Απωθημένο, μία λέξη που την έχουμε συνδέσει άρρηκτα με τον έρωτα και συγκεκριμένα με τον ανεκπλήρωτο. Κάποιοι έρωτες λοιπόν, δεν ξεκίνησαν ποτέ, από δειλία τους ενός ή και των δύο, από απόρριψη της μίας πλευράς ή από αυτό που αποκαλούμε bad timing κι έμειναν να σιγοκαίνε και να βασανίζουν την μια πλευρά.
Ένα απωθημένο στον έρωτα σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Γλυκιά για όσα φαντάστηκες ότι είναι ο άλλος, για όσα σκέφτηκες ότι μπορεί να σου προσφέρει και να του προσφέρεις, για όσα ονειρεύτηκες ότι μπορείς να ζήσεις μαζί του και πικρή γιατί τίποτα από αυτά δεν κατάφερες να τα κάνεις πραγματικότητα και να τα γευθείς στην καθημερινότητά σου. Έτσι όλα όσα έλπιζες, έμειναν μέσα σου να σε στοιχειώνουν και να σου υπενθυμίζουν την παρ’ ολίγο ευτυχία σου.
Παρά λοιπόν αυτή τη σύνδεση, υπάρχουν κι άλλου είδους απωθημένα και μάλιστα περισσότερο επικίνδυνα από τα ερωτικά. Οποιαδήποτε απόρριψη και σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής μας, μπορεί να οδηγήσει σε ένα απωθημένο μπορεί να γίνει το οτιδήποτε, από το ότι δεν έμαθες ένα μουσικό όργανο ή μια ξένη γλώσσα, που πάντα ήθελες, το ότι δεν πήρες την αύξηση που ήλπιζες, μέχρι ένα μεγάλο και μακρινό ταξίδι.
Ουσιαστικά, απωθημένο είναι μια έντονη επιθυμία μας για κάποιον, για κάτι ή για μια κατάσταση, η οποία όμως έμεινε ανεκπλήρωτη. Κι όσο δεν υλοποιείται, τόσο περισσότερο φουντώνει μέσα μας και την ενισχύουμε με τη φαντασία μας, έστω κι υποσυνείδητα. Πλάθουμε στο μυαλό μας ιδανικά σενάρια γι’ αυτήν τη λαχτάρα μας, τα οποία αναπαράγουμε στο μυαλό μας ξανά και ξανά, σε κάθε ευκαιρία. Κι όσο πιο συχνά το κάνουμε, τόσο πιο πολύ παγιδευόμαστε μέσα σ’ αυτήν την ψεύτικη πραγματικότητα. Επιλέγουμε, αντί να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας στην εκπλήρωση του στόχου μας, να την ξοδεύουμε όλη, σε απλές σκέψεις, σενάρια και φαντασίες γύρω απ’ αυτό, κι με αυτόν τον τρόπο κάθε όνειρο που δεν το κυνηγάμε καταλήγει να μετατρέπεται σε απωθημένο.
Ο λόγος που υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε μια τέτοια κατάσταση είναι ένας, ο φόβος. Ο φόβος μιας πιθανής απόρριψης, ο φόβος ότι η πραγματικότητα δε θα μοιάζει σε τίποτα με όσα ιδανικά είχαμε πλάσει στο μυαλό μας, ο φόβος της αποτυχίας. Ο φόβος, το μεγαλύτερο εμπόδιο που καλούμαστε να ξεπεράσουμε. Κι έτσι προτιμάμε τελικά να κρατάμε τις επιθυμίες μέσα μας, σαν μια δεύτερη, εναλλακτική πραγματικότητα, όπου όλα είναι όπως τα έχουμε ονειρευτεί και κανένας και τίποτα δεν μπορεί να το επηρεάσει αρνητικά και να το καταστρέψει.
Συνηθίζουμε κι εθιζόμαστε σιγά σιγά, σ’ αυτήν την ψεύτικη ασφάλεια που μας παρέχουμε, κι έτσι αφήνουμε όλο και περισσότερες επιθυμίες κι όνειρά μας να πάρουν τον λάθος δρόμο της εικονικής πραγματικότητας. Και δωσ’ του να συσσωρεύονται τ’ απωθημένα. Βρίσκουν τη γωνίτσα τους κι υποφέρουν μέσα μας, ασφυκτιούν. Μέχρι που μαζεύονται πολλά και δε χωρούν άλλα, στριμώχνονται άναρχα για να βρουν μια θέση, μα είναι αργά, πολύ αργά.
Γίνεται η έκρηξη, η οποία τραυματίζει παράφορα εμάς και τους γύρω μας. Σχέσεις διαλύονται, σπίτια κλείνουν, καριέρες καταστρέφονται κι εμείς ανάμεσα στα χαλάσματα, κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα. Φταίει η κοινωνία, η σχέση μας, ο γάμος μας, οι γονείς μας, όλοι εκτός από εμάς. Φθηνές δικαιολογίες και ο φόβος ν’ αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας, να τον κοιτάξουμε στα μάτια, έστω και μετά την καταστροφή και ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Ας μην αφήνουμε λοιπόν τις επιθυμίες και τα όνειρά μας απλά να περνούν και να χάνονται. Ας παρατήσουμε στην άκρη τους φόβους μας κι ας παλέψουμε να ζήσουμε τη ζωή που λαχταράμε. Ποτέ δεν είναι αργά.
«Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή» .
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
