Τι έκανες γι' αυτό που σού φταίει πέρα από παράπονα;

Αδιαμφισβήτητα, ο φόβος αποτελεί την πανάκεια των συναισθημάτων, αφού συνήθως μας μουδιάζει, παραλύει κάθε λογική και μας καθιστά πολλές φορές ανίκανους να δράσουμε και να αρπάξουμε τα ηνία, προκειμένου να διεκδικήσουμε μια θέση στα όποια όνειρά μας.

Ασφαλώς το κακό της υπόθεσης, όταν αναφερόμαστε σ’ αυτό το συναίσθημα, δεν είναι ο ίδιος ο φόβος, αλλά ο τρόπος που εμείς τον διαχειριζόμαστε. Είναι, δηλαδή, απόλυτα φυσιολογικό ο καθ’ ένας από εμάς να έχει φοβίες, ανασφάλειες και δαίμονες κι αλίμονο σε όποιον ισχυρίζεται το αντίθετο, αφού ουσιαστικά όλα τα παραπάνω αποτελούν κίνητρο για να κυνηγήσεις την κατεύθυνση που θέλεις, αρκεί να διαχειριστείς σωστά τη διαδρομή κι όχι να επιτρέψεις να σε καταβάλλουν οι λακκούβες. Θα έπρεπε δηλαδή, να μας ιντριγκάρουν και να μας πεισμώνουν ώστε να επιθυμούμε να γίνουμε η καλύτερη δυνατή εκδοχή μας και να παθιαζόμαστε υπέρ των ονείρων μας και κατά των αρνητικών συναισθημάτων που προσπαθούν να μπουν εμπόδιο.

Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, ο φόβος είναι δύσκολα διαχειρίσιμος-ίσως περισσότερο από κάθε άλλο συναίσθημα-κι αυτός είναι κι ο λόγος που του επιτρέπουμε να μας επηρεάσει τόσο πολύ και τόσο αρνητικά, σ’ όλες τις πτυχές της ζωής μας, αντί να τον εκμεταλλευτούμε υπέρ μας.

Καθημερινά λοιπόν γκρινιάζουμε, μιζεριάζουμε και κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας, πιστεύοντας ότι όσα λαχταρούμε κι επιθυμούμε να μας συμβούν, είναι άπιαστα. Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας, πως ό, τι ζητάμε είναι αυτό που δε θα έχουμε ποτέ και μ’ αυτή τη λανθασμένη φιλοσοφία πορευόμαστε.

Και την τηρούμε πιστά σ’ όλους τους τομείς της ζωής μας- φιλικό, οικογενειακό, επαγγελματικό, ερωτικό. Παραδείγματος χάρη, δεν είμαστε ευχαριστημένοι από το εργασιακό μας περιβάλλον ή ακόμα, επιθυμούμε εντελώς διαφορετική πλεύση ως προς το αντικείμενο εργασίας μας. Ισχύει; Τι έκανες γι’ αυτό πέρα από το να παραπονιέσαι; Φρόντισες να κάνεις έστω και μικρά βήματα προς την κατεύθυνση που θα ήθελες να πας -να πεις ότι προσπάθησες- ή φοβάσαι ότι θ’ αποτύχεις και κάθεσαι στα αυγά σου;

Ακόμα και στον έρωτα, ενδιαφέρεσαι για κάποιον άνθρωπο κι αμέσως αρχίζεις τις επικλήσεις προς ανώτερες δυνάμεις να τον φέρουν στην αγκαλιά σου κι όσο αυτό δε συμβαίνει, μάντεψε, κλαις κι οδύρεσαι ότι πας και πέφτεις με τα μούτρα σ’ άλλο ένα απωθημένο. Αυτό που δεν αναρωτήθηκες είναι, αν πραγματικά έκανες κάτι ώστε, αντί για απωθημένο, να γίνει σύντροφός σου. Προσπάθησες; Διεκδίκησες; Τις περισσότερες φορές όχι, από φόβο ότι θα απορριφθείς κι έτσι άφησες τη μέρα να γλιστρήσει. Προτιμάς ουσιαστικά να παραπονιέσαι ότι δεν μπορείς να έχεις δίπλα σου αυτόν τον άνθρωπο, από το να ξεκαθαρίσεις αν όντως υπάρχει έστω μια μικρή πιθανότητα, αφήνοντας κάθε ευκαιρία για δράση στο ντουλάπι.

Το ίδιο μοτίβο ακολουθείς για κάθε επιθυμία, στόχο κι όνειρό σου. Δημιουργείς στο μυαλό σου προσδοκίες, ελπίζεις και δε δρας από φόβο και μάλιστα σε κάθε μορφή του. Σε νικά η εκδοχή της  απόρριψης, ο φόβος να εκφραστείς όπως θέλεις μη τυχόν και σου κολλήσουν άλλη μια ταμπέλα, ο φόβος της αποτυχίας, ο φόβος μήπως στην προσπάθεια χάσεις τα ήδη κεκτημένα σου, ο φόβος της συνήθειας και της βολής. Κι αντί να παραδεχθείς όλα τα παραπάνω, να κοιτάξεις τα σκοτάδια σου κατάματα και να παλέψεις να τα φωτίσεις υπέρ σου, αποδεικνύοντας σε σένα ότι μπορείς ή τουλάχιστον προσπαθείς, προτιμάς να μένεις άπραγος, να περιμένεις να γίνουν όλα μαγικά και να βρεθούν ξαφνικά στον δρόμο σου, σαν μάνα εξ’ ουρανού.

Κι όσο αυτό ασφαλώς δε συμβαίνει, απογοητεύεσαι, αλλά έχεις ταυτόχρονα και το θράσος να δικαιολογείς το εαυτό σου και την απραγία σου, λέγοντας ότι όσα ζητάς δε γίνονται. Τα ‘πε κι ο μεγάλος ποιητής, μα ίσως μπορούμε, να κάνουμε ένα μικρό βηματάκι σήμερα.  «Που να πάρει η ευχή βρέθηκε πάντα να ζητάμε ίσα ίσα εκείνο που δε γίνεται». Οδ. Ελύτης