Μαριονετίστας του εαυτού σου

Έχεις ποτέ αναρωτηθεί πώς θα εξελισσόταν η ζωή σου αν κάποιος άλλος έπαιρνε όλες τις αποφάσεις για ‘σένα, απ’ τις πιο ασήμαντες μέχρι τις πιο καίριες; Έχεις σκεφτεί πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία σου, αν ένα άλλο άτομο κατεύθυνε μία προς μία όλες τις κινήσεις σου; Όλες όμως, με ‘σένα ένα απλό εκτελεστικό όργανο, κάτι σαν άψυχη μαριονέτα.

Φαντάσου να ξυπνάς το πρωί, κάθε μέρα, την ώρα που κάποιος άλλος σου επιβάλλει. Κατευθύνεσαι όπου σου υποδεικνύει και με τη σειρά που αυτός επιθυμεί. Αρχικά στο μπάνιο να πλυθείς και να βουρτσίσεις τα δόντια σου, έπειτα στην κουζίνα για το πρωινό. Θα φας και θα πιεις ό,τι θέλει ο μαριονετίστας κι όχι αυτά που σου κάνουν κέφι με βάση το πώς ξύπνησες.

Στη συνέχεια, σε οδηγεί προς το δωμάτιο και σου επιβάλλει το ντύσιμο και το styling της ημέρας. Αφού ετοιμαστείς, πρέπει ν’ αποχωρήσεις απ’ το σπίτι για τη σχολή ή τη δουλειά που εκείνος έχει επιλέξει για ‘σένα. Κινείσαι και συμπεριφέρεσαι χωρίς καμία πρωτοβουλία, υπακούοντας τυφλά στη βούληση του άλλου, ακόμα κι αν αυτό σε καθιστά θύμα.

Δε σταματά, όμως, εκεί. Αυτά είναι τ’ απλά, τα εύκολα. Κάνε εικόνα αυτή τη δικτατορία του μυαλού σου να εξαπλώνεται σ’ όλους τους τομείς, σε φιλικό κι ερωτικό/σχεσιακό επίπεδο, με ό,τι αυτά συνεπάγονται. Το άτομο που κινεί τα νήματα έχει πάρει τις αποφάσεις του κι έχει προδιαγράψει το μέλλον σου, επιλέγοντας τα άτομα που συναναστρέφεσαι, τους φίλους που σε πλαισιώνουν στην άβουλη πορεία σου, τους ερωτικούς συντρόφους που κατά καιρούς θα έχεις. Αποφασίζει, επιπλέον, πώς θα μιλήσεις, ποια θα είναι η συμπεριφορά σου, ποιοι κι αν θα μείνουν στη ζωή σου, για πόσο και με ποιες συνθήκες.

Αναλογίσου μια τέτοια κατάσταση, όπου εσύ, άμοιρος αποφάσεων κι ευθυνών, καταπιέζεις τις επιθυμίες, τις φιλοδοξίες και τα όνειρά σου, υπακούοντας σε αποφάσεις κάποιου άλλου. Ό,τι είσαι, ό,τι πρόκειται να γίνεις, όλες οι αναμνήσεις που θα συλλέξεις, δε θα σου ανήκουν, δε θα ‘ναι εσύ…

Άρχισες να ασφυκτιάς στην ιδέα; Πόσο καταπιεστικό σου φαντάζει όλο αυτό; Μήπως ξαφνικά εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου έστω κι ελάχιστα παραπάνω; Μήπως άρχισες να συνειδητοποιείς τη δύναμη που παραχωρείς σε όλα τα στερεότυπα κι εκείνα τα «Τι θα πει ο κόσμος», τα οποία σε περιτριγυρίζουν και σου στερούν τις επιλογές σου; Όλα αυτά τα «πρέπει» και τα «μη» που στοιχειώνουν το μυαλό σου και δηλητηριάζουν τις αποφάσεις σου;

Πάρε μια ανάσα κι συνειδητοποίησε ότι έχεις την τύχη να ‘σαι εσύ ο μαριονετίστας του εαυτού σου. Εσύ είσαι αυτός που κρατάει και κινεί τα σχοινιά. Εσύ είσαι αυτός που υποδουλώνει το εγώ του στα «θέλω» άλλων. Εσύ είσαι αυτός που μετατρέπεις την καθημερινότητά σου σε μια βαρετή κι ανούσια σειριακή ροή ενεργειών, χωρίς διάθεση και πάθος. Είσαι εσύ που συμβιβάζεσαι και βολεύεσαι το ίδιο εύκολα όσο μια άψυχη κούκλα στα χέρια κάποιου τρίτου.

Τουλάχιστον, έχεις την ευτυχία να χειρίζεσαι εσύ τα σχοινιά, γι’ αυτό πάρε ψαλίδι και κόψ’ τα, τι περιμένεις; Ποτέ δεν είναι αργά. Κάνε ό,τι περνά απ’ το χέρι σου ώστε να γίνεις αυτό που εσύ θέλεις, κι ακόμα κι αν δεν το πετύχεις, θα ξέρεις ότι τουλάχιστον προσπάθησες, ότι η ήττα είναι κι αυτή δική σου, κανενός άλλου.

Σήκωσε ψηλά το κεφάλι κι αποχώρησε απ’ το κουκλοθέατρο, προτού τελειώσει η παράσταση.