«Μυρίζεις μπελά»

Έρωτας με την πρώτη ματιά, σπάνιο συναίσθημα, παρορμητικό σαν άγριο ποτάμι, που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του κι αν δεν καταφέρεις να κρατηθείς θα χαθείς στο πέρασμά του. Είναι εκείνη η στιγμή που ξεχωρίζεις στον χώρο, μια ύπαρξη, μία αύρα που αποπνέει κάποιος και τότε μαγικά, ο υπόλοιπος κόσμος ξεθωριάζει μπροστά στην όψη του.

Καρφώνεσαι πάνω του και νιώθεις το σώμα και τη σκέψη σου να παραλύουν. Μένεις αποσβολωμένος να κοιτάζεις αυτή τη φιγούρα που σε κέρδισε πριν καν σε διεκδικήσει. Αρχίζεις να παρατηρείς αυτό το άτομο -διακριτικά ή όχι δε σε απασχολεί- και μαγεύεσαι από κάθε απλή κίνηση που κάνει, από το πώς κινείται στον χώρο μέχρι το χαμόγελό του. Σαν τις σειρήνες, αυτά τα μυθικά πλάσματα, που σε έπειθαν να πας κοντά τους με την αποπλανητική μελωδία τους, χωρίς καν να τις έχεις δει. Και τ’ αυτιά σου συντονίζονται σ’ αυτήν και μόνο τη συχνότητα, σ’ αυτή τη μελωδία, βάζοντας σε σίγαση οτιδήποτε άλλο γύρω σου.

Όλες οι αισθήσεις σου οξύνονται και το σώμα σου ανταποκρίνεται με τον δικό του τρόπο. Οι κόρες των ματιών σου διαστέλλονται, σε πιάνει ένα ελαφρύ τρέμουλο κι η καρδιά σου ξαφνικά χτυπά σαν τρελή. Όλο σου το είναι συμμετέχει όπως μπορεί.

Σε κατακλύζει μια αίσθηση οικειότητας κι ασφάλειας, λες και είδες μόλις ένα αγαπητό κοντινό σου άτομο κι ας το βλέπεις για πρώτη φορά. Έχεις αυτή την περίεργη αίσθηση ότι το γνώριζες πάντα κι ήταν γραφτό να βρεθείτε και να καταλήξετε μαζί. Νιώθεις ότι έχεις ήδη αναμνήσεις μαζί του, ότι έχεις ήδη αισθανθεί το άγγιγμά του, το χάδι του, το φιλί του και λαχταράς να τα έχεις ξανά και ξανά.

Περίεργο συναίσθημα, αναπάντεχο, ατίθασο κι επικίνδυνο. Περίεργο γιατί όλο αυτό το συνονθύλευμα αντιδράσεων που σου προκάλεσε, δεν είναι συχνό κι άρα δεν σου είναι γνώριμο. Αναπάντεχο γιατί όταν σου κάνει τη χάρη να συμβεί, έρχεται ξαφνικά, σε μέρος που δεν το περιμένεις. Ατίθασο γιατί η λογική δεν μπορεί να επικρατήσει έναντι της αδιάρρηκτης συμμαχίας που δημιουργήθηκε από καρδιά, σώμα και συναίσθημα. Επικίνδυνο, γιατί δεν μπορείς παρά να δοθείς ολοκληρωτικά σ’ αυτόν τον έρωτα. Το χρωστάς σε εσένα, στο άλλο άτομο και στον ίδιο τον έρωτα, που σου έκανε την τιμή να χτυπήσει την πόρτα σου με τέτοιο τρόπο για να σε συναρπάσει.

Και σ’ αυτό το σημείο κρύβεται κι η παγίδα ενός τέτοιου έρωτα. Έχεις ήδη παραδοθεί αμαχητί προτού το καταλάβεις κι ίσως προτού καν ξεκινήσει κι από την άλλη πλευρά. Το ζεις στο έπακρο, δίνεσαι, αφήνεσαι και παρασύρεσαι χωρίς να σε απασχολεί αν θα χαθείς για χάρη του. Τίποτα απ’ αυτά  δε μετράει για εσένα κι ας φαντάζεσαι την καταστροφική συνέχεια, μπροστά σ’ αυτό το μεγαλειώδες συναίσθημα.

Παρά κοιτάς τον άλλον μέσα στα μάτια, χαμογελάς πονηρά όλο νόημα, καθώς τον χαϊδεύεις με πάθος και τρυφερότητα ταυτόχρονα, και ψιθυρίζεις: «Έρωτας είσαι αλλά μυρίζεις μπελά».

Εξαιρετικά αφιερωμένο.