Τι είναι αυτό που φέρνει την έλξη; Η απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη και συνεπώς δεν μπορεί να δοθεί μονολεκτικά.
Αδιαμφισβήτητα οι περισσότεροι από εμάς γοητευόμαστε από άτομα που φέρουν ιδιότητες και χαρακτηριστικά που εμείς δε διαθέτουμε. Κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, αφού ουσιαστικά θαυμάζουμε όλα εκείνα που ευχόμαστε -έστω κι υποσυνείδητα- να είχαμε, αλλά δεν τα έχουμε καταφέρει. Βλέπουμε μπροστά μας στοιχεία που προκαλούν δέος, θαυμασμό και οδηγούν σε ερωτική έλξη -αρχικά τουλάχιστον. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, αυτόματα θεοποιούμε το άτομο που τα διαθέτει και το ερωτευόμαστε. Τα παραδείγματα άπειρα. Κάποιοι θαυμάζουμε την ανεξαρτησία του άλλου, κάποιοι την αναισθησία του, άλλοι τον τρόπο που διαχειρίζεται μια δύσκολη κατάσταση κι η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Εξελίσσεται, λοιπόν, η σχέση κι εμείς επηρεασμένοι απ’ όλα τα παραπάνω, πίνουμε νερό στο όνομα του έρωτά μας. Ποιο είναι όμως το δυσκολότερο κομμάτι σε μια σχέση; Πού την πατάμε και δεν έχουμε τα κότσια να το παραδεχτούμε; Μας τρομάζει η αλλαγή και κυρίως όταν αφορά εμάς.
Η αλλαγή είναι μια λέξη που φοβόμαστε ν’ ακούμε, ειδικά στον ερωτικό τομέα που έχουμε την ανάγκη -περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον- να νιώθουμε τη σταθερότητα στο πετσί μας. Χτίζουμε τη ρουτίνα μας, μέρος της οποίας είναι ασφαλώς κι η δική μας στασιμότητα, υπό το πρίσμα της δικαιολογίας «έτσι ήμουν κι έτσι θα ‘μαι». Δε λέω, είναι καλό να γνωρίζεις ποιος είσαι, αλλά είναι καλύτερο να μην είσαι απόλυτος, ν’ αφήνεσαι στο ν’ ανακαλύψεις νέες πτυχές του εαυτού σου και στο τέλος να κάνεις τον απολογισμό.
Κι αυτό ακριβώς είναι το σημείο που την πατάμε οι περισσότεροι, αφού αρνούμενοι να βάλουμε απέναντί μας τον ίδιο μας τον εαυτό και να του μιλήσουμε ντόμπρα, ν’ ασκήσουμε την αυτοκριτική μας και να φροντίσουμε να πετύχουμε την αυτοβελτίωση κι αυτοεξέλιξη, καταλήγουμε να ξεχνάμε πού θέλουμε να φτάσουμε. Παραβλέπουμε ξαφνικά την ανάγκη μας ν’ αποκτήσουμε τα χαρακτηριστικά του συντρόφου μας που εξ αρχής θαυμάζαμε και διαλέγουμε τον εύκολο δρόμο. Ποιος είναι αυτός; Να φτάσουμε να μας εκνευρίζουν κάπου στην πορεία της σχέσης.
Μας τυφλώνει ο εγωισμός κι η ανάγκη μας να κάνουμε τον άλλον κεκτημένο μας. Πασχίζουμε να γίνει το δεδομένο μας κι έτσι ξοδεύουμε όλη την ενέργειά μας σ’ αυτήν την προσπάθεια, αντί να τη διοχετεύσουμε στο να γίνουμε οι καλύτερες δυνατές πτυχές του εαυτού μας. Κι όσο αυτό δε συμβαίνει τόσο ο μέχρι πρότινος άνθρωπός μας, αυτός που θαυμάζαμε, αυτός που ερωτευτήκαμε, καταλήγει να γίνεται εχθρός μας, ακριβώς για όλα εκείνα όσα στην αρχή μας γοήτευσαν.
Κι είναι απόλυτα λογικό να συμβεί αυτό, αφού ό,τι δεν μπορούμε να το δαμάσουμε και να το φέρουμε στα μέτρα πρέπει να το δαιμονοποιήσουμε, καταλήγοντας ν’ αναρωτιόμαστε «πώς την πάτησα πάλι» και «συνεχώς πέφτω σε άτομα με την ίδια συμπεριφορά». Μαντέψτε όμως, ούτε έγινε τυχαία, ούτε παραμυθιαστήκαμε κάπου, απλώς βρήκαμε σ’ αυτόν τον άνθρωπο και σε κάθε επόμενο όσα λαχταράμε να γίνουμε κι απλώς δεν προσπαθήσαμε να επιτευχθεί.
Ο σκοπός σε μια σχέση δεν είναι να έρθει ο ένας στα μέτρα του άλλου -κι αυτό είναι που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε οι περισσότεροι. Σκοπός είναι η συνεχής αλλαγή, όσο κι αν αυτό μας τρομοκρατεί. Δύο άνθρωποι καλούνται να συνυπάρξουν, να εμπνεύσουν και να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον, να μάθουν ο ένας από τον άλλον. Αυτό δε σημαίνει ότι ξαφνικά θα ξεχάσουμε όλα όσα ξέραμε για εμάς και θα φροντίσουμε επιμελώς να γίνουμε καθρέφτες της σχέσης μας. Σημαίνει όμως ότι θα προσπαθήσουμε ν’ αναγνωρίσουμε τα λάθη μας απέναντι σ’ εκείνα τα χαρακτηριστικά του συντρόφου μας που θαυμάσαμε εξ αρχής. Ότι θα του επιτρέψουμε να γίνει δάσκαλος στην προσπάθειά μας να τ’ αποδεχτούμε αρχικά κι έπειτα στην πορεία, ασκώντας την αυτοκριτική μας, να τ’ αφομοιώσουμε και να γίνουν κτήμα μας.
Ας διαλέξουμε τελικά αν θέλουμε ο άνθρωπος δίπλα μας να γίνει δάσκαλος και σύντροφος ή πρώην κι εχθρός.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
