Καλώς ή κακώς, οφείλουμε να παραδεχθούμε -αν κι είναι δύσκολο να το αποδεχθούμε- ότι τα social media, συγκεκριμένα apps και το διαδίκτυο είναι πλέον το βασικό μέσο για να φλερτάρουμε, να βρούμε σύντροφο, να ερωτευθούμε, να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας και πολλές φορές να χωρίσουμε. Ασφαλώς δεν είναι το μόνο μέσο αλλά είναι σίγουρα το επικρατέστερο.
Κι εφ’ όσον όλα τα παραπάνω έχουν μπει για τα καλά στην ερωτική μας ζωή -πόσο μάλλον αφού κυριαρχούν- ήταν φυσικό κι επόμενο το παιχνίδι του φλερτ, του έρωτα και των σχέσεων, ν’ αλλάξουν σημαντικά ώστε να προσαρμοστούν σ’ αυτήν τη νέα ψηφιακή εποχή.
Μαντέψτε όμως τι είναι αυτό που δεν κατάφερε ν’ αλλάξει κι ούτε πρόκειται να συμβεί «εις τους αιώνας των αιώνων»; Η δυσκολία μας να πούμε με λόγια όλα όσα αισθανόμαστε, φυσικά. Μην είμαι όμως απόλυτη κι αυστηρή αφού πολλές φορές οι πράξεις κι η συμπεριφορά κάποιου λένε πολλά περισσότερα από τις ίδιες τις λέξεις, με αποτέλεσμα να είναι εξ ίσου σημαντικές με τις φράσεις «σε θέλω», «είμαι ερωτευμέν@ μαζί σου», «σε νοιάζομαι» και «σ’ αγαπάω». Και κάπως έτσι λοιπόν, βρήκαμε τα πατήματά μας και στον ψηφιακό κόσμο δημιουργώντας νέα love language -γλώσσα της αγάπης- ή όπως αποκαλείται “Digital love language” –ψηφιακή γλώσσα της αγάπης.
Κάποτε λοιπόν, τα παλιά τα χρόνια -και για να σας δώσω ένα χρονοδιάγραμμα σκεφτείτε μέχρι την εποχή που εμείς οι millenialls ήμασταν κοντά στα 25, δηλαδή 10 χρόνια πριν- όταν θέλαμε να δείξουμε σε κάποιον ότι μας αρέσει φροντίζαμε να μάθουμε πού συχνάζει για να περνάμε από ΄κει κι ίσως αν ήμασταν τυχεροί μαθαίναμε πού μένει και στήναμε καρτέρι δήθεν ότι τυχαία βρεθήκαμε σ’ αυτό το μέρος. Όταν λοιπόν πετυχαίναμε τον σκοπό μας ήταν αδιαμφισβήτητο ότι θα καρφώσουμε το βλέμμα μας πάνω στο άτομο του ενδιαφέροντός μας. Αν δε ήμασταν σε κοινή παρέα δεν ξεκολλούσαμε από δίπλα του και προσπαθούσαμε να του πιάσουμε την κουβέντα.
Τώρα όμως τη θέση των παραπάνω έχουν πάρει τα αιτήματα φιλίας κι ακολούθησης, οπότε φροντίζουμε στη συνέχεια αν γίνουν αποδεκτά, να κάνουμε like -άντε και καμιά καρδούλα οι πιο τολμηροί- σε κάθε φωτογραφία, ανάρτηση, story, βίντεο κι ότι άλλο δημοσιεύεται από το εν λόγω άτομο. Ίσως βρούμε το κουράγιο να στείλουμε και μήνυμα, δήθεν με αφορμή κάποιο ποστ και με την ελπίδα να πιάσουμε την κουβέντα.
