύονται όταν κάτι δεν πηγαίνει σύμφωνα με τον σχεδιασμό τους, αλλά συνεχίζουν, αναζητώντας εναλλακτικούς τρόπους επίτευξης. Ναι, ίσως και να υπάρχουν στιγμές που νιώθουν ότι δεν έχουν άλλη αντοχή, όμως έπειτα σηκώνουν τα μανίκια και συνεχίζουν με μεγαλύτερη δύναμη και πείσμα.
Όλοι μας έχουμε ένα τέτοιο άτομο στον περίγυρο μας ή είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτό το άτομο. Κάποιοι θαυμάζουν ανθρώπους αυτού του είδους κι εμπνέονται από τον δυναμισμό και τη θέλησή τους. Αντιθέτως κάποιοι άλλοι, παρερμηνεύοντας όλα τα παραπάνω χαρίσματα και θεωρώντας ότι όλα τους ήρθαν βολικά κι υλοποιήθηκαν με μεγάλη ευκολία, βάλλονται να τους χαρακτηρίσουν τυχερούς ή να τους κρίνουν ανεξήγητα.
Σ’ αυτήν τη δεύτερη κατηγορία λοιπόν, ανήκουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι διαχειρίζονται εντελώς διαφορετικά τους δικούς τους προσωπικούς στόχους, συγκριτικά με τους παραπάνω. Συνήθως, πρόκειται γι’ άτομα τα οποία υστερούν αφοσίωσης, πείσματος και δράσης όσον αφορά στις φιλοδοξίες τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι οι όχι και τόσο αποφασιστικοί, οι αναβλητικοί, αυτοί που δύσκολα αντιδρούν παρ’ όλο που πρόκειται για τη ζωή τους. Σ’ αυτήν την κατηγορία εντάσσονται οι φυγόπονοι, αυτοί που θεωρούν ότι το σύμπαν τους χρωστάει να υλοποιήσει τα όνειρά τους μαγικά και χωρίς κανένα κόπο από πλευράς τους. Είναι επίσης τα ίδια άτομα τα οποία, ακόμα κι αν πειστούν να ξεκινήσουν την υλοποίηση του στόχου τους, στην πρώτη μικρή δυσκολία τα παρατούν, χάνουν το κίνητρό τους, βλέπουν παντού εχθρούς κι εμπόδια.
Κι αυτή ακριβώς η διαφορά νοοτροπίας, φιλοσοφίας και διαχείρισης είναι αυτή που οδηγεί τη δεύτερη κατηγορία ν’ ασπάζεται το παλιό ρητό «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Στο μυαλό τους φαντάζει αδύνατο να υπάρχει άνθρωπος με τόσο σθένος, αποφασιστικότητα, θέληση, πείσμα και σιγουρία όσον αφορά στην υλοποίηση ενός στόχου. Οπότε στο μυαλό τους είναι λογικό οι υπόλοιποι να διασχίζουν δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα, το σύμπαν να τους ευνοεί κι η τύχη να είναι με το μέρος τους -ενώ στους ίδιους τίποτα δεν πάει κατ’ ευχήν. Βλέπετε μπαίνει στη μέση ο εγωισμός που τυφλώνει τον άνθρωπο και τον εμποδίζει να δει καθαρά, προς όφελός του.
Κι όταν κάποιος νιώθει έτσι, αυτόματα και μοιραία αναπτύσσεται μέσα του η ζήλια. Από τη στιγμή λοιπόν που πείθει τον εαυτό του ότι κάποιος είναι περισσότερο ευνοημένος, καταδικάζεται σε μια μιζέρια, σ’ ένα «αν μου πήγαιναν και μένα όλα έτσι». Κι η ζήλια συνδέεται άμεσα με την κακή κι ανεξήγητη κριτική, την κακολογία και το κουτσομπολιό. Έτσι αντί να σκεφτεί λογικά και να εμπνευστεί από την επιτυχία ενός άλλου ανθρώπου, χαρακτηρίζοντας τον ως παράδειγμα προς μίμηση, διαλέγει τον δρόμο της απαξίωσης του επιτεύγματος του άλλου αλλά και του ίδιου. Σκοπός του ασφαλώς είναι να αισθανθεί καλύτερα για την όποια δική του αποτυχία, να δικαιολογήσει την αδράνειά του και να κατευνάσει τις ανασφάλειές του.
Φανταστείτε όλη αυτή την ενέργεια και το πάθος να κρίνουν και να κακολογήσουν, να τα διοχέτευαν με την ίδια ένταση στις φιλοδοξίες και στους στόχους τους. «Οι άνθρωποι που σε κρίνουν ανεξήγητα γι’ αυτό που δημιούργησες, είναι εκείνοι που δε δημιούργησαν τίποτα άξιο κριτικής», είπε η Florence Given.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
