Η τάση μας να θεοποιούμε έννοιες, όπως η ευτυχία, η αγάπη, ο έρωτας και κάθε όμοιά τους, είναι πλέον παραπάνω από εμφανής. Μοιραία πιστεύουμε ότι κάθε τι αφηρημένο δεν είναι κι εύκολα επιτεύξιμο οπότε το εξιδανικεύουμε, πλάθοντας υπερβολικά κι ουτοπικά σενάρια, τα οποία ασφαλώς δε συνάδουν με την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να χάνουμε την ουσία, που δεν είναι άλλη από απλές μικρές στιγμές.
Ας σταθούμε στην υπέρτατη έννοια που αποτελούσε, αποτελεί και θ’ αποτελεί κινητήριο δύναμη για κάθε άνθρωπο, τον έρωτα. Έχουμε πειστεί ότι μπορούμε να τον βιώσουμε στο έπακρο μόνο μέσα από έναν απόλυτα ταιριαστό μ’ εμάς σύντροφο, ανταλλάσσοντας μηνύματα και κλήσεις συνεχώς τις ελάχιστες στιγμές που δεν είμαστε μαζί, βγαίνοντας ή συχνάζοντας σε μαγαζιά -για φαΐ ή ποτό, δεν έχει σημασία-, ακολουθώντας ένα καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα συναντήσεων, οργανώνοντας ταξίδια ή αποδράσεις σε όμορφους προορισμούς κι απαθανατίζοντας όλα τα παραπάνω με κατάλληλες φωτογραφίες για να πειστούν οι γύρω μας -ίσως μόνο αυτοί- πόσο ερωτευμένοι είμαστε. Αυτό μάθαμε, αυτό εμπιστευόμαστε.
Καλά όλα τα παραπάνω, δε λέω, αλλά δεν είναι όσα δίνουν πραγματική νοστιμιά σ’ αυτό που νιώθουμε, για να μην πω ότι όλο αυτό το καλοστημένο σκηνικό είναι κι ο λόγος που πολλές φορές μια σχέση λήγει άδοξα μετά από τόσες προμελετημένες στιγμές ευτυχίας. Είτε μας αρέσει είτε όχι, τα πράγματα είναι πιο απλά κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο εύκολα θ’ απαλλαγούμε από τα αψεγάδιαστα κλισέ σενάρια.
Έρωτας είναι να ξυπνάς το πρωί και το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις να ‘ναι το νυσταγμένο φατσάκι της σχέσης σου, το οποίο πασχίζει να σου σκάσει ένα γλυκό χαμόγελο στη νύστα του. Είναι τα ξαφνικά, παιχνιδιάρικα φιλιά που ακολουθούν στη συνέχεια αντί για καλημέρα κι η προσπάθεια να μην παρασυρθούμε περαιτέρω ώστε να μην καθυστερήσουμε τις όποιες υποχρεώσεις μας. Ακόμα, ο έρωτας πηγάζει από την έγνοια του συντρόφου μας αλλά και την δική μας, την οποία εκφράζουμε με το «πώς ήταν η μέρα σου σήμερα» συνοδεύοντας το από μια αγκαλιά κι ένα φιλί όταν συναντηθούμε ξανά αργότερα.
Ο έρωτας επίσης κρύβεται σ’ ένα πιάσιμο χεριών κι ένα στιγμιαίο ερωτικό βλέμμα με μία δόσης γλυκιάς αμηχανίας καθώς περπατάμε. Κρύβεται ακόμα σε μια απρόσμενη απόφαση για μια βραδινή βόλτα ως το παγκάκι της γειτονιάς ή σε μια παραλία, με μία μπίρα, ένα σουβλάκι και την απαραίτητη αμπελοφιλοσοφία περί ανέμων κι υδάτων που καταλήγει σε πειράγματα και γέλια. Ακόμα, ο έρωτας είναι καλοκαιρινές στιγμές στη θάλασσα που μέσα από ένα αλμυρό φιλί με άρωμα καρύδας, ένα παγωμένο φιλί με γεύση παγωτό καταλήγει το βράδυ να ‘χει γεύση αλκοόλ, τρέλας κα πάθους.
Είναι ο έρωτας που πλανάται σε μια βόλτα με το αμάξι χωρίς κανέναν συγκεκριμένο προορισμό, με τη μουσική στο τέρμα, τα παράθυρα ανοιχτά να νιώθουμε το αεράκι και τα μεταξύ μας ερωτικά χάδια, αυτά τα πηγαία, τα ανεπιτήδευτα, τ’ αυθόρμητα. Είναι αυτός όταν χαζεύουμε, θαυμάζοντας τη σχέση μας ή το ταίρι εμάς, καθώς αράζουμε στον καναπέ μια συνηθισμένη μέρα. Είναι ο έρωτας που κρύβεται σε μια συνοφρυωμένη γκριμάτσα όταν υπάρχει μια αρνητική ένταση και κατά βάθος θέλουμε να βάλουμε τα γέλια αντί να συνεχίσουμε το μικροκαβγαδάκι μας.
Μέσα απ’ αυτά τα μικρά, αυθόρμητα και τέλεια ψεγάδια που βρίσκεις στις πιο απλές, καθημερινές κι ανεπιτήδευτες στιγμές, καταφέρνει ο έρωτας να μεγαλώνει και ποτέ το αντίθετο.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
