Πώς να σε φλερτάρει πίσω όταν δε δίνεις καθόλου χώρο;

Συμφωνώ με τη φράση «συν Αθηνά και χείρα κίνει», αφού από μόνος του ο Θεός του καθενός δεν αρκεί για να επιτύχει όσα επιθυμεί. Ούτε το σύμπαν όμως- ξέρετε αυτό που όταν θέλεις κάτι πολύ συνωμοτεί για να τ’ αποκτήσεις- είναι αρκετό, εάν κι εμείς οι ίδιοι δεν ξεφύγουμε λίγο από τη βολή μας.

Ασφαλώς, όλα τα παραπάνω ισχύουν, αν μη τι άλλο και στον έρωτα, αφού προκειμένου να κερδίσεις το άτομο του ενδιαφέροντός σου πρέπει να την τιμήσεις τη φανέλα σου. Τι όχι; Είναι κι αυτό μια επιλογή η αλήθεια, που οδηγεί όμως με μεγάλη πιθανότητα, σ’ αυτά τα ύπουλα, τα μακριά από μας, τ’ απωθημένα. Για να έχεις λοιπόν μια ελπίδα να κερδίσεις μια θέση στην καρδιά κάποιου, δεν αρκούν οι επικλήσεις προς ανώτερες δυνάμεις, αλλά χρειάζεται να βάλεις κι εσύ το χεράκι σου. Προσοχή όμως στο κενό μεταξύ συρμού κι αποβάθρας, αφού η υπερπροσπάθεια οδηγεί σ’ άλλα μονοπάτια, δύσβατα και ζόρικα.

Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι η καρδούλα σου αρχίζει να χτυπάει διαφορετικά για ένα άτομο κι αποφασίζεις να μη στηριχτείς σε κανέναν άλλον πέρα από τις δικές σου δυνάμεις, για να το κατακτήσεις. Οπλίζεσαι με όσο θάρρος και θράσος έχεις και βάζεις σκοπό της ζωής σου να κερδίσεις τον έρωτά του. Διεκδικείς το άτομο αυτό με κάθε τρόπο και μέσο, κάνεις κατάθεση ψυχής σε κάθε επαφή σας, είτε δια ζώσης είτε μέσω μηνυμάτων και φροντίζεις να δείχνεις ότι έχεις απεριόριστη υπομονή κι επιμονή στον νέο σου αυτόν στόχο. Μια υπομονή  άνευ προηγουμένου -ήταν να μην το πάρεις απόφαση να κινηθείς- που σε καθιστά, ίσως άθελά του, δεδομένο στα μάτια του άλλου.

Και το παιχνίδι ξεκινάει με τον έρωτά σου να έχει εμφανώς την κατοχή κι εσύ να έχεις χάσει τη μπάλα. Κι όσο χάνεις την μπάλα, τόσο περισσότερο προσπαθείς, τόσο περισσότερα ανέχεσαι, συμπεριλαμβανομένων αδιάβαστων μηνυμάτων που διαβάστηκαν αλλά δεν απαντήθηκαν, συναντήσεων που ακυρώθηκαν χωρίς να δοθούν εξηγήσεις κι η λίστα καταλήγει σε πάπυρο. Κι όσο συμβαίνουν αυτά, τόσο βγαίνεις στην επίθεση μήπως πετύχεις το σωτήριο γκολ. Έλα όμως που έτσι ανοίγεις την άμυνά σου και τρως τα γκολάκια αμάσητα.

Αν είσαι τυχερός το άτομο αυτό θα υποκύψει κάποια στιγμή κι εσύ περιχαρής θα πανηγυρίζεις την απρόσμενη νίκη σου στις καθυστερήσεις. Είναι όμως ατόφια η νίκη; Κατάφερες δηλαδή όντως να πείσεις και να γοητεύσεις τον έρωτά σου με όλη αυτή την προσπάθεια που έκανες, ή μήπως τον έφερες σε θέση ισχύος και γοητεύτηκε καθαρά και μόνο από την επιρροή που έχει πάνω σου;

Εάν όντως συνωμότησε μαζί σου το σύμπαν, αυτό θα φανεί άμεσα στο ξεκίνημα της σχέσης σας, αφού όλα θα κυλήσουν ομαλά, με ενθουσιασμό και πάθος όπως αρμόζει στη γέννηση ενός νέου έρωτα. Αν όμως το σύμπαν αποφάσισε να γελάσει εις βάρος σου και να σε ρίξει στη δεύτερη περίπτωση, τότε πιάσε δυο ποτήρια να πιούμε παρέα στην υγειά σου, αφού οι κόποι σου όχι μόνο δεν ανταμείβονται, αλλά το αντίθετο, αφού το κυνήγι, η υπερπροσπάθεια, η υπομονή κι η επιμονή που τόσο καιρό έδειξες πρέπει -το πρέπει είναι στο μυαλό σου- να συνεχίσουν για να κρατήσεις το κατ’ εσέ πολύτιμο τρόπαιο.

Ο υποτιθέμενος έρωτας, όχι απαραίτητα σκόπιμα, θεωρεί δεδομένη τη δική σου προσπάθεια κι αυτό τον οδηγεί στη δίκη του απραξία. Έχει χαραχτεί στο μυαλό και στο υποσυνείδητό του, ότι οτιδήποτε και να συμβεί, να κάνει ή να μην κάνει κατά περίπτωση ο ίδιος, εσύ θα είσαι εκεί και καρτερικά θα περιμένεις, θα επιμένεις, θα υπομένεις κι όλα τα ρήματα με την ίδια κατάληξη- γιατί επέλεξες να παίξεις με τον τρόπο αυτό διαλέγοντας μια θέση -και καλά- υπό, ίσως για να έχεις το άλλοθι του «εγώ προσπάθησα τόσο».

Μα στον έρωτα οι αριθμοί δε βγαίνουν με τέλεια διαίρεση και πάντα μένει υπόλοιπο στο τέλος. Πρέπει να αφήνεις και τον άλλο να παίζει τα χαρτιά του, γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να φέρει ευθύνη για το αποτέλεσμα. Τη σχέση δε θέλεις να τη ζήσεις στο κεφάλι σου μόνο, άρα γιατί να την ξεκινήσεις με αυτή τη λογική; Άλλωστε, σκέψου το κι έτσι, βάζοντας μόνο το δικό σου χρώμα στον πίνακα που φτιάχνετε, όσο ωραίος κι αν είναι, θα μείνει για πάντα μονόχρωμος. Το λες και βαρετό, τι όχι;