Κι όμως συμβαίνει. Να είσαι ερωτευμένος με κάποιον αλλά να μην τον αγαπάς. Καλό είναι να το καταλάβουμε κάποια στιγμή και να το αποδεχτούμε. Δεν είναι μονόδρομος ότι ο έρωτας θα καταλήξει σε αγάπη.
Ο έρωτας δεν είναι καν ένα όμορφο συναίσθημα, όπως η αγάπη. Είναι ένα πονηρό και αιμοβόρο πλάσμα που θέλει να ρουφήξει την ενέργεια του «θύματός» του. Κακώς έχουμε εξιδανικεύσει τον έρωτα ως προάγγελο αγάπης. Στα πρώτα του στάδια ειδικά δεν έχει καμία σχέση με αυτήν.
Γιατί δεν αγαπάς το σύντροφό σου όταν του γκρινιάζεις, επειδή δεν απάντησε μέσα σε 5 λεπτά στο μήνυμα που του έστειλες, όταν δεν την αφήνεις να βγει με την παρέα της, όταν παίρνεις τηλέφωνο κάθε μισάωρο για να δώσει αναφορά και «φύλλο πορείας» πού θα πάει και τι θα κάνει. Και ας μην καγχάσει εδώ κάποιος από τους αναγνώστες, γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν τα έχει πει ή δεν τα έχει κάνει όλα αυτά, και ίσως χειρότερα, όντας ερωτευμένος. Βέβαια έτσι είναι και έτσι οφείλει να είναι ο έρωτας, στην αρχή τουλάχιστον…
Ο έρωτας δεν είναι τυφλός, όπως λένε, μωρός είναι, με την έννοια του άμυαλου, του χωρίς συνείδηση. Σαν μωρό που είναι, τους πρώτους μήνες ύπαρξής του δεν ακούει, δε βλέπει και δεν αντιλαμβάνεται καθαρά την πραγματικότητα. Γελάει με το παραμικρό και κλαίει επίσης με το παραμικρό. Δεν έχει λογική, δεν έχει συναίσθηση.
Γι’ αυτό ακούς κάποιους να λένε: «Μα καλά τι του βρήκε και τον ερωτεύτηκε; Δεν βλέπουν ότι δεν ταιριάζουν; Όλοι οι άλλοι το βλέπουμε!»
Ε όχι, δεν το βλέπουν! Δεν μπορούν να το δουν. Δεν ερωτεύεσαι κάποιον για κάποιο συγκεκριμένο λόγο (γιατί τότε δεν πρόκειται για έρωτα, αλλά για στόχευση και σκοπιμότητα).
Απλώς ερωτεύεσαι. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. Γι’ αυτό μπορεί να σου συμβεί την πιο ακατάλληλη στιγμή με το πιο ακατάλληλο άτομο. Όσοι ισχυρίζονται ότι ερωτεύτηκαν, αλλά δεν ήταν η σωστή στιγμή, η κατάλληλη εποχή γι’ αυτούς και έτσι δεν το προχώρησαν, λένε ψέματα.
Ο έρωτας δε χτυπάει διακριτικά την πόρτα και δε ρωτάει «Συγγνώμη, να περάσω;». Μπαίνει μέσα σαν ένα αδιάκριτο μωρό και σου ανακατεύει όλα τα συρτάρια της καρδιάς, χωρίς να το καταλάβεις και χωρίς μάλιστα να σε ενοχλεί! Γι’ αυτό και η συμπεριφορά ενός ερωτευμένου είναι ακριβώς η ίδια σε όποια ηλικία κι αν συμβεί.
Δε γνωρίζει κοινωνικές τάξεις κι επαγγέλματα. Είτε είσαι «επαγγελματίας χαζογκόμενα» είτε είσαι Εισαγγελέας στον Άρειο Πάγο, όταν θα σε βρει θα σε κάνει να συμπεριφέρεσαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η μόνη διαφορά ίσως: η πρώτη να είναι πιο διαχυτική και στομφώδης, να «φωνάζει» δηλαδή περισσότερο (πιο ειλικρινές κατ’ εμέ), ενώ η δεύτερη να προσπαθήσει να κρατήσει τα προσχήματα και να είναι πιο χαμηλών τόνων (με αμφίβολη βέβαια επιτυχία).
Ο έρωτας θα είναι πάντοτε ένα μωρό, ένα κακομαθημένο, ασυνείδητο, αδιάκριτο, αξιολάτρευτο μωρό που δε μεγαλώνει ποτέ.
Αν ο έρωτας τελικά μεγαλώσει και ωριμάσει, αν θα μετατραπεί στο τέλος σε αγάπη, αυτό εξαρτάται από την αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο συντρόφων. Αν και οι δύο έχουν τη διάθεση να αντέξουν τα «βασανιστήρια» του κακομαθημένου μωρού με στωική υπομονή, αν και οι δύο ξεπεράσουν με ομαλό τρόπο το στάδιο της εξάρτησης και περάσουν στο στάδιο της ελευθερίας χώρου και χρόνου, τότε τα πράγματα πάνε καλά.
Υπάρχουν όμως και οι έρωτες που μένουν για πάντα στο βρεφικό στάδιο και δεν ωριμάζουν ποτέ. Τρέφονται από την ανασφάλεια του άλλου και τη συντηρούν, ώστε να τον εμποδίσουν να περάσει στο στάδιο της ανεξάρτητης και συνειδητής επιλογής.
Αυτοί οι έρωτες, κατά τη γνώμη μου, καταλήγουν σε μίσος που μοιάζει με αγάπη ή το βαπτίζουν αγάπη, για να ξεγελούν τους άλλους και κυρίως τον εαυτό τους. Αν ο έρωτας όμως δεν ωριμάσει, τότε θα είναι για πάντα ένα κακομαθημένο και κακότροπο παιδί.
Και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί ενήλικες-έφηβοι που σε επίπεδο συναισθημάτων δεν έχουν φτάσει και ίσως δε φτάσουν ποτέ στη φάση ενηλικίωσης, όπου τα συναισθήματα, οι σκέψεις και τα λόγια εναρμονίζονται και γίνονται συνειδητά πράξεις.
Τότε μιλάμε για έναν έρωτα που γίνεται αγάπη, όπως η κάμπια μεταμορφώνεται σε πεταλούδα.
Συντάκτης: Βασιλική Γραμμένου
