Πάντα υπάρχει ένας φίλος να κρατάει το φανάρι

Όλοι κάποια περίοδο της ζωής μας έχουμε υπάρξει μπακούρια, άλλοι για μικρότερο χρονικό διάστημα κι άλλοι για μεγαλύτερο, ενώ οι φίλοι μας απολάμβαναν τις χαρές του έρωτα.

Κάθε άνθρωπος, βέβαια, αντιλαμβάνεται κι αντιμετωπίζει τη μοναξιά με διαφορετικό τρόπο. Κάποιοι κλείνονται στον εαυτό τους, κάποιοι την απολαμβάνουν κι άλλοι την αρνούνται, βγαίνοντας έξω συνεχώς και σε κάθε ευκαιρία. Όποιος και να ‘ναι ο τρόπος, αδιαμφισβήτητα, θα ‘ρθει στιγμή, είτε ηθελημένα είτε σχεδόν με το ζόρι –και κατόπιν πιέσεων από τους φίλους– που και το μπακούρι θα βγει απ’ το σπίτι.

Τι γίνεται, όμως, όταν σπάει ο διάολος το πόδι του κι όλοι οι κολλητοί ή έστω όσοι είναι διαθέσιμοι για έξοδο, είναι σε σχέση ενώ μόλις ένα άτομο απ’ την παρέα είναι μόνο του; Τότε, στις εξόδους και φιλικές συγκεντρώσεις, έχουμε το γνωστό, σε όλους μας, φαινόμενο του «κρατάω το φανάρι». Κάποιες φορές είστε εσείς, τα ζευγαράκια, που πιέζετε εκείνο το φιλαράκι να ‘ρθει μαζί σας κι άλλες πάλι θα γίνει εκείνος θα γίνει ο «κολλητσίδας» που δε θα σας αφήνει σε ησυχία. Λογικά και τα δύο.

Κανονίζετε, λοιπόν, τα ερωτευμένα πιτσουνάκια χαλαρό ποτό, Παρασκευή βράδυ, έτσι να πιείτε στην υγεία της διαβολοβδομάδας που πέρασε, και καλείτε και τον/τη single της παρέας, γιατί είναι άτιμο πράγμα η μοναξιά κι εσείς πλάσματα συμπονετικά. Βασικά, γιατί είναι φιλαράκι και το θέλετε μαζί. Πίνετε το ποτό σας, συζητάτε, χαλαρώνετε και σε κάποιο σημείο της κουβέντας, με έναν περίεργο τρόπο, η συζήτηση γυρίζει στις σχέσεις σας. Πώς περάσατε το τριήμερο στην εκδρομή, πού θα πάτε διακοπές το καλοκαιράκι, νέα για τη συμβίωσή σας και πόσο μαγικά είναι όλα. Ουράνια τόξα και καρδούλες παντού, ενώ εκείνο το μοναχούλι εκεί, παρέα με το φαναράκι του, χαμογελάει αμήχανα και μουδιασμένα κι ενίοτε προσπαθεί να αλλάξει θέμα, ώστε να μην ακούει αυτά ακριβώς που του λείπουν και θα ήθελε να ζει ή αυτά που σιχαίνεται και γι’ αυτό αποφεύγει να τα ζήσει.

Θα δώσετε σημασία και στο ελεύθερο (ή μοναχικό, όπως νιώθει κανείς) πνεύμα, αλίμονο, αλλά δεν είναι δυνατόν να ασχοληθείτε αποκλειστικά μαζί του όλο το βράδυ. Πρέπει να αντιληφθεί ότι στη θέση σας θα λειτουργούσε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Το έχει ήδη κάνει, μάλιστα, στο παρελθόν!

Κι έρχεται Σάββατο βράδυ, που σηματοδοτεί συνήθως τη μεγάλη έξοδο της εβδομάδας σε κάποιο club. Βγαίνετε όλοι παρέα να ξεσαλώσετε. Μόνο που η σεξουαλικότητα σε κάτι τέτοιες φάσεις θεριεύει. Λίγο τα ποτά, λίγο η μουσική που σε κάνει να χορεύεις κολλητά με το ταίρι σου, ένα άγγιγμα, ένα τρυφερό χάδι κι αρχίζουν οι διακριτικές ερωτικές περιπτύξεις. Ένα παθιασμένο φιλί στα χείλη ή στον λαιμό, ένα χουφτωματάκι κι ο μοναχικός της παρέας, με το ποτό στο χέρι κάνει πως χορεύει και κοιτά αλλού. Αφενός δε θέλει να καρφωθεί πάνω σας και να ντραπείτε κι αφετέρου ζηλεύει και λίγο –με την καλή έννοια–, όχι εσάς αλλά αυτό που έχετε κι εκείνη τη στιγμή αισθάνεται να του λείπει. Μπορεί βέβαια κι απλά να σπάζεται λιγάκι, γιατί με τα σιρόπια σας του κάνετε χαλάστρα και δεν μπορεί να φλερτάρει.

Εντάξει, ας κάνει λίγη υπομονή, ερωτευμένοι άνθρωποι με πάθος είστε, συν του ότι δεν μπορεί να τον γράφετε όλο το βράδυ, έτσι δεν είναι; Θα τον τραβήξετε να χορέψετε όλοι μαζί, θα πείτε τα αστεία σας, θα ξεφτιλιστείτε, χορεύοντας το τραγούδι της παρέας σας και θα επέλθει η ισορροπία.

Οι πιο τολμηροί μοναχικοί έχουν δεχτεί να έρθουν μαζί σας και σε ολιγοήμερη εκδρομή. Τακτοποιείστε, λοιπόν, στα δωμάτια και δίνετε ραντεβού σε δυο ώρες, για να κάνει ένα ντουζάκι και να ξεκουραστεί ο/η single και για να κάνετε μπάνιο μαζί με το ταίρι σας, κι όχι ακριβώς για να ξεκουραστείτε, οι ζευγαρωμένοι. Αργότερα, οργώνετε το μέρος μαζί, κάθεστε σε κάποιο ταβερνάκι κι απολαμβάνετε τη χαλάρωση και την καλή παρέα σας, ενώ το βράδυ αφού επιστρέψετε, θα αράξετε σε ένα απ’ τα δωμάτια να πιείτε ένα κρασάκι ακόμα. Όλο και κάποιο καβγαδάκι θα τον/την κάνει να φύγει άρον-άρον για το δωμάτιό του/της.

Το σίγουρο είναι ένα, όλοι έχουμε υπάρξει και μπακούρια-φαναρτζήδες αλλά κι ερωτευμένοι, και καλό είναι να μην το ξεχνάμε όταν βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη. Στην πρώτη περίπτωση, ας χαρούμε τουλάχιστον που οι φίλοι μας, αν κι ερωτευμένοι, δε μας παραμελούν, οπότε ας δεχτούμε κι εμείς μερικές αμήχανες στιγμές. Αφού είναι ευτυχισμένοι, δε χάθηκε ο κόσμος. Στη δεύτερη περίπτωση, εννοείται να χαρείς τον έρωτά σου, αλλά μην ξεχνάς ποτέ ποιος ήταν πάντα εκεί για ‘σένα, το κολλητάρι σου!