Λένε ότι για να ξεπεράσεις έναν χωρισμό χρειάζεται ένας μήνας για κάθε έναν χρόνο της σχέσης. Δέχομαι ότι μπορεί να ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν είναι ο κανόνας. Είμαι ακόμη πιο σίγουρη ότι δεν ισχύει για μένα στη δική μας περίπτωση. Και πώς να ισχύει άλλωστε αφού εσύ ήσουν πάντα η εξαίρεση στη ζωή μου1 Γιατί να πιστέψω ότι τώρα θα είναι διαφορετικά;
Ξεκίνησες ως το μεγαλύτερο απωθημένο μου, αυτό που δεν τολμούσα ν’ αγγίξω πέρα από τις σκέψεις και τα όνειρά μου μην τυχόν και σε χάσω οριστικά, συνειδητοποιώντας ότι δε θα σ’ έχω ποτέ. Γοητευτική και πλανεύτρα η ιδέα του άφθαρτου κι αιώνιου κι εγώ αφέθηκα ολοκληρωτικά κι απόλυτα. Παραδόθηκα άνευ όρων και συνειδητά σε μια ψευδή κατάσταση, μόνο και μόνο για να μείνει μέσα μου ζωντανή η ελπίδα ότι θα έρθει στιγμή που εμείς οι δυο θα είμαστε μαζί. Υπήρξες το πιο όμορφο ψέμα που έχω έρθει ποτέ αντιμέτωπη.
Μέχρι που ίσχυσε το μεγαλύτερο κλισέ, αυτό που λέει ότι «όταν κάτι το θέλεις πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να τ’ αποκτήσεις» κι έγιναν όλα τα παραπάνω η πραγματικότητά μου. Μια πραγματικότητα που ανέλπιστα ήταν πιο δυνατή κι έντονη από κάθε φαντασίωσή μου έως εκείνη τη στιγμή. Σπάνιο φαινόμενο τα όνειρα να συναντούν την αλήθεια κι ακόμη πιο σπάνιο η δεύτερη να ξεπερνάει τα πρώτα. Κατάλαβες τώρα γιατί ήσουν η εξαίρεση στον κανόνα μου;
Και να που τελικά ήρθα αντιμέτωπη με όσα εξ αρχής φοβόμουν· το ιδεατό έγινε απώλεια, το άφθαρτο έγινε πόνος και το αιώνιο έγινε «ποτέ». Και τώρα που ήρθαν έτσι τα πράγματα δεν έχω τη δυνατότητα να βρω καταφύγιο σε ιδανικές και πλαστές σκέψεις και καταστάσεις, αφού έχεις υπάρξει πια η μεγαλύτερη αλήθεια μου. Πορεύομαι μόνο με τις αναμνήσεις μας κι οι άτιμες πονάνε. Δεν είναι εύκολο βλέπεις ν’ αναζητώ τα χάδια, τα φιλιά, τις αγκαλιές και τις στιγμές που έζησα μαζί σου και να μην μπορώ πλέον να τ’ απολαύσω, παρά μόνο ν’ ανακαλώ τον απόηχο των συναισθημάτων μου.
Καταφέρνω να βρω λίγη παρηγοριά μόνο στα μηνύματά μας. Σ’ αυτά που πάντα ήσουν ο πρώτος για μια καλημέρα κι ο τελευταίος για μια καληνύχτα, κάνοντας το πρόσωπό μου να φωτίζεται από ένα τεράστιο χαμόγελο. Στηρίζομαι λίγο στα μηνύματά σου που έγραφες με τη γλώσσα του έρωτα και της τρυφερότητας, απογειώνοντάς με με κάθε «μου λείπεις», «θέλω να σε δω», «σε χρειάζομαι» και «σ’αγαπώ» και που ήταν παραπάνω από αρκετά για να φτιάξει η κάθε μου μέρα. Ανακουφίζομαι ελάχιστα όταν διαβάζω ξανά τα «σε λίγο θα είμαι εκεί» σου, που μ’ έκαναν να ανυπομονώ σαν μικρό παιδί που του έταξαν δώρο και το περιμένει από λεπτό σε λεπτό. Για μένα εσύ ήσουν το δικό μου.
Κοιτάζω ξανά και ξανά, σχεδόν ευλαβικά, κάθε συνομιλία μας προκειμένου να καλύψω το κενό που νιώθω μέσα μου. Και κάθε φορά που τις διαβάζω αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο πώς γίνεται να χωρέσουν όλα αυτά σε μερικούς μήνες που δήθεν θα είναι αρκετοί για να ξεχάσω. Απορώ με ποιον τρόπο όλες αυτές οι στιγμές, όλα αυτά τα λόγια, όλα όσα ζήσαμε κι όλα όσα φαντάστηκα κι ήλπιζα ότι θα ζήσουμε, μπορούν να διαγραφούν ή έστω να γίνει ανεκτός ο πόνος της απώλειάς τους, σε λίγους μήνες. Δεν μπορώ να δεχθώ και να πιστέψω πως θα γίνεις έτσι ξαφνικά ο κανόνας.
Γι’ αυτό λοιπόν κρατώ ότι σε κάποιο όνειρό μου είσαι ακόμη τ’ απωθημένο μου. Σε κάποια σκέψη μου είσαι ακόμη ο έρωτάς μου. Σε κάποιο μήνυμά σου ακόμη σου λείπω κι είμαι στη ζωή σου. Σε κάποια ψευδαίσθησή μου είσαι ακόμη ο φίλος, ο σύντροφος και το στήριγμά μου. Και δεν ξέρω αν ποτέ θα είναι εφικτό ν’ αλλάξει κάτι απ’ αυτά ή όλα, αλλά ξέρω σίγουρα ότι σε κάθε κανόνα μου είσαι η εξαίρεση.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
