Κάποιες είναι η αιτία να ξαναζούμε τις πιο όμορφες στιγμές μας κι έτσι να νιώθουμε νοσταλγία, χαρά κι ευφορία. Κάποιες άλλες πάλι γίνονται η αφορμή για να ξυπνήσουν επώδυνες και δυσάρεστες αναμνήσεις και συνεπώς να νιώσουμε θλίψη, πόνο ίσως και θυμό. Ο λόγος για τις φωτογραφίες και συγκεκριμένα αυτές με πρώην.
Τι πιο φυσιολογικό, ζώντας έναν έρωτα -παθιασμένο και παράφορο ή γλυκό και ρομαντικό- να υπάρξουν φορές που ένας εκ των δύο θα θελήσει ν’ απαθανατίσει αυτές τις μικρές στιγμές ευτυχίας; Και σ’ αυτό το σημείο, ας σκεφτούμε για λίγο τη μαγεία αυτής της εφεύρεσης, αφού σε μια απεικόνιση, εκτός των ατόμων και του τόπου, μετουσιώνονται συναισθήματα κι εμπειρίες. Σαν να έχουμε τη δυνατότητα να εγκλωβίζουμε τον χρόνο σε μια αποτύπωση, να παγώνουμε για πάντα μα ανάμνηση, κι έπειτα ν’ ανατρέχουμε πίσω σ’ αυτήν, όσες φορές νιώσουμε την ανάγκη.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο και στον έρωτα, αφού όσες αναμνήσεις του και να εγκλωβίσουμε, όσες στιγμές του κι αν παγώσουμε, κάποιες σχέσεις δεν κρατούν για πάντα. Κι έτσι, ανάλογα το είδος της σχέσης, τον τρόπο χωρισμού αλλά και την πιθανή ύπαρξη άσβεστων συναισθημάτων -για τη μία ή και τις δύο πλευρές- κάποιοι καταλήγουν να σβήνουν κάθε ίχνος πρότερης ευτυχίας συμπεριλαμβανομένων και των φωτογραφιών, δίνοντας βαρύτητα στον πόνο, στον θυμό και στον εγωισμό, ενώ κάποιοι άλλοι επιλέγουν να τις κρατήσουν σαν ένα κομμάτι του εαυτού τους, δίνοντας βαρύτητα στο μεγαλείο των όσων έζησαν.
Κι αυτή η δεύτερη κατηγορία είναι η ίδια που, με μεγαλύτερη πιθανότητα, θ’ αντιμετωπίσει προβλήματα, τσακωμούς και ζήλιες σε μια επόμενη σχέση, εξ’ αιτίας αυτής της επιλογής. Δεν είναι εύκολο για το νυν ταίρι να έρχεται αντιμέτωπο με φωτογραφίες που δείχνουν τον έρωτα του σε στιγμές ευτυχίας μ΄έναν άλλον άνθρωπο.
Μας διακατέχει, βλέπετε εμάς τους ανθρώπους, η γνωστή έπαρση και ψευδαίσθηση ότι η σχέση μας δεν αφιερώθηκε ποτέ και σε κανέναν πριν από εμάς, ότι δεν άγγιξε ούτε δόθηκε ψυχή και σώμα σ’ άλλον άνθρωπο, δε μίλησε τρυφερά ούτε αγκάλιασε με στοργή ή πάθος. Και παρ΄ όλο που κατανοούμε το παράδοξο αυτών των σκέψεων, πέφτουμε πεισματικά στην ίδια παγίδα, ξανά και ξανά. Αρνούμαστε ακόμα και να περάσει σαν ιδέα από το μυαλό μας, πόσο μάλλον να το δούμε να παίρνει σάρκα κι οστά μπροστά στα μάτια μας.
Οδηγούμενοι λοιπόν από τον εγωισμό μας, φουντώνει η ζήλια μέσα μας κι αρχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους κάθε φόβος κι ανασφάλεια που συνήθως προσπαθούμε να καταχωνιάσουμε αντί να ξορκίσουμε. Και κάπως έτσι, οι περισσότεροι καταλήγουμε να ζητάμε δήθεν ευγενικά -και με μια ιδέα χειραγώγησης-, ή και ν’ απαιτούμε επιτακτικά από τον σύντροφό μας, να σβήσει ή να πετάξει κάθε φωτογραφία με πρώην. Αν εκλογικεύσουμε μια τέτοια συμπεριφορά, ουσιαστικά ζητάμε από τη σχέση μας ν’ απαρνηθεί το παρελθόν του, τις αναμνήσεις του, τις στιγμές που μοιράστηκε με κάποιον άλλον, μόνο και μόνο επειδή αποτελούν κόκκινη σημαία για το εγώ μας. Ζητάμε από τον σύντροφό μας να πετάξει κάθε εμπειρία, η οποία τον οδήγησε να γίνει ο άνθρωπος που ερωτευτήκαμε. Απαιτούμε να διαγράψει κάθε βήμα -μικρό ή μεγάλο- το οποίο με κάποιον τρόπο τον έφερε σ’ εμάς. Είναι άραγε τόσο δυνατός ο εγωισμός μας, ώστε αυθαίρετα να παίρνουμε το δικαίωμα να αιτούμαστε ότι μας ανήκει ένας άνθρωπος και μάλιστα αναδρομικά;
Ασφαλώς υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις όπου η σχέση μας κρατάει φωτογραφίες με το πρώην ταίρι του γιατί όντως τρέφει ακόμα συναισθήματα γι’ αυτό, όμως και σ’ αυτή την περίπτωση δε θα έπρεπε να μας φταίνε αυτές. Αντίθετα, θα έπρεπε να μας προβληματίζουν η συμπεριφορά του έρωτα μας, τα δείγματα ότι δεν είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένος σ’ εμάς κι ότι τα συναισθήματά του μοιράζονται ή δεν είναι ξεκάθαρα. Τώρα αν εμείς επιλέγουμε να τ’ αγνοούμε, αποδίδοντας τις όποιες ευθύνες στη σχέση μας, είναι καθαρά δικό μας πρόβλημα, αφού δεν μπορούμε να ορίσουμε στον άλλον πώς θα νιώσει για εμάς ούτε ποια θα είναι η συμπεριφορά του. Μπορούμε όμως να δείξουμε τον δρόμο και συγκεκριμένα αυτόν της φυγής.
Συμπερασματικά, εάν η σχέση σας δεν ανήκει στην τελευταία περίπτωση, δεν έχετε λόγο να φοβάστε τις φωτογραφίες με πρώην που έχετε δει, αυτές που διαγράφηκαν και δεν είδατε ποτέ να έχετε στον νου σας, γιατί αυτές πόνεσαν, αφήνοντας τυχόν κατάλοιπα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
