Ζήτησες το τέλειο και βρέθηκες στο τίποτα

Δεν είναι καθόλου τυχαία η αρχαία ελληνική φράση «Αγαθά κόποις κτώνται», τόσο με την κυριολεκτική όσο και με τη μεταφορική έννοια. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που να μας χαρίζεται, αντιθέτως πρέπει να παλεύουμε για τους στόχους μας κι απλά ελπίζουμε να έχουμε την τύχη με το μέρος μας, ώστε σε πρώτη φάση να τους υλοποιήσουμε και σε δεύτερη φάση, το ευκολότερο δυνατόν.

Επίσης, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας, όταν κοπιάζουμε και δουλεύουμε σκληρά για να αποκτήσουμε κάτι ή κάποιον, τότε, μόλις αυτό συμβεί, η ευχαρίστηση είναι μεγαλύτερη, έπειτα από όλη την προσπάθεια και ενέργεια που ξοδέψαμε για να το επιτύχουμε.

Το ίδιο ακριβώς λοιπόν ισχύει και στον έρωτα κι ας επιλέγουμε να πιστεύουμε το αντίθετο. Έχουμε υπέρ-εξιδανικεύσει με λάθος τρόπο αυτό το συναίσθημα, χάνοντας πλήρως την ουσία του. Ουσιαστικά, έχουμε υπερεκτιμήσει τον «τέλειο έρωτα» κι έχουμε ξεγελάσει τον εαυτό μας ότι έναν τέτοιο επιθυμούμε να ζήσουμε. Θεωρούμε όνειρο ζωής το να αποκτήσουμε μία τέλεια σχέση, να αισθανθούμε την τέλεια αγάπη. Ο όρος «τέλειο» βέβαια αποκτά τελικά, διαφορετική σημασία για τον καθ’ ένα, ανάλογα με τις επιθυμίες του τη δεδομένη χρονική στιγμή, παρ’ όλα αυτά διαμορφώνεται από μερικά, κοινώς αποδεκτά κριτήρια.

Αναζητούμε ένα σύντροφο με τον οποίο δε θα επέλθει η παραμικρή ρήξη, αφού οποιαδήποτε αντιπαράθεση, παρεξήγηση, υποψία τσακωμού λύνεται επί τόπου με διάλογο. Ελπίζουμε στην εύρεση ενός ανθρώπου, με τον οποίο έχουμε την απόλυτη χημεία. Θεοποιούμε  μια σχέση όπου ο σύντροφός μας είναι όμοιός μας, αφού θεωρούμε, τις περισσότερες φορές, ότι πράττουμε τα πάντα σωστά. Ψάχνουμε μια σχέση όπου θα υπάρχει πρόγραμμα σε όλα, στη συνάντηση, στη συζήτηση, στη διασκέδαση, στη συνεύρεση. Όλα είναι στη θέση τους αρμονικά, συμμετρικά και μάλλον βαρετά, θα προσθέσω.

Δεν το αντιλαμβανόμαστε όμως, οπότε τα παραπάνω ακούγονται ιδανικά κι εύκολα στο μυαλό μας, με αποτέλεσμα να πέφτουμε στη μεγαλύτερη παγίδα. Καταρχάς , δεν υπάρχει τελειότητα στη φύση, πόσο μάλλον στον έρωτα και σίγουρα υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Η μαγεία του έρωτα είναι ακριβώς αυτή, ότι είναι το πιο ατελώς τέλειο συναίσθημα.

Πάντα κάτι θα λείπει. Ίσως να είναι το πάθος, αφού αδιαμφισβήτητα έχετε φτάσει σε σημείο να μην τσακώνεστε για τίποτε και όλα στη σχέση σας είναι μια ευθεία, χωρίς αυτές τις μικρές αναταραχές που δίνουν μια νοστιμιά κι ένα περιθώριο εξέλιξης. Μπορεί πάλι, να λείπει η ερωτική φλόγα, αυτή που κάποιες φορές σε τσουρουφλίζει, με μία έκφραση ζήλιας, στα λογικά -πάντα- πλαίσια της συνεχούς διεκδίκησης. Ίσως ακόμα να λείπει η προσωπική ανάπτυξη του καθ’ ένα που απαρτίζει μια τέτοια σχέση, αφού κανείς από τους δύο δεν μπορεί να βελτιωθεί ουσιαστικά, ν’ αναπτυχθεί περισσότερο, ανακαλύπτοντας νέες πτυχές του, νέα όρια και δυνατότητες. Δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόκληση, στην κατά τ’ άλλα αψεγάδιαστη σχέση που έχετε χτίσει.

Κι είναι απόλυτα φυσιολογικό να έρθει στιγμή που όλο αυτό θα γίνει από όνειρο, ο χειρότερος εφιάλτης σου. Μια τέτοια φαινομενικά άψογη σχέση καταλήγει θηλιά στο λαιμό, καθώς δε σου δίνεται η ευκαιρία να παλέψεις για κάτι, οτιδήποτε, ούτε καν για εσένα. Αντιθέτως όλα είναι σίγουρα κεκτημένα και δυστυχώς τα σίγουρα, αργά ή γρήγορα, μετατρέπονται σε δεδομένα. Πολλοί αναζητούν την τελειότητα αλλά στο δεδομένο κανείς δεν έμεινε. Διερωτάσαι πώς είναι δυνατόν να σε κούρασε το τέλειο, όταν πια τελειώσουν τα ψέματα και δεις καθαρά πού κατέληξες. Νιώθεις μάλιστα αχάριστος κι ένοχος, που δεν ευτυχείς ενώ απολαμβάνεις αυτά για τα οποία η πλειοψηφία παρακαλεί.

Ασφαλώς, βάσεις μιας σωστής σχέσης, πρέπει να είναι ο σεβασμός, η ειλικρίνεια, η κατανόηση. Αδιαμφισβήτητα, θα πρέπει να υπάρξουν κάποιες αλληλο-υποχωρήσεις και διάλογος ώστε να επιλύονται τα προβλήματα. Ακόμα περισσότερο όμως, πρέπει να υπάρχει πάθος, διεκδίκηση, καψούρα, πρόκληση και λάθη.  Καψούρα ώστε να διεκδικείς συνεχώς το σύντροφό σου. Πρόκληση κι αλληλοσυμπλήρωση κι όχι δύο όμοια στρατιωτάκια με αυστηρή πειθαρχία. Λάθη που θα δώσουν και στους δύο την ευκαιρία να τα κατανοήσουν, να παλέψουν να τα διορθώσουν ή να τα ξεπεράσουν, αρκεί βέβαια αυτά να μην αγγίζουν τις κόκκινες γραμμές και τα όρια του άλλου. Δεν μπορούμε να ευτυχήσουμε όταν ξέρουμε πως αυτό που ιδανικά θα θέλαμε δεν το έχουμε. Μα αν από τη φράση αυτή βγάλεις μια τόσο δα λεξούλα στην αρχή της, όλες οι πιθανότητες αλλάζουνε υπέρ σου.