Τα τρίτα πρόσωπα πλησιάζουν όταν βρίσκουν χαραμάδες;

Υπάρχουν άτομα που δε διστάζουν να στην πέσουν, ανοιχτά, απροκάλυπτα και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, ακόμα και μπροστά στη σχέση σου. Δε γίνεται λόγος για πρόστυχες και προκλητικές συμπεριφορές αλλά για καθαρό κι όμορφο φλερτ, με έξυπνες ατάκες, ματιές και χαμόγελα. Αν σου έχει συμβεί, αντιλαμβάνεσαι πολύ καλά την αμηχανία μιας τέτοιας κατάστασης. Αν όχι, μη σου τύχει.

Συνήθως, τα εκδηλωτικά αυτά τυπάκια είναι δακτυλοδεικτούμενα και στήνονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου χωρίς ελαφρυντικά. Μπορούμε, πράγματι, να τα κατηγορήσουμε ελαφρά την καρδία; Αν το άτομο αυτό έχει επίσης σχέση ή το κάνει γιατί εξιτάρεται αποκλειστικά από όποιον δεν μπορεί να έχει, σίγουρα αποτελεί μια κατηγορία από μόνο του. Σε περίπτωση όμως που είναι ελεύθερο, για ποιο λόγο ακριβώς κατηγορείται;

Ουσιαστικά, κρίνεται επειδή θεωρεί ασήμαντο κάθε εμπόδιο μπροστά στην κατάκτηση του στόχου του, μπροστά ίσως σε μια πιθανή ευτυχία του, την οποία έχει ενδεχομένως ονειρευτεί μ’ αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Ρισκάρει, τα παίζει όλα για όλα, με την ελπίδα ότι, αν καταφέρει να βρει έστω και μία χαραμάδα, θα τρυπώσει για τα καλά. Ίσως ακόμα, προβαίνει σκόπιμα στην αποκάλυψη του ενδιαφέροντός του μπροστά στη σχέση του ατόμου που διεκδικεί, σαν ένδειξη δυναμισμού, σαν δείγμα του μέχρι πού μπορεί να φτάσει για το άτομο που θέλει, μια σύγχρονη μάχη.

Διεκδικεί με πάθος κι αφοσίωση τον άνθρωπο που του αρέσει ή που μπορεί και να ‘χει ερωτευτεί (ξέρουμε καλά πως ο έρωτας ευδοκιμεί μια χαρά και σε ενικό αριθμό, σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο). Και στην τελική, αυτό δεν αποζητάμε όλοι; Κάποιον να μας κυνηγήσει, χωρίς να τον νοιάζει τίποτα; Ασφαλώς θα πούμε αρχικά, αλλά ταυτόχρονα έχουμε την απαίτηση να γίνεται μόνο από όσους μας ενδιαφέρουν και για όσο είμαστε ελεύθεροι. Στον έρωτα, όμως, δεν υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά -όσο κι αν αυτό θα επιθυμούσαμε.

Άρα τι, στ’ αλήθεια, είναι αυτό που μας οδηγεί στο να κατηγορούμε αυτούς τους ανθρώπους;  Σαν να μοιάζουν ύπουλα τα κίνητρα για τα κατηγορώ μας. Καταρχάς, είναι η αμηχανία που σου προκαλούν, είτε είσαι ο στόχος είτε ο σύντροφος του στόχου, καθώς κι η ζήλια στη δεύτερη περίπτωση. Προβάλλεις, δηλαδή, δικά σου άβολα/αρνητικά συναισθήματα σε συμπεριφορές άλλου. Δυστυχώς, είναι δικό σου θέμα να τα διαχειριστείς. Πάντα θα υπάρχουν άτομα να σου προκαλούν αμηχανία. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος που εσύ το διαχειρίζεσαι.

Άλλος λόγος –πολλές φορές σε συνδυασμό με τον προηγούμενο– που τους κρίνουμε αυστηρά είναι αυτές οι χαραμάδες. Όταν η σχέση σου δεν έχει γερές βάσεις –δεν υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ σας, είτε δικαιολογημένα είτε αδικαιολόγητα, ή έχει επέλθει κορεσμός– το οικοδόμημα μοιάζει εύθραυστο. Το γνωρίζετε καλά, τόσο εσύ όσο κι ο σύντροφός σου, έστω κι υποσυνείδητα, απλά δε θέλετε να το παραδεχτείτε, τουλάχιστον ακόμα. Επικρατεί, λοιπόν, φόβος ότι το τρίτο άτομο θα βρει έδαφος να εισχωρήσει στη σχέση σου. Και τι πιο εύκολο απ’ το να κατηγορήσεις έναν τρίτο, έναν άσχετο, σαν αντιπερισπασμό, ώστε να αποφύγεις την πραγματικότητα;

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αν δεν είσαι καλά στη σχέση σου, φαίνεται.  Ίσως μάλιστα δίνεις λαβές στον άλλον –ανταποκρίνεσαι έστω και διακριτικά στο κάλεσμά του– σαν μια προσπάθεια να επιβεβαιωθείς, να κάνεις τον σύντροφό σου να ζηλέψει, ή, πού ξέρεις, να κερδίσεις μια νέα σχέση. Ο σύντροφός σου όμως, δεν είναι αφελής, θα το αντιληφθεί. Συνήθως, δηλαδή.

Αν είσαι σε σχέση με σωστές βάσεις, κανένας δε θα προσπαθήσει να κάνει τον άλλον να ζηλέψει σκόπιμα, ούτε θα ‘χει την ανάγκη να επιβεβαιωθεί, κι άρα να γοητευτεί από μια τέτοια διεκδίκηση, ενώ φυσικά δε θα υπάρχουν τρύπες, ικανές να εισχωρήσει άλλο άτομο. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο άμεσα εμπλεκόμενος εκφράζει ορθά κοφτά και χωρίς κανένα περιθώριο αμφιβολίας στον διεκδικητή ότι δεν ενδιαφέρεται και το συμβάν θεωρείται λήξαν, απλά, λιτά κι απέριττα.

Η διαχείριση των συναισθημάτων μας και της πραγματικότητας που ζούμε, μαζί με τυχόν ανασφάλειες και φόβους μας σε μια σχέση, είναι δικό μας πρόβλημα. Όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα ‘μαστε, μόνοι ή με παρέα.