Υπονοούμενα και κρυφά μηνύματα πίσω από κάθε ποστ

Είναι σαφές πλέον ότι έχουμε αντικαταστήσει την κατά πρόσωπο εκδήλωση συναισθημάτων με την ανάρτηση δημοσιεύσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επιλέγουμε, αντί να μοιραστούμε τη χαρά, τον θυμό, τα νεύρα, την απογοήτευση, τη στεναχώρια μας με το άτομο που τα προκάλεσε, να κάνουμε ένα σχετικό ποστάρισμα γεμάτο υπονοούμενα.

Τσακωνόμαστε με το αμόρε μας και θεωρούμε ότι έχουμε δίκιο, οπότε –εννοείται– τι καλύτερο απ’ το να ανεβάσουμε ένα μελοδραματικό τραγούδι, τονίζοντας έναν συγκεκριμένο στίχο –σαν κείμενο στη δημοσίευση– πετώντας σπόντα για το ταίρι μας. Κάνουμε, συνεχώς ανανέωση του προφίλ μας, περιμένοντας το δικό του like, σαν δείγμα κατανόησης του λάθους του και συνεπώς μεταμέλειας. Εν τω μεταξύ, ανταποκρίνονται όλοι οι υπόλοιποι, στους οποίους απλά αρέσει το τραγούδι, χωρίς να γνωρίζουν το νόημα που κρύβεται πίσω από αυτό.

Πικραθήκαμε απ’ τη συμπεριφορά κάποιου κολλητού ή φίλου κι αποφασίσαμε να αναρτήσουμε ένα φιλοσοφημένο quote, όλο μυστήριο, περί προδοσίας, συνοδευόμενο ίσως από μία στοχαστική φωτογραφία μας. Κανείς δε θα αντιληφθεί την πικρία μας, εκτός, ίσως, απ’ το άτομο για το οποίο προορίζεται.

Ας το πάμε κι αντίστροφα όμως. Ακόμα κι αν είμαστε εμείς οι υπαίτιοι ενός καβγά με τη σχέση ή την παρέα μας, θα προσπαθήσουμε να τους δείξουμε ότι ζητάμε συγγνώμη, ανεβάζοντας μια δημοσίευση η οποία θα υπονοεί πόσο συντετριμμένοι είμαστε, σαν κίνηση καλής θελήσεως για επανασύνδεση. Πολλοί θα τη δουν, λίγοι θα την καταλάβουν.

Το ίδιο, ασφαλώς, συμβαίνει και με την εξωτερίκευση των θετικών συναισθημάτων μας. Έχουμε μόλις γνωρίσει ένα πρόσωπο κι αρχίζουμε να το καψουρευόμαστε σφοδρά, χωρίς όμως να βρίσκουμε το θάρρος να του εξομολογηθούμε τα όσα νιώθουμε, λόγω φόβου απόρριψης. Οπότε διαλέγουμε τον ασφαλή, για εμάς, τρόπο. Δημοσιεύουμε χαρούμενα τραγούδια που υμνούν τον έρωτα και την αγάπη, τραγούδια που εξυμνούν ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό του ατόμου που μας ενδιαφέρει, όπως τα υπέροχα μπλε/πράσινα μάτια του.

Οι ελάχιστοι, φίλοι, λοιπόν που γνωρίζουν την κατάσταση, αρχίζουν το δούλεμα, γράφοντας σχόλια γεμάτα γρίφους, τα οποία είναι ακατανόητα από τους υπόλοιπους. Αγωνιούμε για ένα like απ’ το πρόσωπο που μας έκλεψε την καρδιά, θεωρώντας ότι αν το κάνει, τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Αν πάλι όχι, φοράμε πλερέζες και πενθούμε έναν ακόμα ανεκπλήρωτο πόθο, ενώ ο άνθρωπος ουσιαστικά, ό,τι και να νιώθει, δεν έχει αντιληφθεί το παραμικρό απ’ την ανάρτησή μας. Λογικό…

Τα παραδείγματα δε σταματούν εδώ. Όλο και κάποια φωτογραφία, βίντεο, meme, τραγούδι, quote, θα σας ξυπνήσει μια ανάμνηση ή θα σας θυμίσει ένα εσωτερικό αστείο, κι έτσι θα σπεύσετε σε κοινοποίηση, με εμφανή δήλωση του ονόματος αυτού που θα πιάσει το νόημα ή το μήνυμα της δημοσίευσης. Εξυπακούεται ότι θα ακολουθήσει τεράστιος διάλογος σχετικά με το εν λόγω θέμα, τον οποίο όποιος τυχαίος διαβάσει δε θα καταλάβει απολύτως τίποτα. Τα σχόλια περιέχουν κρυπτογραφημένα μηνύματα, που για εσάς έχουν λογική εξήγηση, αλλά στους υπόλοιπους μοιάζουν απλά ασυναρτησίες.

Διαλέγουμε, ακόμα, να ασκήσουμε κριτική ή να κάνουμε χιούμορ με τον ίδιο τρόπο σχετικά με ελαττώματα ανθρώπων του οικείου περιβάλλοντός μας, όπως, παραδείγματος χάρη, ότι πάντα αργεί στα ραντεβού, δε μιλιέται αν δεν έχει πιει καφέ, ή φλερτάρει πολύ κι εύκολα κι άρα είναι γύπας. Πάντα με τον εξευγενισμένο, χαριτωμένο και γεμάτο υπονοούμενα τρόπο, που μας προσφέρουν τα social media, ώστε και να πάει να προσβληθεί, να πετάξεις ένα «Πώς κάνεις έτσι; Μόνο εμείς ξέρουμε».

Κάποιες φορές, πάλι, επιλέγουμε να εκθέσουμε τη δική μας συναισθηματική κατάσταση. Διανύουμε μια όχι και πολύ καλή μέρα/περίοδο, για τους δικούς μας λόγους, κι αποφασίζουμε να το δηλώσουμε πλαγίως με μία ανάρτηση. Ανεβάζουμε ένα τραγούδι, σαν το “Losing my religion”, κι αναμένουμε τα likes και τις ερωτήσεις τύπου «Τι έπαθες», σαν ανάγκη να στρέψουμε το ενδιαφέρον πάνω μας.

Μας αρέσει, λοιπόν, να εκθέτουμε άτομα –συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας– αλλά και καταστάσεις, αφήνοντας μια εσάνς μυστηρίου. Ή μήπως απλά έτσι βαφτίσαμε την αδυναμία μας να εκφράσουμε ανοιχτά τα συναισθήματά μας, είτε θετικά είτε αρνητικά, και την τάση μας να αποφύγουμε το οποιοδήποτε ίχνος διαλόγου, με την αντίστοιχη ανάληψη ευθυνών;