Κι έφτανε -για την παλιά εποχή- η στιγμή που κάποια φλερτ καρποφορούσαν και προχωρούσαν στο στάδιο των ραντεβού. Μετά το ή τα ραντεβού λοιπόν κι αν εξακολουθούσε το ενδιαφέρον μας έπρεπε να κάνουμε περισσότερο αισθητή την παρουσία μας με συχνά τηλεφωνήματα -στο σταθερό αρχικά και στο κινητό από κάποια στιγμή κι έπειτα- και με γραπτά μηνύματα.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα. Αν περάσαμε καλά φροντίζουμε να στείλουμε μήνυμα λέγοντας πόσο όμορφα περάσαμε για να συνεχιστεί το παιχνίδι. Απαντάμε άμεσα σε κάθε μήνυμα ή αν δεν είμαστε διαθέσιμοι εκείνη τη στιγμή ενημερώνουμε για να μη χαλάσει η «μαγιά». Ανεβάζουμε ακόμη τραγούδια και quotes γεμάτα υπονοούμενα με την ελπίδα να πάρουμε τη μία και μοναδική καρδούλα, ασφαλώς από το άτομο αυτό.
Κι εγένετο σχέση -έτσι μιλούσαμε τότε. Αφιερώσεις τραγουδιών στο ράδιο ή με μια απλή τηλεφωνική κλήση, συνομιλίες ή γραπτά μηνύματα που ξεκινούσαν νωρίς το βράδυ και τελείωναν τα ξημερώματα. Οι πιο ρομαντικοί της εποχής άφηναν ραβασάκια στο θρανίο, στο αμάξι, στο γραφείο μας κι οι πιο τολμηροί κι αυθόρμητοι έγραφαν με σπρέι στους τοίχους κι άλλα πολλά.
Και τώρα γράφουμε στους τοίχους, αλλά στους ψηφιακούς. Αναρτούμε τραγούδια ταγκάροντας τη σχέση μας, ανεβάζουμε κοινές φωτογραφίες, αλλάζουμε το status σε «σε σχέση με τάδε άτομο», φτιάχνουμε stories από κοινές μας στιγμές και πάντα ταγκάροντας τη σχέση μας και φτιάχνουμε reels με τα highlights της κοινής μας πορείας.
Και στη μεταξύ μας επικοινωνία όμως εμπλουτίζεται το μενού αφού, πέρα απ’ όλα τα παραπάνω που εξακολουθούν να συμβαίνουν όπως τα είδαμε, στέλνουμε tiktok βίντεο που ξέρουμε ότι θ΄αρέσουν στον έρωτά μας κι ανταλλάσσουμε στοχευμένα ερωτικά quotes και τραγούδια. Φροντίζουμε ακόμη να κάνουμε βιντεοκλήσεις πολύ συχνά ακόμη κι αν πριν από λίγο ήμασταν μαζί, face time για να πάρουμε τη γνώμη του για το οτιδήποτε και να δείξουμε ότι υπολογίζουμε την άποψή του. Στέλνουμε επίσης φωτογραφίες απ’ όπου είμαστε, το ποτό ή το φαγητό μας, τυχόν όμορφα τοπία, ψαγμένες λήψεις από το καφέ ή το μπαράκι συνοδευόμενα από ένα «μακάρι να ήσουν εδώ».
Και για να είμαστε κι απόλυτα ειλικρινείς έχουμε και τον νου μας στους λοιπούς ακόλουθους και φίλους, μήπως υπάρχει κάποιος επίδοξος «ανταγωνιστής», κάνοντας και την αντίστοιχη σκηνή ζηλοτυπίας αν κάτι περίεργο πέσει στην αντίληψή μας. Γιατί η ζήλια στα πλαίσια της διεκδίκησης και του ενδιαφέροντος πάντα ήταν μέσα στο παιχνίδι.
Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν έχει αλλάξει η ανάγκη μας για έκφραση των συναισθημάτων με πράξεις, ούτε η ανάγκη μας για φλερτ κι έρωτα. Έχει απλώς αλλάξει ο τρόπος. Αυτό που επίσης έχει μείνει ίδιο είναι ότι αν ο άλλος δεν ενδιαφέρεται θα το δηλώσει με την απουσία του είτε στην πραγματική ζωή είτε στην ψηφιακή, αφού τα μέσα υπήρχαν κι υπάρχουν και συνεπώς αν δε χρησιμοποιούνται πρέπει να μας πει πολλά, όπως κάθε πράξη άλλωστε.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
