Πώς πάμε από ερωτική νοημοσύνη;

Πώς συνδέεται το σεξ με τη νοημοσύνη; Όπως έχει πλέον αποδειχθεί, η νοημοσύνη δεν είναι απλά μια ιδιότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου που αφορά τις δυνατότητές μας στα μαθηματικά, τη φυσική, την έκθεση κτλ, αλλά ένα σύνολο δεξιοτήτων κι ικανοτήτων σε διάφορους τομείς –επιστήμες, συναισθήματα, σεξουαλικότητα, κοινωνική συμπεριφορά–, καθώς κι η ορθή διαχείρισή τους.

Με βάση τα παραπάνω, λοιπόν, αναπτύχθηκε, πέραν άλλων, κι ο όρος «ερωτική νοημοσύνη», ο οποίος βασίζεται στην καλή γνώση και κατανόηση του εαυτού μας, σε αυτόν τον τομέα, στην αποδοχή των επιθυμιών μας και στην υγιή έκφρασή τους.

Όπως προκύπτει, αυτό το είδος νοημοσύνης δεν είναι επίκτητο, αλλά, όπως κάθε άλλη δεξιότητα, μπορεί να αποκτηθεί και να βελτιωθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας ανάλογα με την εμπειρία μας και –το σημαντικότερο– ανάλογα με τη θέλησή μας, με το πόσο δεκτικοί είμαστε απέναντι στην ερμηνεία του όρου και πόσο μη δεκτικοί στα εκάστοτε στερεότυπα.

Ουσιαστικά, λοιπόν, για τη βελτίωση της σεξουαλικότητάς μας, δεν αρκούν οι τεχνικές κι η μελέτη του Κάμα Σούτρα, αλλά η αποδέσμευση από κοινωνικά στερεότυπα, η συνείδηση της σεξουαλικής μας ταυτότητας κι ασφαλώς η επαφή με άλλους.

Ένα κλασικό παράδειγμα στερεότυπου ήθελε τη γυναίκα σε βοηθητικό κι εκτελεστικό ρόλο κατά τη διάρκεια της πράξης και χωρίς να αναμένει οποιοδήποτε είδος ευχαρίστησης. Αρκούσε μόνο να ικανοποιηθεί ο άντρας. Πολλές γυναίκες μάλιστα τεκνοποιούσαν ακόμα και διψήφιο αριθμό παιδιών, χωρίς ποτέ να έχουν βιώσει οργασμό.

Στην εποχή που διανύουμε, πολλά απ’ τα στερεότυπα αυτά έχουν εξαλειφθεί ή έστω αποδυναμωθεί. Παρ’ όλα αυτά έχουμε πέσει σε άλλη παγίδα. Έχοντας απελευθερωθεί αρκετά σε αυτόν τον τομέα, φτάσαμε στην πλήρη απομυθοποίησή του, καθιστώντας τον σαν μια απλή λειτουργία του ανθρώπινου σώματος αντί να το αντιμετωπίζουμε σαν ιεροτελεστία, η οποία συμβάλλει στην υγεία της σχέσης μας αλλά και στη δική μας.

Ο ερωτισμός κρύβει μέσα του ένα είδος υποταγής, το οποίο αρνούμαστε να δεχθούμε, γιατί συγχέουμε αυτό το είδος υποταγής με τη γενικότερη υποτίμηση σε μια σχέση. Αρνούμαστε να εκφραστούμε όπως θα θέλαμε και να αφεθούμε ολοκληρωτικά στον σύντροφό μας, γιατί το μεταφράζουμε σαν αδυναμία.

Ένα ακόμα λάθος είναι ότι πλέον ζητάμε απ’ το ίδιο άτομο, τον/τη σύντροφό μας, να μας προσφέρει ό,τι κάποτε λαμβάναμε απ’ την οικογένεια, τους φίλους και γενικότερα τον περίγυρό μας. Συγκεκριμένα αποζητάμε την οικειότητα, την ασφάλεια, το αίσθημα της συνέχειας και ταυτόχρονα να μας αποπνέει ένα μυστήριο, όπως την πρώτη μέρα γνωριμίας. Οικειότητα, όμως, στον βαθμό που την επιδιώκουμε, και ταυτόχρονα μυστήριο δε συνάδουν. Το οικείο είναι γνωστό και μας βολεύει, αλλά ακυρώνει τη φρεσκάδα, με αποτέλεσμα να μειώνεται αργά και σταθερά η λίμπιντο.

Παράδειγμα αυτού είναι ότι η επιθυμία για το ταίρι μας αυξάνεται μόλις μας δείξει τον δυναμισμό και την ανεξαρτησία, όπως στην αρχή της σχέσης, καθώς μιλάει με άλλους, τους εντυπωσιάζει ή έρχεται σε αντιπαράθεση μαζί τους ή ακόμα κι όταν το φλερτάρουν/διεκδικούν άλλα άτομα.

Μία επιπλέον λάθος αντίληψη είναι ότι το προγραμματισμένο σεξ συνεπάγεται ρουτίνα κι έτσι καταστρέφει τον αυθορμητισμό, οπότε και πρέπει να αποφεύγεται. Σίγουρα το ξαφνικό δείχνει επιθυμία και πάθος, αλλά –ειδικά στις μακροχρόνιες σχέσεις ή στις σχέσεις όπου υπάρχουν παιδιά κι η καθημερινότητα περιλαμβάνει τα πάντα εκτός από αυτό– ο προγραμματισμός επιβάλλεται. Το να γνωρίζεις ότι θα βρεθείς με το ταίρι σου γι’ αυτόν τον σκοπό, εξάπτει τη φαντασία, σε βάζει στο κλίμα να κάνεις σκέψεις, να στείλεις πονηρά μηνύματα, να προετοιμαστείς, περιποιούμενος τον εαυτό σου. Κι ως γνωστό, σε αυτόν τον τομέα, η ψυχολογία και το μυαλό παίζουν σημαντικότατο ρόλο.

Καλώς ή –για κάποιους– κακώς, το σεξ είναι ένας βασικός παράγοντας για την υγιή υπόσταση μιας σχέσης αλλά και μεμονωμένα για το άτομο, και γι’ αυτό δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν υποχρέωση αλλά σαν κάτι απαραίτητο για την ψυχολογική μας ισορροπία και την εξέλιξη της σχέσης μας, οπότε η μελέτη και κατανόηση του όρου «ερωτική νοημοσύνη» είναι παραπάνω από χρήσιμη κι απαραίτητη.